Wat er vooraf allemaal gebeurde
We hadden eigenlijk positieve herinneringen en ervaringen met het reizen door Maleisië dus met de kerstvakantie met z'n allen rond de kerstboom en het haardvuur en brainstormen. De injecties voor landen "die kant op" blijven nog wel even werkzaam dus een reis "die kant op" kreeg de voorkeur. Nu had Pim op de hockey een teamgenoot die afgelopen zomer met ouders en broer en een rugzak door Thailand was getrokken. Dus de laptop werd tevoorschijn gehaald en eerst werd de landeninformatie gelezen. Er werden reisgidsen in de bieb gehaald en doorgelezen. De foto's zagen er leuk uit ...
Toen vonden we op het internet een site die http://www.sawadee.com/ heet en daar bleek een schat aan informatie op te staan : van hotels, guesthouses tot privé-hutjes en kamers toe. Ook vonden we daar veel nuttige informatie over reizen per trein,bootjes,olifanten en andere zaken. Voor we het goed en wel wisten hadden we binnen een week vliegtickets geboekt via http://www.lufthansa.de/. De vluchten vanaf Schiphol waren omslachtig en duur; vliegen met Lufthansa en Thaise partner via Frankfurt scheelde een hoop geld (bijna 1 ticket!). Nu is Frankfurt ook niet ver rijden en de parkeertarieven voor lang parkeren zijn vergelijkbaar met hier.
Toen dat eenmaal was gebeurd werd de rest van de tijd tot vertrek besteed aan het doorpluizen van het internet, treintickets boeken,boot naar Ko Phi Phi boeken en het resort daar. Anton kwam nog op het idee om een auto te huren en dat lukte ook allemaal via internet.
Vooraf nog de noodzakelijke inkopen doen,zoals drammamine ( collega van Anton neemt het mee uit Amerika,want hier is het niet te krijgen) snorkels “oefenen in bad“ veel zonnebrand en sandalen.
Woensdag 7 juli
En zo waren we om 06.30 uur vanmorgen wakker. Gelukkig hebben we vrijdag al schoolvakantie gekregen dus de beesten, sleutels, ijskast, prullenbakken, laatste was en planten zijn op het gemak gedaan. Zo reden we met rugzakken, alle uitdraaien, camera en vooral opgewekt humeur richting Frankfurt. Onderweg nog koffie gedronken, geflitst worden(leuk begin) maar uiteindelijk ruim op tijd in de parkeergarage en de auto bij lang parkeren gezet.
Daarna begon het wachten op de luchthaven maar koffie en Frankfurter worst doen ook wonderen. Inchecken ging vlot“ al gingen bij Angela alle poortjes weer af“ en al gauw was het 13.45 uur en konden we naar de gate waar het vliegtuig van zustermaatschappij Thai Air al klaar stond. Uiteindelijk konden we om 15.10 uur weg. Op het beeldscherm was de te vliegen route uitgezet en Tom moest het natuurlijk in z'n reisboek zetten (tip: koop bij de witte boekhandel "dummies", ingenaaid, linnen, in allerlei formaat voor weinig geld. Kunnen ze er in schrijven, tekenen, foto's bij plakken enz.). Vliegroute: Frankfurt“ Slovenië“ Roemenië“ Turkmenistan“ Afghanistan“ Nepal“ Noord-India“ Andaman Zee (nee,hè)“ Bangkok.
Tom had het vliegtuig en vluchtnummer getekend en piloot en crew waren ook dit keer weer alleraardigst om het van hun naam te voorzien.
Rond 16.30 uur kregen we een warme maaltijd en die ging er goed in“ ondanks wat flinke turbulentie.
Rond 23.00 uur vlogen we boven Mount Everest maar door de donkerte zagen we er helaas weinig van.
De jongens gingen al gauw onder zeil; Angela lukt het nooit te slapen in een vliegtuig. Rond 23.30 uur werd de turbulentie behoorlijk; ja hoor: de Andaman Zee
Het blijft een vervelende oversteek maar de Drammamine doet wonderen.
Tegen 04.45 uur werd iedereen wakker gemaakt en kregen we een heerlijk ontbijt. We bleken al boven Thailand te zitten en om 06.14 werd er geland in Bangkok. Met een prachtige orchidee werden we het vliegtuig uitgezet en daar stonden we dan!
Donderdag 8 juli
- door de tijd springen we een dag vooruit.
We konden snel door de immigratie, douane en andere aanverwante artikelen en de rugzakken waren er ook. De "flightbags" die we speciaal voor de rugzakken hebben gekocht doen uitstekend hun werk.
In de grote hal hoefden we niet lang naar onze treintickets te zoeken: er stond keurig iemand met onze naam op een bordje en na overhandigen van de internet-uitdraai en het paspoort laten zien kregen we de treintickets overhandigd. Staatsspoorwegen, hulde voor jullie efficiëntie! Spannend, want deze rit vormt een belangrijke schakel in ons reisschema.
Eenmaal buiten werden we overdonderd door het lawaai, de warmte, de vochtigheid en taxi-chauffeurs dus een taxi vinden is geen probleem en al gauw reden we weg. We keken onze ogen uit! Vrij snel zaten we in het centrum en het hotel was ook zo gevonden. Doodmoe vielen we op bed in onze kamer... We zijn tenslotte al aardige tijd onderweg en hier is het nog steeds middag .... 
Dus dan toch maar weer de schoenen aan, de baht mee en de straat op! We laten ons onderdompelen in het lawaai, de uithangborden, onbegrijpelijke letters, het drukke, warrelige verkeer, de verschillende winkels, luchtjes enz... Eigenlijk teveel voor de zintuigen op zo'n 1e dag maar wel erg stimulerend! Bij een Chinees restaurantje hebben we onze eerste maaltijd besteld“ ook spannend als je het Thai niet leest. Dan maar plaatjes aanwijzen. Ze waren erg vriendelijk en het eten was lekker, dus..! De buik was weer gevuld en de Gouden Buddha moest hier ook in de buurt liggen, dus met plattegrond (Lonely Planet Guide ) een stevig wandeltempo er in gezet. De Gouden Buddha was wel even zoeken, omdat de tempel niet direct zichtbaar aan de straatkant ligt, maar met wat avontuurlijk doorzettingsvermogen kwamen we er toch. 
Natuurlijk moesten er lotusbloemen, wierook en een stukje goud geofferd worden (we steken altijd voor papa een kaarsje aan, maar hier zijn dat wierookstokjes). Via andere straatjes terug naar het hotel en bij de buurtsuper wat brood(!) e.d. gehaald en zo weer terug naar het hotel.
We hebben vanuit het raam de dagelijkse regen-en onweersbui voorbij zien trekken en keken met verbazing op het verkeer neer.
Auto's, vrachtwagens, brommertjes, fietsters, voetgangers, tuk-tuks ... het komt van alle kanten, ze steken dwars, schuin en door elkaar over,het liefst met z'n allen naast elkaar op een straat waar misschien 2 auto's elkaar net kunnen passeren. En in dat hele uur dat we zitten te kijken vindt er niet één aanrijding, ongeluk, schreeuwpartij plaats en zien/horen we niet 1 politie-auto. Het zet ons wel aan het denken over de auto die we gehuurd hebben ....
Rond 17.30 uur lokale tijd gaan we doodmoe naar bed.
Vrijdag 9 juli
En hebben zo vast geslapen dat als het hotel was afgebrand we het niet gemerkt zouden hebben.... Het was bovendien erg vroeg: 05.30 uur maar ja, het Europese ritme zit er in en we moeten op tijd naar het station, want de trein rijdt maar 1x per dag ....
Toch voelden we ons wel schuldig, want toen we om 06.00 uur de "ontbijtzaal" in liepen ( lees: formica tafeltje met 4 stoeltjes en een krakkemikkig balkonnetje met uitzicht op de airco's) was zelfs de bediening nog niet op .. Die kwam slaperig achter de koelkast vandaan .... Maar goed, het gebakken eitje, sapje en koffie vielen in goede aarde en het verse fruit helemaal, dus gelouterd konden we uitchecken en de taxi nemen naar Thonburi-station. Onderweg zoveel mogelijk van Bangkok proberen op te nemen“ we komen hier over een paar dagen terug en aan het eind dus we zien dan nog wel genoeg.
Via een achterafstraatje over de lokale markt en achter kraampjes werden we afgezet bij Thonburi-station. Nou ja... een betonnen perronnetje met een houten overkapping, 1 spoorrail en een houten hokje dat het loket bleek te zijn. Met enig handen en voetenwerk lukte het Anton om 4 tickets naar Nam Tok te krijgen“ voor in totaal 100 baht (en dit is maar 2 euro“ moet de NS eens doen!). De eerste trein die aan kwam veroorzaakte veel opschudding, lawaai, gesleep van spullen en mensen en we keken het van een afstandje aan: en dat op de vroege morgen. De volgende bleek voor ons te zijn en we vonden al gauw een plekje in een coupé: langs de zijkanten is 1 lange houten vuurrode bank aangebracht en de raampjes staan open. Verder zit er een monnik en een oude Chinese man. We installeren ons zo goed als maar kan en wachten af.
Rond 08.00 uur vertrekken we dan toch en het is gek: maar opeens rijd je buiten het centrum en zit je gewoon midden in de natuur! Er schieten allerlei kleine stationnetjes voorbij en het uitzicht is magnifiek. Bij ieder stationnetje stapt er wel iemand in met een schaal eten op het hoofd; we zien geroosterde eenden, kippen, kikkerpoten, kevers (brr)... en bij het volgende stationnetje stappen ze weer uit. Er rent ook een mannetje door de trein met een plastic emmer vol ijs en blikjes frisdrank. Hij is zo ontzettend bescheiden dat we meerdere malen van zijn diensten gebruik maken: ijskoude ijsthee is heerlijk! Met gebaren en voordoen laat ie zien dat we ons rietje moeten uittrekken en door het oog van het lipje van het blikje moeten halen. Zo rijgen we een blikjesketting die hij straks meeneemt, want voor de blikjes krijgt hij weer geld terug.
Onderweg schieten jungle, tempels, buddhabeelden ons voorbij en voor we het weten stopt de trein in Kanchanaburi. Hier ontstaat een discussie: Anton denkt dat we er hier uit moeten en Angela denkt pas in Nam Tok. Maar goed, we nemen een beslissing en stappen uit in de hitte. Via een plein lopen we naar de“enige“ hoofdstraat en ploffen neer bij een stalletje langs de weg. De vrouw begrijpt een beetje Engels en als we de naam van het resort laten zien denkt ze het te weten. Ze roept 2 mannen die voorbij komen in een pick-up truck en zo rijden we even later door Kanchanaburi: Anton en Pim in de open laadbak met rugzakken en Angela en Tom in de cabine. We krijgen heel Kanchanaburi te zien maar geen onderkomen lijkt op de foto van het internet. Dan komt de aap uit de mouw: de postcode doet 1 van de 2 denken aan.. Nam Tok. Dus Angela had gelijk. Ze keren om en brengen ons naar een benzinepomp: het vertrekpunt van de bussen. Zodra de eerste bus aankomt wordt er druk overlegd met de chauffeur, onze spullen worden onderin gegooid en we krijgen een plek in de bus. Ze willen absoluut geen geld voor de benzine en de moeite en zwaaien ons vrolijk uit.
Met kloppend hart zitten we in de bus: wat gaat er nu gebeuren? De bus is van binnen vrolijk beschilderd, er hangen gekleurde lampjes, er staan buddhabeeldjes, mensen zitten met kippen en zakken op schoot en er wordt druk gekletst. De mannen zitten achterin op een verhoging: dit is in de bus de plek die gereserveerd wordt voor monniken. Zij horen boven de mensen te staan/zitten. Vrouwen mogen er sowieso niet zitten dus ik zit wat lager en verderop. Ook het busgeld wordt niet rechtstreeks aan de busconductrice gegeven. Via de mannen bezijdens de monnik wordt geld overhandigd. Zij betalen zijn kaartje. Heel apart.
De jongens krijgen wel aandacht van hem“ misschien omdat ze blond zijn? Nee, hij wil z'n Engels oefenen....En zo hobbelen we vrolijk door het Thaise platteland en bij iedere halte wordt er vrolijk tegen ons gebaard dat we moeten blijven zitten..... Uiteindelijk mogen we na 2 uur op een lange, stoffige zandweg uitstappen. Er staat alleen een houten hokje langs de weg waar een politieagent in blijkt te zitten, maar: hij begrijpt ons niet en wij hem niet, dus met de rugzak om lopen we richting het dorpje iets verderop. Daar krijgen we te horen dat we weer terug moeten en bij het uitstappunt de zijweg moeten nemen naar de rivier. Nu is dat een aardig eindje tippelen, maar ook hier wordt weer druk overlegd met een paar kerels die in de berm bij hun motor liggen te pitten. Tegen betaling van wat baht's mogen we achterop en daar scheuren ze over de zandweg richting rivier...Slik .. maar ze zetten ons keurig af bij een oud mannetje met een sjekkie in de mond en een longtailbootje. En weer worden we vrolijk nagezwaaid. Alles gaat zo ongedwongen dat we ongemerkt meegaan in dit gevoel en zoiets hebben van: "we zien wel". Het tochtje is verschrikkelijk mooi, want er is op de oevers genoeg te zien en te horen. Na een half uurtje varen zien we een groot gebouw: een hotel.Zou het dit zijn-het ziet er wel ongezellig uit.Maar nee,we varen door en komen hier en daar half op de rivierbank liggende hutjes tegen waar kinderen vrolijk spelen en koeien half in het water staan. Zo leven kan dus ook. 
Als we de volgende bocht nemen zien we een paar prachtige drijvende hutten met veel groen en veranda's eraan. Tot onze grote verbazing legt het bootje hier aan en wat blijkt? Dit is het floatel dat we via het internet hebben geboekt. De eigenaren zijn Birmezen die zijn gevlucht. We
zitten hier immers vlak bij de grens met Birma .We worden hartelijk ontvangen en kijken onze ogen uit: er springt een aapje rond en achter de aanlegplaats worden net de werkolifanten gewassen! 
Tom kan zijn geluk niet meer op! De kamers liggen in units van 6 die met een boardwalk en bruggetjes verbonden zijn. We krijgen 2 kamers naast elkaar. Primitief, maar genoeg. Douche is een slang, w.c. een gat boven de rivier... maar de bedden liggen heerlijk, we hebben een hangmat voor de deur en een eigen veranda om zo de rivier in te springen. De vlinders fladderen vrolijk om de planten die in kokosnoten hangen heen. Paradijs! We waren moe en stoffig dus zwemgoed aan en hup“ zwemmen in de Kwai. De stroming is wel sterk, dus Tom kreeg een reddingsvestje om. Angela vond het wat minder, zeker nadat ze de w.c. had gezien: ook dat verdwijnt in de Kwai ... niet teveel nadenken en hopen dat de injecties afdoende zijn.... Daarna genieten van de geluiden om ons heen en dan opschrikken van een enorme bel.: het eten werd op tafel gezet. Overal kwamen mensen tevoorschijn, dus wij liepen er maar achter aan. Bij de centrale overkapping stonden tafels en banken“ we kregen het schoolkamp gevoel maar de aanspraak was erg leuk: Engelsen, Australiërs, Polen, Italianen....En het eten was ronduit verrukkelijk. Fijn dat we dat zelf niet hoeven te doen! Ondertussen liep er een mannetje over de veranda's die olielampen neerzette en aanstak. Prachtig gezicht! Na een dans-en muziekvoorstelling waarbij vooral de instrumenten onze aandacht kregen gingen we er vroeg in .... We moeten nog steeds acclimatiseren ..en het is pikdonker.
Zaterdag 10 juli
Midden in de nacht wakker van het gerommel naast ons: Anton en Pim hadden last van "iets met rode oogjes". Het bleken ratten te zijn die het brood in de rugzak hadden geroken en via de kabels vanaf de oever de slaapkamer inklommen. Het brood werd snel in de rivier gegooid en het euvel was verholpen. Iets om te onthouden dus.
Vanochtend vroeg wakker en na een lekker fruitontbijt aangekleed en met een van de jongens“Pei- naar zijn dorp in de jungle. Het was een flinke wandeling maar wel de moeite waard. Hij sprak goed Engels en was erg enthousiast. Het lokale schooltje was voor ons allemaal een openbaring: vier houten palen met een palmbladeren dak, één groot schoolbord en een heleboel kinderen van 4- 15,16 jaar met een jonge juf. De allerkleinsten kregen "les" van een iets ouder kind: letters opdreunen, anderen waren zelf aan het werk en enkelen kregen instructie van de juf. Veel spullen waren er verder niet. En wij hebben vergaderingen waarbij collega's zeuren over kleur en uiterlijk van de schriften.... Chapeau, juf!
Daarna mochten Pim en Tom de olifanten bananen voeren en Angela bewonderde een wieg: een klamboe in driehoeksvom opgehangen aan een tak waarin een schattige baby lag te slapen. De moeder verkocht houtsnijwerk dus een houten marionet was zo gekocht. Alleen niet zo handig, want nu moet ik hem wel 4 weken meeslepen.... Eenmaal weer terug werd de rest van de middag besteed aan lezen, zwemmen en hangen in de hangmat. Na wederom een heerlijke maaltijd gingen we er op tijd in“ morgen gaan we verder....
Nog even hieperdepiep geroepen voor de zus van Anton die vandaag jarig is
Zondag 11 juli
De jongens slapen nog heerlijk en Angela zit buiten ontelbaar jeukende muggenbulten te bekijken-hoezo, sinds 1974 komen hier geen muggen geen voor ? Het heeft vannacht behoorlijk geregend dus de rivier zit vol takken, bladeren en zooi en stroomt behoorlijk.
De bewolking hangt laag tussen de bomen en wat zijn er toch veel kleuren groen!
Na het ontbijt alles weer in de rugzakken gepropt en met een lontailbootje weer terug naar Nam Tok. We gaan nu stroomafwaarts dus het gaat vrij snel. Bij de pier worden we opgehaald door een pick-up opgehaald en zowat in het station afgezet“ hier ook weer een betonnen plaat met een houten hokje, maar wel met een groot "restaurant" ernaast: een paar tafels, met wokken en een dak er boven. Maar het eten is hier fantastisch: vers, echt Thais! Terwijl we eten lopen de gekko's overal rond, fladderen vlinders boven je bord voorbij en langzaam stroomt het pleintje vol met mensen die op de trein wachten. Uiteindelijk bleek de stationsmeester ook in het restaurantje te zitten en toen ie klaar was ging het loket open. Ook nu waren de kaartjes weer snel gekocht en om 13.00 uur reden we weg uit Nam Tok. Dit keer zaten we luxe: op leren banken. En : het drankenmannetje kwam ook weer voorbij met z'n blikjes fris. Hij herkende ons en kwam op zijn manier een gesprekje voeren.
Ook dit keer was het uitzicht bijzonder mooi“ temeer omdat we nu aan de rechterkant waren gaan zitten en zo prachtig uitzicht hadden op het oudste stuk van de spoorbaan: de houten rails die in WO II door krijgsgevangen in de jungle is aangelegd: de Birma“spoorweg. Het kraakt wel en de trein gaat stapvoets maar het is toch een bijzondere ervaring. Zoveel soldaten die hier het leven hebben gelaten...
Onderweg nog veel tempels gezien en net buiten Bangkok ook gezien hoe de echt armen hier leven: onder het viaduct,naast de spoorbaan, spelen kleine kindjes in een dikke laag afval met schurftige honden ... Pim en Tom waren er toch ff stil van..
Om 17.40 uur liep de trein station Thonburi binnen en zaten we midden in de kakafonie van Bangkok. Anton had de manager van het floatel de naam en het adres van het hotel in het Thais laten opschrijven dus de "taxi-meter" reed er zo heen. Anton en ik kregen het Denver-gevoel: komen wij vies en vuil met rugzakken om en sandalen aan de voeten weer in een poep-chique hotel aan. Marmer, kroonluchters buigend personeel .. ahum .. laat ons maar gauw naar de kamer gaan...
De kamer was ook prachtig, de handdoeken waren tot lol van Pim en Tom in olifantjes gevouwen en bij een blik uit het raam keken we op het zwembad“ dat op de 12e verdieping buiten ligt..... 
Gauw de zwemspullen aan, met je blote voeten in het pluche van de lift staan en plonzen maar. Na het zwemmen een beetje opgetut en naar beneden waar een hoop winkeltjes en restaurantjes liggen. We besluiten te eten bij de Braziliaanse Grill-Bar. Daarna werd er een geldautomaat gezocht en de financiën aangevuld. De jongens hadden ondertussen rode konen en na wat foto's van "de lichtjes van Bangkok" ging iedereen er in.
Maandag 12 juli
Na een goede nachtrust en de Times die keurig onder de deur geschoven was zat iedereen gelakt en gestreken aan een heerlijk ontbijtbuffet. Daarna kwam de man van het autoverhuurbedrijf en kreeg Anton instructies over de auto. De rest pakte ondertussen de rugzakken in, er werden flessen water gekocht (achterbak) en daar reden we de parkeergarage van het hotel uit . Tja... het verkeer in Bangkok .... kwestie van " go with the flow" en een beetje richtingsgevoel. Als je dan vervolgens bemerkt dat borden voor een afslag achter de afslag staan wordt het allemaal wat duidelijker.... Gelukkig zagen we het bord Din Daeng“Don Muang op tijd ( op de borden staat de bestemming in het Thais en in het Engels eronder) en na 3x tol voor de expressway te hebben betaald“ gaat echt sneller“ schoten we het vliegveld weer voorbij. We hebben dus 1 uur en 15 minuten gereden voor we Bangkok uit waren. Net buiten Bangkok ligt een groot industrie-terrein en daar stond zowaar een Makro!
Richting Ayuthaya zagen we een ..MacDonalds die natuurlijk bezocht moet worden. De koffie is ook hier lekker dus vol goede moed reden we daarna verder. De snelwegen zijn hier een openbaring: ze zijn goed te berijden, maar ook hier tref je van alles aan: brommertjes, tuk-tuks, vrachtwagens, fietsers, wandelaars, vee en alles komt van alle kanten .... goed uitkijken dus.. Maar we merken ook dat hoe verder we van Bangkok rijden, hoe minder het verkeer wordt. Het groen neemt al gauw de overhand.
En zo reden we om 11.45 uur Ayuthaya in en de plattegrond werkt prima: we rijden zo naar het parkeerterrein bij Wat Phra Mongkonbophit. 
We hadden thuis op inernet al een site gevonden met alle informatie over de wat, tempels, de beelden en rituelen dus die info kwam nu goed van pas.
Deze wat lag in een groot park en was prachtig! Helemaal toen Tom de vele monniken zag. De grote gouden Buddha moet ook bekeken worden, maar verloor al gauw aan interesse toen beide jongens de olifanten zagen die hier rondlopen. Het zijn olifanten uit de koninklijke stallen. De koning heeft hier in de zomer zijn olifanten staan. Dus : wij naar de olifantenkraal en zowaar: ze mochten er een ritje op maken. De glimlach was net zo breed als de spanwijdte van de oren .... Wij keken van een afstandje toe. Via de Wat Phra Ram liepen we terug naar de auto“ daar had iemand een handdoek over de voorruit gelegd: zijn manier van bijverdienen. Na een lichte lunch en de plattegrond van de Lonely Planet Guide reden we naar de Wat Yai Chai-Mongkol, een tempelcomplex dat diepe indruk op ons heeft gemaakt. 
Rondom de centrale chedi is een wandel-gelarij met alleen maar in oranje/gele zijden doeken gewikkelde buddha-beelden. De top van de chedi is zelfs in Bangkok nog te zien en die trap moet natuurlijk betreden worden.Tom zat vol vragen over Buddha en die konden we gelukkig goed beantwoorden.
Ondertussen was het 15.30 uur geworden en raakte iedereen aardig oververhit dus werd de auto richting hotel gereden“ op de bonnefooi. Maar ook hier bracht de Lonely Planet uitkomst en reden we naar het Grand Hotel“ een wat ouder hotel, in Chinese handen, maar met een grote, ruime en goedkope family-room en ... uitzicht op een gigantisch zwembad! Dus : gauw de zwemspullen gepakt“ die standaard in een buitenvak van de rugzakkken zit“ en afkoelen maar! Na een half uurtje werd het wat drukker met kinderen; bleek dat er zwemlessen gegeven werden. Tom had al gauw speelkameraadjes gevonden en was het water niet uit te krijgen.
Om 18.00 uur vonden we het welletjes en trokken we de kleren aan om eten te gaan zoeken. En wat bleek? De rustige wijk was omgetoverd in een grote eetkraam: overal stonden fietskarren met etenswaar, verkopers die op een simpel vuurtje met wok eten bereiden en overal mensen.
We keken het eerst eens even aan en zagen al gauw hoe het werkt: gewoon slenteren, zie je iets wat je lekker vindt dan koop je het“ wel steggelen over de prijs, want dat hoort er bij“ je neemt het zakje, bakje, krantje met eten mee en eet het lopend op. 
Soms staan er groepjes plastic tuinstoelen en wat wankele tafeltjes en dan ga je gewoon zitten. De sfeer is dan ook heel ongedwongen en vrolijk. De blonde koppies van de jongens trekken ook veel aandacht dus we zijn een aardige tijd onderweg. Ondertussen kijken we onze ogen uit: wat een diversiteit aan voedsel, fruit en groente. Je weet soms niet wat je moet eten. En al dat verse fruit... Het schaafijs laten we maar liggen. Op de terugweg naar het hotel bleek dat er flink wat barretjes zitten en zo ploften we neer bij de Cowboy-bar : Tom wilde er persé heen vanwege de Indianenbeelden. We probeerden hier het Thaise bier: Singha. En dat komt in flessen van 1 ½ ltr... Maar het is verrukkelijk bier“ vindt zelfs Angela die er normaal gesproken niet van houdt.
De serveerster viel voor de kuiltjes in de wangen van Pim“ maar die vindt al die aandacht teveel. Als het bier op is gaan we dus maar verder...Bij terugkomst bleek de t.v. ook echt te werken dus kregen we nog een stukje "Lord of the Rings" mee, maar daarna vielen de ogen toch wel dicht...
Dinsdag 13 juli
Ondanks het heerlijke eten van gisteravond had iedereen weer flink trek dus togen we naar de ontbijtzaal en hadden een typisch Thais ontbijt: rijst, groenten e.a. Er stond ergens in een hoekje yoghurt (!) fruit en cruesli en zo had iedereen wat wils.
We ruimden de rugzakken in, checkten uit en reden om 09.15 uur richting Wat Chaiwatthenaram.Het is nu al bloedheet. Maar ook dit complex moet je niet missen. De bouwstijl is heel bijzonder en het complex is zo groot dat je er een hele dag kan lopen.
Na bezichtiging was de airco in de auto meer dan welkom en reden we naar Utai Thani. Het tanken is geen probleem en er zat en KFC dus we hebben onze warme maaltijd al binnen. Vervolgens reden we via allerlei binnenweggetjes en wegwerkzaamheden naar Phitsanulok. Dit is een vrij rommelig plaatsje, maar m.b.v. de Lonely Planet Guide konden we er zonder kleerscheuren doorheen en vonden we ergens achteraf een prachtig hotel: Het Amarin Lagoon Hotel. Schitterend! De auto ging op een bewaakte parkeerplaats en we kregen een schitterende familiekamer met uitzicht over de velden en de heuvels. Nadat Angela de noodzakelijke was in de badkuip had gedaan lieten we de kamer voor wat het was en doken het zwembad in. 's Avonds schoven we aan bij een heerlijk buffet en daarna werd het Internet door de heren bezocht en had Angela tijd voor een boek. Via internet lazen we over de overstromingen in India en sms'en de zus van Anton die daar nu rondhopst. 
Gelukkig zaten ze veilig, maar hadden er wel last van. Tom zakte als een plumpudding in: rode ogen, huilen, oververmoeid.. van al dat zwemmen natuurlijk..
Anton en Angela genieten met een drankje nog na en bekijken de“ nu al vele“foto's.
Woensdag 14 juli
Het ochtendritueel verloopt zonder veel problemen en al gauw zit iedereen in de auto en met een miezerregen rijden we naar Old Sukhotai Historical Park.
Via allerlei slingerweggetjes verder gereden en dan staat er plotseling een gigantisch onleesbaar bord op de weg. Tja, wat nu? Gewoon : doen wat de locals doen: er omheen rijden, aan de linkerkant gaan rijden, tegen het verkeer in en gaan. We rijden maar achter de auto voor ons aan en houden onze vingers gekruist.
Voor we het weten rijden we bij Wat Mae Chon, Wat Sokasan en de echt oude ruïnes. Dit is tenslotte één van de oudste hoofdsteden van Thailand. Voor het eerst zien we hier staande, gestileerde buddhabeelden en beelden van olifanten die tempels dragen.
Boven het complex zweefden duizenden grote libelles“ er lag dan ook een grote vijver met duizenden lotusbloemen....
We hadden toch wel even tijd nodig om alles goed te bekijken.
Daarna reden we naar Si Satchanalai Historical Park. Ook mooi, maar de bezienswaardigheden liggen over een aantal heuvels verspreid en dat wordt iets teveel lopen vandaag, dus we bekijken het voorste deel. 
Daarna moesten we weer op de grote weg zien te komen, alleen: hier staan geen borden meer.. en bij een benzinepomp ( pomp onder een afdakje) keek de bedienende man naar de kaart alsof het een buitenaards wezen was. Tja, wat nu? Gewoon: kijken naar de zon, beetje logisch nadenken en richting het dorp rijden. En daar liep opeens de grote weg dwars door heen! Zo zie je maar weer.
We vervolgenden de weg in noordelijke richting en hadden er geen spijt van: rijstvelden, riviertjes, jungle, kleine dorpjes, flinke stijgers en dalers en een prachtige weg.. waar Anton plotseling op de rem moest voor het mannetje in z'n kleine vrachtwagentje vóór ons: hij stopte zomaar midden op de weg en raapte iets op. Vervolgens komt hij op ons aflopen en laat zien wat ie heeft: een flinke slang!
Tom vindt het reuze interessant, wij wat minder, zeker als de man de slang in een jute zak doet, deze dichtknoopt en achter in z'n auto legt. "Diner"'zegt ie met een glimlach en rijdt weer weg......... Rond 16.30 uur reden we Lampang binnen. Na veel rondrijden door deze vieze,drukke, vervallen stad vinden we ergens een achteraf hotel. Het is niet veel, maar de auto staat er wel veilig. Vooruit maar. We hebben het voor vandaag ook ff gehad.
Zelfs het zoeken naar de avondmaaltijd en lopen over een drukke, vieze markt kan ons niet bekoren. We vinden uiteindelijk iets te eten en kopen nog een Spiderman-pyjama voor Tom, Pim vindt een shirt met en draak er op en gaan dan terug naar het hotel. Daar zien we nog net iets over de Tour de France en kruipen er dan in.
Donderdag 15 juli
We zijn al vroeg uit de veren en na een snel ontbijt en inpakken zijn we al weer op weg. We laten Lampang achter ons en rijden al gauw door de groen heuvels.We kwamen prachtige tempels tegen en opeen zagen we een groot bord met "Elephant Conservation Center". We parkeerden de auto, kochten tickets en hoorden dat we net op tijd waren voor de 1e training ( 10.00 uur). 
Het Center is prachtig gelegen en ruim opgezet en je merkt duidelijk dat het voor de olifanten is en niet voor de toeristen. (die natuurlijk wel geld voor de instandhouding aanleveren). We konden letterlijk achter de olifanten aanlopen en kregen vervolgens uitleg over de training,de functie, de bosbouw en de opleiding tot mahout. Aan het eind kregen de olifanten kleine banaantjes en suikerriet“ Tom vindt het prachtig en ook Angela verbaast zich over de zachtheid waarmee zo'n slurf het voedsel aanpakt. Daarna bekeken we de rest van het center: een olifantenhospitaal, olifantenkerkhof, de "energiecentrale" : waar uit de poep van olifanten bio-gas wordt gehaald waar de gezinnen van de mahouts en medewerkers op koken. De poep wordt zelfs gebruikt om papier van te maken: het hele proces van poep tot papier is hier te bezichtigen. De spullen die er van gemaakt worden verkopen ze in een winkeltje. Het ziet er prachtig uit en ook hier worden inkopen gedaan. De grote wesp in de papierkast laten we met rust; hij bouwt een nestje met de natte poepdrab en wordt agressief als je in de buurt van de kast komt. Het was ondertussen weer erg warm geworden en we besloten hier te eten en drinken.
Na het middaguur reden we richting Lamphun.
De wat Pra That Hariphunchai is een mooie tempel“ met strikte kleding“en gedragsregels!“ maar de moeite waard.
De chedi is gemaakt van puur goud en de parasols ook“ ze wegen heel wat kilo's! Het binnenste deel van het complex is verboden voor vrouwen dus dat heeft Angela helaas gemist, maar er is genoeg te zien. Het verhaal van buddha is rondom met grote schilderingen op de muur aangebracht. Zeer kleurrijk en verhelderend.
Daarna reden we door naar Chiangmai en met enig zoeken vonden we Eagle House dat we via het internet hebben gevonden. De mensen zijn er alleraardigst maar het onderkomen viel ons tegen“ de kamers zijn vies, haren liggen in putjes, wasbakken enz. We zijn niet erg onder de indruk. Het verhuurbedrijf komt de auto halen en daarna lopen we Chiangmai zelf in.
We zakken neer bij Kafé en dat blijkt een goede keus te zijn: ongedwongen sfeer, een bar waar de jongens aan mogen hangen en cricket kijken en waar ze heerlijk eten serveren. Pim heeft weer aandacht van de serverende meiden. Op de terugweg haalt Anton in een internetcafé de mail op en stuurt de foto's die we tot nu toe hebben naar onze eigen computer thuis. Prettige uitvinding, toch?
Daarna gaan we er weer vroeg in.
Vrijdag 16 juli
Na een onrustig nachtje“ onze kamers liggen op de begane grond, met aan de achterkant een steegje en een pleintje met cafeetjes en barretjes. En iedereen sjokt er met z'n zatte k... doorheen- waren we om 08.00 uur vanochtend wakker. Op het gemak onze spullen gepakt en ChiangMai ingelopen. We vonden ergens een croissanterie en hebben lekker ontbeten. Op straat is iedereen ook al weer wakker.
Daarna met de plattegrond gekeken hoe we onze tijd en de hitte goed gebruiken.
Deels lopend en deels met de tuk-tuk verplaatsen we ons door Chiang Mai.
We laten ons eerst afzetten bij Wat Chiang Mai: een mooi oud tempelcomplex. Daarna hebben we ons af laten zetten bij Wat Lam Chang. Dit complex oogt aan de straatkant erg klein maar is erg groot, omdat de grote tempel meer naar achteren ligt. En het was verbazingwekkend mooi: kristallen buddha's, goud, en een speciale "monk-chat" corner: tafeltjes met plastic stoelen waar je met monniken over van alles en nog wat kunt praten.... voor je eigen innerlijke gemoedsrust en hun kennis van het Engels.
In het midden van het complex staat de hoge chedi met daarin een grote, zittende buddha. Via een kabelbaantje kan een bamboekoker gevuld met water omhoog getrokken worden en bovenaan kiept het om, zodat buddha bevloeit wordt.Dit brengt geluk! Natuurlijk Moest dat door Pim en Tom geprobeerd worden. Waarbij Pim het niet laten kon snel aan het touwtje te trekken van Toms reisje omhoog, waarop Tom in woede uitbarstte. Dit weer tot grote pret van Pim“ en lachsalvo's van ons, waardoor Tom helemaal beledigd was en niet meer op de foto wilde.Nou ja, uiteindelijk wel "maar ik blijf boos kijken".......
Na een flinke wandeling door Chiang Mai terug naar Eagle House en in de koelte wat gegeten.
Daarna met een busje via een slingerweg de 23km lange weg naar Doi Suthep afgelegd. 
De laatste 17 km gingen door de heuvels en het complex ligt op 1873m!
De trap alleen al telt 306 treden en is prachtig versierd met draken. Het lijkt hier Volendam wel: de kraampjes verdringen zich op het pleintje onder aan de trap en je struikelt over de goedkope muk... Even doorlopen, want de trap en het uitzicht zijn de moeite waard. Bovenaan betalen we de toegang en krijgen prachtige entreekaarten: het lijken wel kleine schilderijtjes! Door ervaring wijs geworden trekt Angela de sarong en blouse met lange mouwen uit de rugzak,want dat moet hier wel.
Rustig door het complex lopend verbazen we ons over de rijkdom en het prachtige uitzicht over Chiang Mai en omgeving. Zelfs het vliegveld ligt als een kleine zakdoek onder ons en de vliegtuigen zijn kleine vliegjes. Rondom ons fladderen kleurrijke vlinders en er lopen prachtige, grote,harige rupsen over de bomen. Ook hier weer delen waar alleen de mannen mogen komen maar er is genoeg te zien en te lezen.
Eenmaal weer beneden bezoeken we de plaatselijke jade-fabriek en krijgen een rondleiding door het atelier. Angela koopt een jade bedel voor de armband. Het is mooi, maar ook erg kostbaar.......
Eenmaal terug in Eagle House vouwde Tom een vliegtuigje met Nikon, Angela klom zowat in de airco met een boek en Anton en Pim gaan hun afkickverschijnselen te lijf in het Ineternet café op de hoek.
De was is ook gauw uitgesorteerd en meegegeven. Hij hangt nu al te drogen op het dak“ compleet met draadjes gekleurde wol: ieder heeft z'n eigen kleur.......
De jongens willen weer heel graag eten bij Kafé dus daar gaan we weer. We hebben er weer fantastisch gegeten, gedronken en lol gehad. Anton en Pim krijgen het zelfs voor elkaar om een t-shirt van Kafé los te peuteren. Angela kocht een mooi t-shirt in de art-gallery ernaast en zo lopen Tom en zij in prachtige t-shirts met olifantenkunst.
Na een laatste Singha gaan we weer op Eagle House aan...
Zaterdag 17 juli
.. waar we een lawaaierige nacht hadden: een grote groep Amerikanen kwam van een trekking terug en kloste voor onze kamers langs de metalen (!) trap op.We deden geen van allen een oog dicht en we vonden het 's morgens wel welletjes: we hebben betaald voor nog 2 overnachtingen maar besluiten te gaan. Anton en Pim vinden een prachtige suite in het Amora“ hotel. Uitzicht op Doi Suthep, een zitkamer, een eetkamer, een koelkast, televisie, 2 luxe slaapkamers en zeer luxe badkamer en dat voor omgerekend 50 euro voor 2 nachten! En het hotel heeft een prachtig zwembad.
Toen de was bij Eagle House klaar was nam iedereen een zak, rugzak en we checkten in Wat een luxe. Daarna namen we een tuk-tuk naar een grote mall en gingen lekker shoppen. Ook leuk om te doen. Alleen hier Pokemonkaarten kopen is niet handig Tom, want ze zijn in het Thais....Bij terugkomst in het hotel zijn we rond het zwembad gaan liggen. Vlak in de buurt zit een boekwinkeltje met zeer goedkope Engelstalige boeken. Dat zie je hier wel meer: backpackers die hun boek uit hebben verkopen het (kopen eventueel een boek terug) aan de eigenaar.En zo koop je de nieuwste boeken voor omgerekend 2 euro ... Ook de gidsen van lonely Planet zijn gewild... Daarna was het etenstijd, dus togen we weer de straat op.
Aan het eind van de avond genoten we van Doi Suthep dat prachtig verlicht is“ al die gouden torentjes zorgen voor een felle gouden gloed op de donkere heuvel.
Zondag 18 juli
Vanochtend vroeg wakker en naar Eagle House gelopen want we hadden nog een tochtje door de jungle bij ze geboekt. Na lang wachten kwam dan eindelijk het busje; samen met 3 Canadese zusjes gaan we vandaag op pad.
We reden in ongeveer een uurtje naar het noorden en bezochten daar een olifantenkamp. Ook hier weer bijzonder, want het ligt echt in de jungle.
Daarna maakten we een korte tocht door de jungle op de olifanten. En het was heet....
Bij terugkomst waren we blij dat we met een raft de rivier op konden, heerlijk koel. Het water stroomt nog aardig snel. Onderweg kwamen we nog wat kinderen tegen die tot aan hun middel in het water stonden om spulletjes te verkopen. Wij kregen een onbehaaglijk gevoel, vooral toen we iets verderop een ossenkar op moesten en al bonkedonkerend een rondje om het dorp reden“ met ook hier weer schreeuwende kinderen met waren... we hadden spijt dat we niet beter naar het aanbod van Eagle House hadden gekeken. Dit is ver beneden alle menselijkheid...
Iets verderop zat een resort waar we aan de rand van het zwembad hebben gegeten. Daarna reden we naar een dung-factory. Die hadden we al bezocht dus voor ons was het niet nieuw meer....
Onderweg kwamen we nog een grote orchideeënkwekerij tegen: prachtige exemplaren.
Daar zat een grote vlindertuin bij“ de vlinders worden gebruikt bij de bevruchting van de orchideeën. En er zaten prachtige exemplaren tussen. We hebben ze in het wild ook zien vliegen,maar hier hadden we de mogelijkheid om ze van heel dichtbij te bekijken en te fotograferen en zo zie je dan soms ook nog hele aparte rupsen rondkruipen.
Eenmaal terug bij het hotel vertelde de chauffeur van het busje dat er 's avonds een grote avondmarkt zou zijn bij Tha Pae Gate: de hele straat zou worden afgesloten. We zagen vanuit onze kamer de drukte en besloten er naar toe te gaan“ eten moeten we ook nog....
Het is een hele belevenis: mensen uit de heuvels zitten er met hun koopwaar, kindjes, honden krioelen over de grond, lawaai, muziek, stemmen, kookluchtjes, licht kortom: van alles!
En ondertussen schoven we nog eten naar binnen.
Na inkopen gedaan te hebben keerden we voldaan terug naar het hotel.
Met weemoed pakken we onze rugzakken in ... Chiang Mai is een wereldstad!
Maandag 19 juli
Na een rustige start van de dag werden we opgehaald met een auto van het hotel(!) De manager moest toch richting vliegveld.....
Inchecken was een eitje, Anton kocht op de valreep nog een zijden overhemd en om 11.20 vetrokken we met mooi uitzicht over de stad.
Al gauw zaten we op 37.000 feet en vlogen we over Bangkok Bay richting Phuket.
Onderweg een prachtig uitzicht.
Bij Phuket was het wat bewolkter, maar nog steeds mooi.
Om 13.10 uur waren we in Phuket en reden we met een auto-taxi naar het hotel dat we in Chiang mai op het vliegveld hadden geboekt; lekker goedkoop en het bleek een mooi hotel met een zeer fraai zwembad te zijn. Maar: via de patio liep je door de hal ( flat-idee) aan de andere kant het strand op.
Onze kamer lag op een hoek met uitzicht over beide.
's Avonds lopen we via het strand naar Phuket“ town Tjongejonge, je schaamt je er voor: de ene sex-tent na de andere, kroeg na kroeg en overal oudere mannen met jonge meisjes ....We besluiten door te lopen en zoeken een rustige plek om te eten. Via een andere route zien we ook de mooie kant van Phuket en vlak bij het hotel genieten we op het strand van een prachtige zonsondergang.
Voldaan komen we op de kamer terug en pakken het nodige in: morgen worden we vroeg opgehaald om naar de haven te gaan: we hebben een boot geboekt naar Ko Phi Phi.
Dinsdag 20 juli
Keurig op tijd worden we opgehaald,maar het volgende groepje mensen is moeilijk te vinden en de chauffeur heeft zo'n haast dat ie“ tot z'n eigen ontevredenheid“ ook nog door een motoragent wordt aangehouden en een flinke boete krijgt. Als we bij de haven aankomen ligt de boot er al en kunnen we meteen aan boord. De drammamine zat er al in en dat was maar goed ook: in plaats van de speed-vaart hadden we de cruise-overtocht: op het dooie gemakkie.....Maar goed, het is mooi weer,het is koel op het water en het uitzicht is prachtig !
Al gauw kwamen we in de buurt van Ko Phi Phi Ley: prachtige rotsformaties die zo uit het water omhoog komen. Dat water is prachtig blauw en zit vol kleurige visjes. De boot gaat hier wel wat heftiger heen en weer maar de zon en omgeving maken veel goed.
Met veel soesa legt de boot aan en na 30 minuten opwinding is het hele haventje weer in rust. Een enkel straatje, met veel winkeltjes leidt tot de diverse hotels en kamers hier. Wij moeten echter nog een bootje regelen om naar de noordpunt van het eiland te komen. Eerst maar eten....
Daarna komt " number 1 pilot" en die zet ons in zijn longtail en daar gaan we dan: de zee op ....
Al gauw ligt het bootje stil: een visnet in het roer. 
Het tanige mannetje duikt in zwembroekje en mes tussen de tanden naar beden, terwijl Anton de tail in bedwang probeert te houden. Als dat eenmaal is gelukt, gaan we verder en voor we het weten zitten we in een gigantisch noodweer! De rugzakken schuiven door het bootje, de regen giert er door heen en de golven zijn beangstigend. Gelukkig zitten de paspoorten in een waterdichte zak in Angela's broek en camera zit om de hals geklemd. We pakken de jongens goed vast en geven instructies wat ze moeten doen als we omslaan: we zitten dicht bij de kustlijn, dus....... En zo zien we onszelf al op de bodem van de zee en op de voorkant van de krant. Tot pilot number 1 het bootje op een strandje neergooit, waar mensen ons direct het strand op helpen : het resort ...
Met bibberende knieën checken we in: de manager is zeer behulpzaam!
En dan is het opeens droog en schijnt de zon. De manager vertelt dat dit de dagelijkse regenbui was. En zorgen maken was niet nodig, want de vissers hier“ onze pilot number 1, dus“ zetten hun bootje echt niet op het spel als er noodweer aankomt. En zij weten dat precies... Nou, als zij dit geen noodweer vinden, willen wij wel weten hoe noodweer er volgens hun uitziet ....
In onze bungalow met prachtig uitzicht op zee en de baai halen we de rugzakken leeg: alles is nat.Ook de vele boeken die we hebben gekocht.. Gelukkig is de camera droog.
Aangezien het zwemgoed ook nat is duiken we het zwembad in: prachtig uitzicht over zee! Nieuwsgierig lopen we het pad naast het zwembad af en komen onder aan de rotsen op een strandje. Nu kunnen we eindelijk de snorkelspullen gebruiken die we al die tijd al mee slepen. Gauw lopen we terug en halen de spullen. Eenmaal in het water kijken we onze ogen uit naar het vele koraal, visjes, schelpen e.a. Blijkt dat hier het mooiste rif van de hele baai ligt .... ze komen hier zelfs met boten naar toe.
Tegen etenstijd liepen we naar de centrale hal en konden we op een fraai balkon dat boven op de rotsen was gebouwd met uitzicht over de baai eten. De wierookring werd aangestoken, Singha en eten was besteld en tijdens het wachthen genoten we van de zonsondergang en de dolfijnen die door de baai voorbij kwamen! Het eten was heerlijk: verse krab (uit zee) en noodles. Op het water verschenen allemaal lichtjes: longtailbootjes van de inktvis-vissers...
Via een wandelpad liepen we terug: het resort maakt deel uit van een klein dorp. De school staat tussen de huisjes.... de gekko's schieten overal heen, vleermuizen vlogen bijna door ons haar en de bullfrogs lieten flink van zich horen. Het begint ook weer te regenen, dus we duiken er lekker in. Alles is nog nat.....
Woensdag 21 juli
Vannacht en vanochtend trokken er regen-en onweersbuien over. We hebben eerst heerlijk uitgeslapen, spullen verhangen en zijn toen van een heerlijk ontbijt gaan genieten.
Al gauw trok de miezer weg en de snorkels en flippers waren weer gauw aangetrokken en daar lag iedereen om 10.30 uur weer vrolijk in het water te spartelen.
Na de lunch snorkelden we om de punt heen en zwommen richting strand. Via het strand liepen we terug en doken het zwembad in. De jongens krijgen vliezen tussen de tenen.
Zo nu en dan springen er scholen visjes uit het water met daarachter een garfish“ die heet hier laem tong ( ook de naam van het gebied...). De vissers kwamen met hun bootjes de gevangen vis verkopen dus we eten vanavond verse gegrilde tigerprawns.
Na het eten door de regen naar het huisje en heerlijk geluierd. Hier wil je altijd wel zitten...
Donderdag 22 juli
Na een heerlijk ontbijt met mooi uitzicht liepen we om 09.30 uur naar het strand waar we met een ander gezin een speedboot hebben gehuurd.
Alles in een rugzak gegooid: T-shirts, zonnebrand, snorkelspullen en camera... met behoorlijke snelheid varen we richting Ko Phi Phi Ley en in een prachtige baai laten we ons van de achterkant van de boot zo in het water tussen de vele duizenden, gekleurde visjes vallen.... sommige zijn zo brutaal dat ze tegen het masker aan tikken... over de bodem lopen gigantische krabben en garnalen en de kleuren...
Bij de Viking Cave kwamen ze zelfs brood uit je hand halen... de deining valt in het water weg, maar op de boot hebben vooral Angela en Pim er last van. Dus iedere keer maar snel het water in! Tom had het zo naar z'n zin, dat ie eigenlijk het liefst alles zwemmend zou willen doen...
Om de rots heen voeren we naar Maya Beach“ hier is "The Beach", een film met Leonardo di Caprio, opgenomen. Wij vonden het niet zo bijzonder... Om het eiland heen richting de noordpunt gevaren en ergens bij en strandje aangelegd waar we in een eenvoudige strandhut (alleen dak op palen) heerlijk gegeten hebben.
Daarna in stevig tempo richting Bamboo Island gevaren: dit is pas het bounty-gevoel: hagelwitte stranden, palmbomen, diepblauw water, tropische vissen, koraal... Hier willen we altijd blijven (maar waar nou niet?)
Veel te snel liep de dag ten einde, dus met veel moeite kregen we Tom aan boord en zo koersten we weer op het resort af.
Waar de jongens vervolgens het zwembad in wilden... Wij maakten een dagelijks praatje met Dennis, de manager. Er was ook een gezin aangekomen met een jongen van Pim's leeftijd. Het bleken Noren te zijn die in Hongkong wonen en nu op vakantie waren: via Thailand naar Maleisië.
Op het terras weer heerlijk gegeten en veel aanspraak met de jongelui die hier werken. Pim heeft sjans...
Via de gebruikelijke avondgeluiden lopen we naar het huisje. In de verte rommelt het en flitst het. Wie weet waait het over...
Vrijdag 23 juli
Na een turbulent nachtje miezerde het vanmorgen, maar de zee was kalm. Via het schooltje,waar de kinderen buiten speelden liepen we naar het ontbijt. De kinderen wilden Pim mee laten voetballen, maar dat ging hem iets te ver. Jammer, want Angela had de school wel van binnen willen zien en even willen kijken naar de lessen.
Het volkslied werd gezongen en de vlag werd gehesen en daarna begonnen de lessen.
Ondertussen was het tijd voor een wasje en wat opruimen en moest er eerst een joekel van een spin verjaagd worden. Geeft lelijke vlekken in een handdoek.
In de lobby was de computer uit z'n hoes gehaald ( vocht!) en kon Anton de mail ophalen en het weer voor de komende dagen bekijken.Het blijft grillig, maar wel 30 C.
Het zwembad en de zee zijn geduldig.De jongens snorkelen steeds beter en Tom moest zelfs een stuk begeleid worden omdat ie ver de open zee in ging...
En 's avonds vallen we met het geluid van de bullfrogs en zacht tikkende regen in slaap
Zaterdag 24 juli
Om vandaag vol goede moed en zin iets te gaan doen.
Dennis regelt een longtailbootje ( ja echt,.....) en met veel moeite gaat Angela aan boord.
We varen via de punt richting Maya Beach en via Nuia Bay ], een gladde zee, prachtige uitzichten, helder, ondiep water varen we naar Ton Sai.
Ton Sai is eigenlijk een U-vorm , met resorts en kamers aan het strand en erachter de winkelstraat vol T-shirtwinkels, watersportwinkels en tour-operators om duiklessen te volgen.
Na het kopen van hele aparte kunstzinnige T-shirts voor een habbekrats huurden we een speedboot die ons met 15 minuten bij het resort afzette zodat we de rest van de middag konden snorkelen. Tot onze grote verrassing kwam een van de vissers met een flinke reefshark aanzetten. Tom sprong over het strand van opwinding. Na het beest uitgebreid bekeken en aangeraakt te hebben werd de haai voorzichtig in het water gezet. Tom snorkelde nog een heel eind mee,maar het beest was op een gegeven moment erg snel weg.....
Aan het eind van de middag over het strand richting de zuidpunt gelopen en een ijsje gegeten. Na ff internetten en lezen gingen de oogjes al dicht. Tja, van al die buitenlucht en dat zwemmen .....
Zondag 25 juli
Vandaag wederom een dag van lekker fruit eten, luieren, verse vis eten, luieren, zwemmen, snorkelen, lezen, zwemmen, snorkelen .......
Het weer blijft de komende dagen onbestendig.
Op Internet zagen we berichten van de monsoon die India en Zuid-China heeft getroffen“ wij hebben hier de uitlopers...
Na het avondeten en de babbel met Dennis was het weer oogjes dicht en snaveltjes toe....
Maandag 26 juli
Het is een heerlijke locatie en een heerlijk ontspannen verblijf, maar het begint te kriebelen, dus in overleg met Dennis bekijken we hoe we het beste de overtocht kunnen regelen.
Nog 1 dagje zwemmen, snorkelen, genieten en dan is het 's avonds een laatse maal met de jongelui, inpakken en naar bed.....
Dinsdag 27 juli
Pim kreeg als afscheid van Dennis een boek over buddha mee; bij ons ligt de bijbel op het nachtkastje, hier het boek van buddha. Het leuke is dat het in het Thais is en op de rechterbladzijde staat de Engelse vertaling. Een ontzettend leuk aandenken.
Met enig kunst-en vliegwerk zit alles weer in de rugzakken en dan legt de speedboot aan om ons naar Ton Sai te brengen.
Daar stappen we dit keer wel op de snelle veerboot naar het vasteland.
Dit keer gaan we richting Krabi. Onderweg viel het allemaal mee, tot Tom tot de ontdekking kwam dat Pooh nog in z'n bed lag“ op het eiland.... en de volgende boot gaat vanmiddag, maar dan zijn we niet op tijd voor de trein....
In Krabi belde Anton naar Dennis en die had Pooh al gevonden en beloofde hem op te sturen. Die beer reist net zoveel als wij !!!
Dikke tranen bij Tom die tijdens de schitterende, chaotische busreis over het eiland langzaam opdroogden.
Om 14.00 uur waren we bij de busterminal in Surat - heel slim, want er waren diverse winkeltjes en iedereen had honger en dorst. Van hier uit verdwijnt iedereen alle kanten op en uiteindelijk werden we om 16.30 uur opgehaald. Zonde v.d. tijd, maar ja, ook dit is Thailand.... En het busje dat ons haalde was helemaal te gek : met 11 man en bagage op het dak. En dat voor een busje voor max. 5 personen ...
We wilden toch echt een tuk-tuk en daar gingen we dan door de avondspits en hadden wederom veel bekijks. Maar : zo zie je tenminste nog eens wat en voor we het wisten zaten we op de avondmarkt bij het station. Ook daar was het wachten geblazen, maar de trein kwam keurig op tijd en we konden zo onze coupés in .
We hadden er 2 naast elkaar en door de verbindingsdeur open te zetten hadden we een vrij grote ruimte. De steward kwam langs met bier en frisdrank en daarna deden we een poging te douchen“ dus niet: het was een klein hok, met een slang voor het water en de vloer was te goor voor woorden... dan maar poedelen boven de wasbak en daarna het stapelbed in. Buiten zien we niet veel want het is donker en af en toe komt er een verlichte overgang voorbij flitsen. Eigenlijk vallen we snel in slaap en....
Woensdag 28 juli
... werden vanochtend op tijd door de steward met ontbijt gewekt en om iets voor 07.00 uur reden we Bangkok binnen: station Luomphong.
De taxi-meter was snel geregeld en zo reden we door de ochtendspits door Bangkok. Het Viengtai-hotel staat aangeschreven als het hotel, maar we schrokken van de buitenkant. Wat bleek? Het werd verbouwd. De kamer was prachtig en het zwembad erg privé maar eigenlijk hadden we meer goede gedachten bij het Asia-hotel, maar voor de komende activiteiten lag dit gunstiger.
Na een kop koffie lieten we ons afzetten bij MBK“ een gloednieuw winkelcentrum. Het is 10x Hoog Catharijne en eenmaal binnen weet je niet wat je ziet: allemaal roltrappen en dat 7 verdiepingen de hoogte in.
Elke verdieping heeft z'n eigen specialiteit: op de begane grond de trendy kledingwinkeltjes“ ook voor kinderen. We kochten hartstikke leuke broeken en shirts voor gemiddeld 2 euro ! We hebben zelfs een rugzak erbij gekocht om alles weer mee naar huis te krijgen!
Op de volgende verdieping hadden ze schoenenwinkels en zo maar door...
Tot 14.00 liepen we rond en we waren versleten.
Terug in het hotel plonzen in het zwembad“ en dat midden in de stad.
's Avonds liepen we de avondmarkt op en kochten ons eten weer bij diverse foodstalletjes. Een genot om naar te kijken, te kiezen en te eten.
Rond 21.00 waren we terug en na een korte film lagen we er in.
Donderdag 29 juli
Na het ontbijt met rugzak, water en koekjes de tuk-tuk ingedoken en ons af laten zetten bij Wat Po, waar we vol bewondering over het complex hebben gelopen“ en ook heel veel foto's hebben gemaakt.
Ondertussen toch maar een hoofddeksel gekocht, want de zon is ongenadig“ en dat al zo vroeg op de morgen.
Met een andere tuk-tuk hebben we ons af laten zetten bij het Grand Royal Palace en Wat Phra Kaew.
Waar we eerst op de koning en hoge functionarissen moesten wachten die het complex verlieten...
Het tempelcomplex is gigantisch en prachtig. Dit is echt een "must"! De wachters in de Efteling vallen in het niet bij de vele exemplaren die hier staan en al dat goud en tempels, tempelbeelden, chedi's ..... het is te mooi om zomaar een omschrijving te geven. We hebben ook hier weer veel foto's gemaakt. Zelfs in de troonzaal,met de officiële troon en de parasol erboven ( 9 verdiepingen,want dit is de 9e koning in rij)
Buiten werd de wacht gewisseld en konden we diverse tentoonstellingen bekijken met de vele fruitdranken in de hand, want het is ongelooflijk heet ...
Met de middaglunch zaten we in het hotel“ met airco.
De airco werd op full-speed gezet en we deden een poging om alles wat we in de afgelopen verzameld hebben in de rugzakken en flight-bags te proppen. De zwemkleding ging er als laatste in: we hebben nog tot 17.00 uur in het zwembad en de zon gelegen.
Om 18.00 reed de taxi voor en ging alle zooi door de drukke avondspits (boksgala) naar het vliegveld. Daar moesten we nog belasting betalen en konden we na het inchecken nog even ergens lekker eten.
Rond 22.00 uur een laatste w.c.bezoek, drammamine erin en om 22.40 verlieten we Bangkok....
Om vervolgens rond 05.45 uur in Frankfurt te landen en zonder al te veel problemen liepen we zo naar de bagagehal, waar de tassen al lagen, de auto was snel weer gevonden en zo reden we met goede herinneringen naar huis waar we om 09.44 uur waren en we weer een Hollands bakkie koffie konden zetten.
Nu alleen het uitpakken, wassen, strijken, opruimen en foto's sorteren nog voor de boeg .......
