Wat er vooraf allemaal gebeurde ... Net zoals in voorgaande jaren kwamen we van onze zomervakantie 2005 thuis en hadden meteen DE vraag: waar gaan we volgende zomer heen? Na het lezen van heel veel reisboeken kwamen we uit op ...Indonesië! Dus: weer naar de bieb en alles lezen over de verschillende eilanden. Maar ja ... toen begon het gerommel daar en verschenen er berichten over christenen die "vervolgd" werden door diverse moslimgroeperingen- en zelfs een onthoofding van en gezin.... Voor ons - met 2 kinderen - was het opeens geen optie meer - per slot van rekening is het vakantie en hoef je het niet op te zoeken ...... Dus: wat gaan we dan doen?

Nu moest in de kerstvakantie de studeerkamer weer eens grondig worden opgeruimd en kwam uit de kast een wegenkaart tevoorschijn van British Columbia in Canada - een kaart die we 3 jaar geleden cadeau kregen van een vriendin. En daar zat al een kleine vakantieplanning bij ... Dus nu hadden we onder de kerstboom leesvoer en werden zo enthousiast dat binnen een maand de vakantie helemaal geregeld was: via Internet eerst een camper zoeken en boeken( door onze Amerika-reis wijs geworden wisten we dat je heel goed de diverse maatschappijen en aanbiedingen moet bekijken en vroeg boeken!), dan de vlucht erbij en vervolgens op Internet via allerlei sites achtergrondinformatie zoeken. Nu wilden we ons niet meer helemaal vastleggen - we reizen tenslotte met een camper - maar uit de site van Canada National Parks bleek dat de campings in de zomer redelijk vol zitten en dat vooraf boeken een te adviseren optie was - dus de campsites in de parken hebben we via hun site vastgelegd ( let goed op de data! niet alle parken schrijven vanaf dezelfde dag in !) Daarnaast bleek - door beschikbaarheid van de camper - dat we in Calgary aankwamen in het eerste weekend van de Calgary-stampede... en dat alle hotels e.a. dan overvol zitten. Gelukkig vonden we feen hotel net buiten het centrum dat nog een kamer had ! En aangezien we dan toch met de Calgary-stampede aankwamen hebben we via de officiële site van dit evenement kaartjes kunnen boeken voor het grote evenement op zondag. Daarna m.b.v. de kaart de route grotendeels uitgezet en een camping in Banff, Jasper en Prince Rupert geregeld. Ook de boot van Prince Rupert naar Vancouver Island hebben we geboekt - hij gaat maar 1x per dag en ook nog eens om de twee dagen dus ook dat ligt vast. Vol goede moed gaan we de lente in...! Om vervolgens 6 weken voor vertrek te horen dat de veerboot van Prince Rupert naar Vancouver Island is gezonken ........ en dat de maatschappij met een andere boot dezelfde veerdienst overneemt maar nu om de 4 dagen en dat alle afvaarten op de even dagen zijn komen te vervallen. En jawel ....... wij hadden dus op een even dag willen afvaren ....... Daarom direct contact met de bootmaatschappij opgenomen en een alleraardigste medewerkster heeft ons geduldig te woord gestaan en het hele euvel uitgelegd. Zij adviseerde zelfs om de kortere,maar veel mooiere tocht van Bella Coola naar Vancouver Island te nemen. Zodoende en aldus hebben we de ene boottocht omgeboekt in de andere ..... en dus ook onze route aangepast..... Onze vakantie begint al weer op een echte Caris-vakantie te lijken dus 
het vakantiegevoel is er al weer !

Zaterdag 8 juli 2006

Na een heftig laatste schoolweekje - gisteren nog de klas gesopt,aan de kant geruimd en de kinderen van groep 6 uitgezwaaid - ook nog de laatste zaken thuis voorbereid ( koelkast,dieren, w.c.'s, sleutel ) en vanochtend vroeg door familie opgehaald en keurig om 08.00 uur op Schiphol afgezet waar we zonder veel moeite onze e-tickets konden ophalen en door alle officiële poortjes enz. heen. Gelukkig waren de diverse koffiestands al open en zodoende liepen we al snel heel rustig met koffie om ons heen te kijken. De jongens staan te popelen om te vertrekken - maar dat is pas om 11.05 uur..... en dat werd later want ons vliegtuig bleek bij aankomst een technisch mankement te hebben en er moest "ergens" een ander vandaan komen. Dat is alvast een goed begin ... maar de overstaptijd in Londen is al kort ,dus dat wordt weer rennen over dat verschrikkelijke Heathrow ..! Ook daar was het ondertussen al flink druk en de rijen voor de poortjes waren enorm. En we hadden nog 20 minuten voor vertrek. Dus inderdaad: niet zeuren,alles goed vast pakken,hebben we beide jongens nog ,diep ademhalen en rennen, wuiven met je boarding-pass naar de vriendelijke steward bij de gate, om vervolgens hijgend in je vliegtuigstoel erachter komen dat die hele lange rij mensen voor de gate ook hetzelfde vliegtuig in moesten .. ai.... Maar: we zitten en Winnie-the-Pooh van onze jongste zit ook stevig in de armen geklemd. Dat beest zijn we al vaak kwijtgeraakt op lange reizen ( en iedere keer kwam ie terug!), maar om het weer te moeten verliezen...Vervolgens stonden we nog een half uur omdat er een passagier niet kwam opdagen....Nu ja, uiteindelijk gingen de motoren aan en konden we met brullende motoren vetrekken. Via het beeldscherm kunnen we de vluchtroute volgen - tot groot plezier van Tom. Pim zit al weer aan zijn game-boy gekluisterd. Nu ja, ik heb genoeg boeken ingepakt waar ik nog niet aan toe ben gekomen, dus.... Na 2 uur vliegen - met veel turbulentie en dus een uitgestelde maaltijd - vlogen we boven IJsland. Er zaten flink wat gaten in het wolkendek dus we hadden een prachtig uitzicht! Vervolgens was er een passagier onwel en het hele vliegtuig in rep en roer ... een tussenlanding was echter niet noodzakelijk. Daardoor bleken we plotseling boven Groenland te zitten en hadden we een prachtig uitzicht op de vele baaien en gletsjers. Zelfs vanaf deze hoogte waren de diverse ijsbergen in het water goed zichtbaar - wat zullen die van dichtbij groot zijn.. en koud .... Rond 14.30 vlogen we via Nunavut over Alberta: hoezo "farmland"? Het is van bovenaf een grote gekleurde patchworkdeken. De jongens zien weinig van dit alles want de film aan boord is "King Kong ".... Maar uiteindelijk zijn we geland op de luchthaven van Calgary - enigszins teleurstellend volgens Tom, want " het lijkt op Rotterdam Airport " ......... We mogen nog niet meteen het vliegtuig uit want eerst moet de ambulance komen om de zieke passagier uit het toestel te halen. Uiteindelijk mogen we er uit en kunnen in de hal onze bagage ophalen. We worden feestelijk onthaald met Country& Western muziek en de jongens krijgen van alles in de handen gedrukt: speciale ontvangst i.v.m. de Calgary Stampede. De stemming zit er meteen in. Eenmaal buiten is een grote "cab" snel geregeld en kunnen we naar ons motel(The Quality Inn) - via de TransCanadaHighway rijden we er zo heen en kunnen we na een snelle incheck onze kamer in: recht tegenover het redelijk grote zwembad in het midden. Dus: de rugzakken worden doorgespit, de zwemkleren aan, de deur van de kamer open, twee stappen recht vooruit en .. plons.. we liggen in het water. Daarna zijn we zo moe dat we in het restaurantje van het hotel heerlijk Thais eten en om 19.30 uur lokale tijd ( 03.30 Ned.tijd) in ons bed ploffen ...Van alle cheerleaders en muziekbands die van en naar de Stampede gingen hebben we niks meer gemerkt.... Naar het begin

Zondag 9 juli

Ondanks de vermoeiende dag van gisteren waren we vanochtend op tijd op en genoten van een ontbijtbuffet "by the pool". De doughnuts gingen er bij de mannen goed in! Daarna ging Anton wat boodschappen bij de lokale supermarkt doen, de jongens namen een snelle duik en Angela probeert met koffie, Saridon en een newspaper de vermoeidheid te bestrijden. Bij terugkomst meldt Anton dat de C-train voor het hotel stopt en rechtsreeks naar het terrein van de Stampede rijdt. De dagrugzakken zijn gauw gevuld, geld en creditcards in de zak, kaartjes kopen en daar gaan we! De tocht is niet al te lang maar we krijgen toch een mooi beeld van Calgary. Het weer is fantastisch, iedereen is in een vrolijke stemming en in downtown wordt de trein nog voller! Gelukkig hoeven we dan niet zover meer: de Saddle-dome komt al snel in zicht. Via een roltrap lopen we zo naar de hoofdingang van het Stampede terrein. We kijken onze ogen uit Ook hier blijkt weer dat tickets via het Internet bestellen zijn voordelen heeft: we hebben de tickets thuis al kunnen uitprinten dus alleen de barcode wordt gescand en we kunnen zo naar binnen. Tja : hoe moeten we de Calgary-Stampede omschrijven? Als crazy, kermis, lol, hard werken een onvergetelijke ervaring!!!! Absoluut een aanrader!! Voor herhaling vatbaar!!! Het was wel heet, dus de flessen water, slush-puppies en zonnebrand vlogen er door heen. Op de kermis waren de waterattracties dan ook erg in trek. We zijn eerst naar de Indian-Village gelopen, waar net de dag werd "geopend" met de vlagceremonie. Daarna waren er diverse optredens en wedstrijden van diverse indianengroepen. Zonder het "aapjes kijken" gevoel trouwens, want er werd veel uitgelegd en de mensen deden gewoon hun ding.... Tom had een leuk, kort gesprekje met een inspector van the Canadian Mountain police die toevallig ook van de Blackfoot-tribe was. Daarnaast raakten we in gesprek met een kleindochter van een Blackfoot-chief; zij werkte in het Calgary Museum aan een vaste tentoonstelling over the Blackfoot Indians en nodigde ons uit naar het museum te komen. Zullen we zeker doen, maar niet vandaag ... eerst de Stampede! De hitte nam toe en onder verkoeling van veel water liepen we naar het kermis-terrein waar de jongens op tijd waren voor de wildwaterbaan - de rij groeide enorm .... Eenmaal bovenin wees Anton naar de lucht boven downtown: die was inkt en inktzwart geworden. Maar goed, de zon bleef nog schijnen, dus dat waait wel over... Na dit ritje liepen we naar de expositie binnen en vergaapten ons aan de vele kunstwerken van lokale en bekende kunstenaars. Er was zelfs een Nederlandse aan het werk. Zij maakte prachtige voorstellingen met verf op kalkoen veren. Ze waren iets te kostbaar voor onze portemonnee maar hadden een zeer leuk gesprek. Tijdens dat gesprek werd ze gebeld door haar echtgenoot die in het westen van Calgary zat: er vielen hagelstenen zo groot als golfballen want er trok een tornado over. Dat was dus die donkere lucht boven downtown. En op dat moment ook boven het Stampede terrein want mensen kwamen gehaast en doornat binnen. We besloten maar binnen te blijven en in een van de vele restaurantjes eten te regelen - het was ondertussen al 17.30 uur. We waren verbaasd dat de tijd zo voorbij vloog ! Na het eten liepen we over het agrarische deel van de Stampede en kwamen nog aardig wat Nederlandse farmers tegen - en Nederlands vee. Via de prachtige Saddle-dome - met uiteraard vermelding van "onze" schaatsers Yvonne van Gennip en Rintje Ritsma - liepen we naar de Grandstand-Corral waar we kaarten hadden voor de "Chuckwagon races" en dat bleek serieus werk te zijn want de prijzen aan het eind van een rit,maar ook aan het eind van de Stampede zijn niet mis. En ze worden fanatiek aangemoedigd! Dus daar zaten we : op de tribune, recht voor de plek waar de chuckwagons iedere keer met veel spektakel vetrokken. Het is geweldig om zoiets mee te maken. Aan de overkant zagen we het slechte weer voorbij trekken - de tornado was afgezakt tot flinke onweersbuien. Maar: het bleef - nog - droog en om 21.30 uur werd het podium voor de grote Grandstand-show neergezet en daarna hebben we gekeken naar een wervelende show vol zang , dans, muziek,acrobatiek. Het indiaanse deel sprak ons erg aan. Helaas gooide het weer om 23.30 uur roet in het eten: stortbuien en flinke blikseminslagen zodat het stadion ontruimd moest worden. Gelukkig zaten we dicht bij de uitgang waar we weer op de C-train konden stappen richting motel. Doodmoe,maar een fantastische ervaring rijker lagen we om 00.30 in bed.... P.s. Tijdens de chuckwagon-races had een deelnemer van Italiaanse afkomst de vlag op zijn wagon gebonden - in het motel zagen we op het late nieuws dat de Italianen wereldkampioen voetballen zijn geworden.... Naar het begin

Maandag 10 juli

Vanochtend al weer vroeg wakker en vroeg aan het ontbijt. Na het lezen van de krant - met een uitgebreid artikel over de Stampede dag van gisteren,met noodweer - hebben we de camper -verhuurmaatschappij gebeld. We konden de camper rond 12.30 oppikken. Na het inpakken, uitchecken en lunch-inkopen doen werden we door een aardige Indiase chauffeur naar Canadream gereden - waar we niet de enige waren.... We werden hartelijk ontvangen met koffie en choco-melk voor de jongens, er was een leeshoek en na een vrij vlotte afhandeling van onze Internetboeking, papieren tekenen e.d. konden we vrij snel onze camper buiten oppikken, bekijken, nalopen, instructies ontvangen en konden we om 13.15 uur de poort uitrijden. Gelukkig lag het op een groot industrie - terrein waar ook een enorme supermarkt lag. Het boodschappenlijstje - thuis al gemaakt! - werd vlot afgewerkt. Anton vond zelfs flessen wijn tegen een redelijke prijs .. We voelden ons asociaal met zo'n volle kar, maar om ons heen kijkend zagen we dat we nog bescheiden inkopen deden - volgens mij moet je wel veel meenemen als je zo ver buiten de stad woont.... De vele pick-up trucks getuigen er van ..... Anton kreeg een attack van de kassabon, Angela niet: we gaan tenslotte ruim 4 weken op pad, door de "wildernis" en voorraad heb je nu eenmaal nodig. Vervolgens ging Anton tanken met de camper en kreeg Angela een attack .. maar ja... we gaan tenslotte ruim 4 weken op pad, door de "wildernis" en tanken kan nu .... Daarna was het heel simpel - via de enige weg van het industrieterrein af reden we zo de Transcanada Highway 1 West op. Een lange,rechte snelweg,weer vlak langs het motel en via het ziekenhuis en het voormalig Olympisch stadion reden we richting Banff. Direct buiten de stadsgrens rijd je al door rollende heuvels en zie je de Rocky Mountains al op de achtergrond. We genieten nu al van het uitzicht. De verkeersborden passen zich ook meteen aan:" Moose-crossing/Elk crossing ". Opletten dus, zeker als dadelijk de schemering begint. Vrij snel reden we het eerste park in en kwam onze Parcs Canada Family Pass meteen van pas. Anton had deze in mei al in Nederland van iemand gekocht die toen net terug was uit Canada. Zo'n pas levert veel voordeel op als je toch van plan bent om net als wij veel parken te gaan bezoeken. Ze zijn alleen niet goedkoop - maar wel het hele jaar door geldig. Dus : als je een ongetekende kaart van iemand kan overnemen, zeker doen! Al snel hadden we het stadje Banff bereikt - gelukkig viel het in dit koekoeksklokdorpje met de drukte nog wel mee. Het was al het eind van de middag dus besloten we eerst naar de camping te gaan. Ook hier bleek onze Internetboeking weer te werken: de uitdraai afgegeven, gescand en we konden zo de prachtige camping op! ( Tunnel Mountain Trailer Court) Ondanks het feit dat dit een van de weinige campgrounds in de omgeving is en erg groot is, zijn de plaatsen en de lanes waar ze aan liggen ruim en groen opgezet. 

De eekhoorntjes schieten - tot grote vreugde van Tom - alle kanten op en het uitzicht is fantastisch! En de rust : je hoort alleen het ruisen van de wind door de vele dennenbomen en het gezang van de vogels .... Maar al gauw komen de muggen - ook al zit je hier al in de bergen.... Om het vakantiegevoel compleet te maken namen we ons eerste flesje wijn - maar het leek eerder cassis! Tja en bij nalezen van het etiket bleek het om wijn zonder alcohol te gaan .... Hoezo : wijn ZONDER alcohol .... tja Anton, beter lezen ...... Onder luid geschater hebben we het bocht opgedronken ...Naar het begin

Dinsdag 11 juli

Vanochtend vroeg al wakker en we waren blij met de dikke slaapzakken, want het is vannacht erg koud. Voor het eerst sinds onze aankomst vielen we weer in slaap - ondanks het luide getoeter van de vele (vracht)treinen die voorbij reden.................... Na een ontbijt met prachtig uitzicht via de Tunnel Mountain Road toeren. Al gauw kwamen we bij Sulphur Mountain en omdat het vroeg was konden we de camper in alle rust en ruimte parkeren. Dit onder het lawaai van een helikopter die op de parkeerplaats stapels hout kwam ophalen en weer over de berg verdween. Tja, er wordt dus ook nog gewerkt... Binnen was de rij niet lang en de kaartjes voor de gondola waren gauw gekocht. Die kwam al snel en zo gingen we steil en snel naar boven - maar ook weer niet zo snel dat we niet van het prachtige uitzicht konden genieten. 
Eenmaal boven bleek het toch heerlijk weer dus zonder jas een prachtig pad gelopen echt over de bergkam zelf. Daar bleek al gauw waar de helikopter heen ging: het oude weerstation is vorig jaar door de bliksem getroffen en wordt nu opgeknapt. De helikopter haalt het hout voor de werklui die hier bezig zijn. Daar het al gauw drukker werd, werd het werk al snel stilgelegd en verdween de helikopter. Zodoende konden we nu ook het pad naar het oude weerstation nemen. Onderweg staan allerlei borden die uitleg geven over planten,dieren en de bergen zelf. Kleine marmotten en groundsquirels vliegen je om de oren. Sommige zijn zelfs aan mensen gewend want ze "bedelen" om voer. Tot groot plezier van Tom want de noten van zijn mueslireep raakten nauwelijks de grond of werden al door oplettende eekhoorntjes gegrepen. We hebben hem toch maar wel uitgelegd dat ie daar op moet letten, want op deze manier is wild straks niet wild meer en soms leidt dit zelfs tot het doden van deze dieren ( ja, we hebben de flyer over beren goed gelezen). Gelukkig begrijpt onze grote dierenvriend dat ... Daarna genoten we van het stralende weer, het uitzicht en de prachtige wolkenformaties die hier ontstaan: het lijken net vliegende schotels! Er werd menig fotootje van gemaakt! Toch krijg je aardige honger van de buitenlucht en het tea-house serveerde heerlijke chili-hotdogs en koffie. Terwijl we er heen lopen horen we onder ons op de berghelling wat lawaai en vallende stenen. En wat blijkt: een kudde berggeiten met jongen besluit daar te gaan grazen ! Ook hier weer veel fotootjes gemaakt. Binnen zochten we koffie - wat zijn wij eigenlijk verwend met onze Nederlandse koffie, want hier lijkt het maar een slap aftreksel- en natuurlijk moesten hier speciale kaarten en postzegels worden gekocht,want het wordt met een speciale stempel afgestempeld. Natuurlijk sturen we daarom weer een kaart naar onszelf... Met de gondola naar beneden en ondertussen kijken of we beren zien..helaas.... Eenmaal met de camper weer op pad en nog net een groepje "deer" ( soort hert) ontwijkend rijden we naar het centrum van Banff. Het is een leuk, bruisend plaatsje, maar helaas rukken hier de Aziatische winkels - en eigenaren - op. We kregen een beetje het Scheveningen-Boulevard gevoel.......De boekwinkel maakte veel goed en de jongens waren niet weg te slaan uit de vele T-shirtwinkels. De eerste aankopen liggen al in de camper..... En tot grote vreugde van iedereen bleek ook hier een Starbucks te zitten dus we sloten de middag af met koffie naar ieders zin! Eenmaal weer op de campground genoten van het mooie weer en besloten we een hike-trail naar de "hoodoos" te lopen. Ook dit was de moeite waard! Het verhaal rond de railroad, de mountain-tunnel en de hoodoos wordt met grote borden goed uitgelegd. We eten vandaag heerlijk laat - maar moeten ons goed met anti-muggenspul insmeren want elk niet-ingesmeerd plekje weten ze te vinden ..... Dus een houtvuur is ook snel aangemaakt en de rook houdt ze tijdelijk op afstand. Tom gaat achter de beesten aan en Pim speelt weer ff de moeilijke puber - misschien ook nog last van jet-lag? Iedereen kroop voldaan de dikke slaapzak in.... Naar het begin

Woensdag 12 juli

Om 's ochtends van koffie, zoete broodjes, doughnuts en cruesli te genieten. De diverse dozen cornflakes wordt door de jongens goed bekeken en uiteindelijk wordt de doos met de meest afgrijselijke kleurtjes opengemaakt - hoezo kleurstoffen en zoet? Maar alla, in Nederland hebben we het niet en hier eten de kinderen het allemaal , dus wat zeuren we dan... en de speeltjes die er in zitten zijn altijd leuk en anders dan in Nederland - of je nu 9 of 14 bent ........ De camper was snel op orde en na het uitchecken reden we via Banff zelf de Highway 1a op: Bow Valley Parkway - een echte aanrader. De TransCanada Highway loopt iets verder op gelijk aan deze weg maar de Bow Valley Parkway ligt in een schitterend natuurgebied. De vergezichten zijn ontzettend mooi - de camera blijft klikken. Vlak voor Johnston Canyon ontwijken we nog net een overstekende lemming. Op de parkeerplaats is het niet druk - dus we trekken gauw de wandelschoenen aan, de dagrugzak om, camera mee en daar lopen we dan: de Johnston Canyon in. Ongelooflijk mooi! 

Wat moeten Walter en Marguerite Johnston in 1927 wel niet hebben gedacht toen ze hier met hun pakpaarden doorheen trokken... Het wandelpad naar de Lower Falls is prachtig, maar wel klimmen en het laatste stuk naar de Upper Falls is ook pittig - maar meer dan de moeite waard! De hike naar de Inkpots is vanaf hier nog 6 miles, maar we willen niet meteen overdrijven en hebben niet genoeg te eten bij ons, dus na het uitgebreid bewonderen van de Upper Falls en omgeving lopen we weer terug naar de camper. We reden verder over de Bow Valley Parkway en bij Moose Meadows aan de kant heerlijk gegeten. We zijn het unaniem eens met elkaar : wat een vrijheid heb je toch met zo'n camper. Daarna reden we al speurend naar wild - dat er vandaag geen zin in had - door naar Lake Louise dat precies is zoals the Lonely Planet Guide beschrijft: een tankstation, een plein met winkeltjes en een restaurant. Maar wel tegen een prachtige achtergrond van bergen vol met dikke,blauw gletsjers...... Aangezien hier een winkeltje met verse groenten - en Nederlandse drop!- was hebben we nog wat inkopen gedaan en verlaat Vaderdag cadeau gekocht : een CD van Mike Knopfler die Anton nog niet had. Zo hebben we weer wat muziek in de camper - behalve dan de hardcore die Pim aanlevert .... Aangezien het nog redelijk vroeg op de dag is rijden we door naar Emerald Lake - het weer is fantastisch dus nu moeten we er van profiteren. We weten n.l. dat het in de bergen van minuut op minuut kan omslaan..... Emerald Lake doet zijn naam eer aan : het is vandaag inderdaad zo groen als .......Maar ook hier weer alles in handen van een Aziatische eigenaar. In een klein stalletje kopen we een berenbel: we klippen het vast aan de fotocamera (die hebben we n.l. altijd bij ons) zodat we beren kunnen laten weten dat we er aan komen. Nu hebben we ook 2 lopende berenbellen, want de jongens maken soms herrie voor 10 ..... Geen beer die daar op wacht.... Bij Field pakken we een prachtige weg dwars door de bergen ( gravelwegen!). Hier komen de Yoho rivier en de Kicking Horse River samen in een tubulente waterval.Het water slijt hier een natuurlijk pad door de rotsen. Zeer de moeite waard! Maar : de Takakkaw Falls aan het eind van deze gravelweg beneemt ons de adem - we zijn de enige bezoekers in een prachtig, ruig gebied 

De wandelpaden zijn ook hier vanaf de parkeerplaats goed aangegeven maar worden al snel "wilde paden" maar we genieten er volop van. Helemaal onder de waterval kunnen we niet - het water komt met enorme kracht en nevel naar beneden. Maar het lukt wel redelijk dichtbij te komen. Het lawaai van vallend water is enorm! Dan slaat het weer om en voor we het weten lopen we in de regen. De camper is geduldig en we worden weer warm en droog met thee en .... reuze chocolate-chip -cookies die hier in zeer grote verpakkingen worden verkocht en zalig zijn!! De jongens amuseren zich met Lego en game-boy en wij genieten van de prachtige omgeving. Eenmaal in Lake Louise blijkt de campground t.o. het kleine winkelplein te liggen. Vervolgens staan we een half uur in de rij om in te checken. De campground is "full" en sommigen voor ons moeten in het nauwe straatje keren om ergens iets anders te zoeken. Moet je proberen met een camper en aanhanger... wat slepen die lui toch veel mee!Ook hier werkt onze internetboeking weer als een trein en al gauw staan we op een plekje. Veel keus hebben we niet en de standplaatsen hier zijn voor 2-4 campers per plekje. Je kijkt nog net niet via het keukenraampje in elkaars camper, maar het scheelt niet veel.... Gelukkig staan we mooi en voor 1 nacht ...... Na het avondeten lopen we langs de rivier en tot onze grote verbazing zien we dat overal hekken staan - die licht onder stroom staan. "It keeps the bears out".... Zelfs het speeltuintje voor de kinderen staat binnen stroomhekken.... Dan ga je toch wel ff nadenken en ben je blij met je berenbel (ook al heb je het idee dat je met dat ding compleet voor schut loopt ..!). De avond valt vrij snel - de zon is opeens weg achter de bergen. Maar het levert wel spectaculaire zonsondergangen op! Naar het begin

Donderdag 13 juli

Vanmorgen bij het opstaan waren we het met elkaar eens: de trein die we in Banff hoorden, heeft de hele nacht hier gereden en getoeterd....Nadat we hadden ontbeten en alles hadden ingeruimd konden we de tanks van de camper legen en vullen en waren we al weer vroeg op pad. Via een prachtige steile weg naar Lake Morraine gereden: een adembenemend meer omsloten door hoge bergpieken waar de gletsjers langs naar beneden komen.. we zijn er stil van .....We besluiten om langs het meer te gaan lopen en de wandelschoenen zijn gauw aan. Eenmaal op weg komen we grote borden tegen die even verderop door een ranger worden neergezet: de beren zijn wakker, hebben jongen en zijn al een paar dagen aan het rommelen rondom de diverse lodges en op de paden. Sommige paden worden daarom vanwege hun en onze veiligheid afgezet. De jongens zien een canoe-outlet en besluiten over het meer te gaan peddelen. 
Na een korte instructie en zwemvesten aantrekken gaan de heren op pad.... Angela loopt - met berenbel en camera - langs de oever en geniet van alles wat groeit, bloeit, rondhupst....Ook hier weer veel foto's geschoten... De mannen verdwijnen in de verte richting waterval... maar zijn na een paar uur peddelen al weer terug - het meer om lijkt groter en langer dan het in werkelijkheid is... In de lodge met winkel nog wat souvenirs gekocht en daarna gauw warm worden met thee - en chocolatechipcookies! Via het parkeerterreintje rijden we dezelfde weg terug en krijgen een aangename verrassing: op de heuvel langs de weg loopt een berin met 3 jongen!! Alle auto's komen onmiddellijk tot een halt en iedereen stapt uit - met camera natuurlijk! Moeder beer bekijkt het allemaal rustig en verdwijnt op een gegeven moment met jongen in het struikgewas. Onze eerste beer!!!! Daarna komt de hele colonne weer in beweging en rijden we naar de gondola - die helaas stil ligt en in niet zo'n mooie omgeving. De grote lodge lijkt een grote blokhut met veel souvenier-rotzooi .. we gaan al gauw door... Eenmaal op de camping aangekomen ruimen we alvast op, verzamelen we de was ( nu al 2 zakken vol) en leggen alles aan de stroom en opladers want morgen gaan we via de Columbia Icefields Highway richting Jasper " going wild"....Naar het begin

Vrijdag 14 juli

Als je al een mobieltje meeneemt op vakantie zet hem dan op lokale tijd of uit - anders word je midden in de nacht wakker van je eigen mobiel. Het nummer was ook niet bekend, dus laten bellen dan maar. Dan kan je vervolgens gaan luisteren naar het passeren van de treinen. Nu is dat hier ook niet moeilijk te missen, want de spoorbaan loopt vlak langs de campground en de lampen schijnen precies in de camper, zodat je de eerste keer denkt dat de trein in volle vaart op de camper afkomt... het plekje is overdag mooier....... Daarna weer ingeslapen om vervolgens om 07.00 uur gewekt te worden door het tikken van de regen op het camperdak... . Zodoende waren we al vroeg op pad en werden we door een vriendelijk parkranger te woord gestaan toen we de Columbia Icefields Highway 93 opreden: een vrolijke goedemorgen en de mededeling dat we vandaag de eerste bezoekers waren. De grote borden langs de weg over beren gaf stof tot nadenken... We reden in het druilerige weer door en kwamen bij het spiegelgladde Hector Lake : dubbele bergen.... We genoten van de stilte ,het uitzicht en ..rammelende magen. We reden nog een klein stukje door en bij het prachtige Crowfoot Glacier parkeerden we langs het water. De koffie, thee en neonkleurige cornflakes brachten zonneschijn in de regen en we discussieerden lang of we nu beren in het water zagen die vis zochten of dat het boomstammen waren... zelfs de verrekijker bracht geen oplossing. We kregen nog even kort buurtjes : een auto met caravan (!) het ding heette "The cowboy bunkhouse " en te zien aan de 2 mannen die eruit stapten wisten wij al wat er met "bunkhouse" werd bedoeld...Het zonnetje probeerde nog door te komen en dat leverde vlak bij de camper een prachtige regenboog op! Daarna op het gemakje langs de rivier richting Peyto Lake gereden. Daar trokken we de wandelschoenen aan,rugzak mee en genieten van de prachtige planten en bloemen die hier staan. Wat een ruige natuur! We vielen allemaal voor de prachtige Western Anemone die hier volop in bloei stonden,met de dauwdruppels er nog aan. 

Het wandelpad leidde helemaal tot de vallei met het prachtige Peyto Lake - gevoed door een - weliswaar terugtrekkende - gletsjer : Wapta Icefield. Hier konden we de jongens heel goed uitleggen waar nu die heldere kleur blauw van het water vandaan komt : de gletsjer smelt, neemt rots, keien en kiezels mee het water in. Hier worden ze kleiner en uiteindelijk zweven er kleine rotsdeeltjes in het water. Als het zonlicht op een bepaalde manier in het water op die deeltjes valt verdwijnen de meeste kleuren- behalve het blauw... We waren een beetje jaloers op Bill Peyto die hier met zijn pony's heeft gereden tussen 1910 - 1920.... Daarna reden we via Bow Pass verder en kruisten we de brede Saskatchewan River - weinig water, veel boomstammen. Plotseling ging de weg "de hoek om" en reden we een diepe vallei in: hoog boven ons, tegen de bergwand liep de weg zigzaggend verder. We zagen er zelfs fietsers rijden. Petje af! Via de Nigel Pass, Bridal Veils en Sunwapta Pass reden we de bergen in - en tevens Jasper National Park. 
Ondanks de vele -regen-wolken werd het hier wel drukker en al gauw reden we tegen een gigantische gletsjer aan: Athabasca. Helaas was het parkeerterrein net zo groot als de gletsjer.... maar goed: uiteindelijk komen wij er ook voor, dus .... aansluiten maar bij de balie, ook al komt de sneeuw met bakken naar beneden en hangt de bewolking tot aan de ijsgrond.... we hebben geluk, want we kunnen 5 minuten later al met een "snowcoach"mee en daar gaan we met z'n allen. De jongens zitten bij het raam en we zitten toevallig ook aan de goede kant: we kijken op de enorme gletsjerwand. En we hebben vandaag onze beschermengel meegenomen, want op het moment dat de snowcoach het ijs op rijdt trekt de bewolking als bij toverslag weg en komt de zon stralend door. 

En zien we voor ons een gigantische muur van ijs : we rijden echt over de Athabasca. Even later stopt het voertuig en kunnen we er uit: ondanks de zon is het hier letterlijk ijskoud en we mogen alleen tussen de blauwe pionnetjes lopen. Dit i.v.m. het smeltende ijs en de ijsscheuren die er in ontstaan. Je hoort het ijs ook duidelijk. Tom zegt dat de berg rookt: en inderdaad: op de pieken zie je de wolken ontstaan maar door de harde wind drijven ze meteen weg. De zon maakt het aangenaam....En dan te bedenken dat deze gletsjer maar 2 % van het hele Columbia Icefield vormt, 6 km lang, 1 km breed, 300 m dik op de plek waar we zijn ,maar helaas loopt ie per jaar 10 -25 m terug door de global warming. Men denkt dat de gletsjer over 150 jaar verdwenen zal zijn... Dat zet je op de terugweg wel aan het denken.. met z'n allen.. in de snowcoach ... en de camper ... Eenmaal terug in het center stappen we uit en jawel: in de hagel rennen we naar binnen en zien zo de bewolking weer snel over de gletsjer gaan hangen. Wat zijn wij geluksvogels! Een kop soep in de camper brengt weer warmte en we genieten van de prachtige omgeving. Eenmaal weer op weg moesten we ter hoogte van Tangle Falls uitwijken voor wilde geiten met jong op de weg. Daarna maakten we een zij-uitstapje naar de Sunwapta Falls maar die vielen in het niet bij de Athabasca Falls - een deel van het wandelpad loopt hier door de oude rivierbedding .De kracht van het water is hier goed te zien en te horen. Nadat we uitgebreid hebben gewandeld gaan we verder richting Jasper - waar we vlak voor het stadje een enorme bruine beer in de berm van de weg zien staan. Angela schrikt er wel van, want de schouderhoogte zit op spiegelhoogte van de camper.........Maar voordat we de camper hebben kunnen stoppen sjokt ie op het gemak de begroeiing weer in... Eenmaal in Jasper aangekomen genieten we van de ongedwongen sfeer van het plaatsje: leuke outdoor-winkels, een laundrette ( jawel,we hebben 2 zakken vol!) en een goede supermarkt. Na verse groenten,fruit en vlees te hebben ingeslagen rijden we richting Wapiti campground: een campground naar ons hart: ook al staan er veel plaatsen, er is zoveel groen dat je het idee hebt midden in de wildernis te staan - en dat blijkt ook bij het inchecken: diverse borden wijzen op regelmatig voedselzoekende beren, coyotes, cougars en ander wildlife. De jongens krijgen dus even een herhalingsspeech over het kruipen en sluipen door de struiken. Een overbuurvrouw vertelt over de verse berenklauwsporen op hun storage-bin.....Nadat we op het plekje staan en het eten voorbereiden ( barbecue) halen de mannen hout om vanavond een kampvuur te maken. We hebben marshmallows gevonden! Angela en Tom lopen een rondje op het terrein en zien tot hun stomme verbazing dat het lawaai dat ze in de struiken horen afkomstig is van twee gigantische three-toed woodpeckers. Tom haalt gauw de camera: "Papa, Woody Woodpecker zit op de boom!" 

Ze blijven rustig zitten en we kunnen tot op een handbreedte afstand foto's maken van ouder met jong. Ze hakken de complete bast rondom de voet van de boom en we zien duidelijk de insecten die meteen worden opgegeten. Prachtig ! Maar: onze foto-capriolen trekken de aandacht van meerdere enthousiaste liefhebbers en opeens houden de 2 het voor gezien.... Vol enthousiasme praten we er bij de barbecue en het kampvuur lang over na : dit is toch wel de meest geweldige plek tot nu toe! Pim en Tom vallen al gauw om van de slaap dus na een korte wasbeurt liggen ze er in. Wij maken de plek en barbecue zo beer-schoon mogelijk en genieten nog lang na van deze prachtige dag. En besluiten morgen een extra nacht erbij te nemen Naar het begin

Zaterdag 15 juli

Vanochtend met z'n allen heerlijk uitgeslapen en zagen we waarom de camping Wapiti campground heet: overal liggen die beesten te herkauwen. Van dichtbij zijn ze toch wel erg groot! Als we na het ontbijt de campground afrijden sluipt er ook nog een coyote voorbij. Onze dag begint al goed! Via het stadje en Highway 16 rijden we naar Maligne Canyon. Ook hier weer een prachtig pad met mooie blikken op/in de canyon. Deze is al zo'n 10.000 jaar oud en er waren ook diverse potholes waardoor je goed kon zien hoe hoog het water ooit heeft gelopen. Daarna doorgereden naar Medicin Lake - volgens de indianen een heilige plek , want in oktober schijnt het water uit het meer te lopen en niemand heeft ooit nog kunnen ontdekken waar het blijft.... en daarna loopt het weer vol..... de weg werd vervolgd richting Maligne Lake. Het ligt er werkelijk schitterend! Rond 13.30 uur waren we weer in Jasper en dook Angela met de was een laundrette in: het moet nu toch echt eens gebeuren. Aangezien het niet druk was konden er meerdere wasmachines tegelijk aan , er stonden stoelen, een boek was al bij de spullen gestopt en de mannen brachten een overheerlijk belegd broodje van een kleine delicatessenzaak - sheer bliss!! Toen ook eenmaal de was gedaan was - en het boek lekker opschoot - werd alles voor de deur in de camper geladen en gingen we richting campground - met enig oponthoud, omdat de wapiti's besloten zich over de highway te verplaatsen 

Op de campground werden de batterijen van camera en gameboy in het toiletgebouw opgeladen en besloten we het terrein wat te verkennen en kwamen zo bij de rivier uit. Via een mooie weg door het bos kwamen we weer op onze plek en besloten we in Jasper te gaan eten. De heren wilden graag pizza, dus nog geen uur later zaten we achter enorme salades en pizza's met fris, bier en wijn en genoten . Daarna kochten we nog sokken en T-shirts en moesten we Pim helaas teleurstellen, want de 3 prachtige keramische draken waren betaalbaar, maar niet mee te nemen ... we maakten als troost er maar mooie foto's van en terug op de camping mocht het kampvuur weer aan: we hadden tenslotte nog marshmallows over en - zo ruiken de pasgewassen shirts tenminste weer vertrouwd: naar houtvuur ... Aangezien de oorspronkelijke planning - vóór het zinken van de veerboot - over het noorden liep en Bakerville 800 km omrijden is besloten we de route radicaal om te gooien - er is hier zoveel moois te zien. We gaan dus nu richting Mount Robson zien vandaar wel verder ....Naar het begin

Zondag 16 juli

Ook al hebben we het hier in Jasper uitstekend naar de zin , we willen nog zoveel zien en gaan dus vandaag echt verder. We waren vroeg op en terwijl Anton de tanks leegt en vult nemen wij een bibberende douche in het toiletgebouw. Via de Yellowhead Trail rijden we van Jasper weg. We reden al gauw het Mount Robson Park in en bij toeval zag Tom een bordje dat we hier een andere tijdzone inrijden: i.p.v. 09.10 uur was het nu weer 08.10 uur. Even verderop konden we weer op de rem want er stak zomaar een grote bever de weg over. Wat is zo'n beest toch groot en die staart .... met voorzichtig om hem heen lopen kregen we hem van het midden van de highway richting de berm en kon ie veilig richting water ... Toen werd het maar even tijd voor een ontbijtje en rond 10.00 reden we bij Mount Robson : adembenemend! 
 
Het weer deed vandaag z'n best : de zon scheen stralend, de berg lag nog vol sneeuw en ijs en de omgeving is schitterend. Het lijkt wel een ansichtkaart. Via een prachtige weg door de heuvels en bergen over vele stroompjes naar The Jaune Cache en Clearwater gereden .Ondertussen passeerden we talloze riviertjes. Dit is dus echt goudzoekergebied. En dat zie je ook wel aan de namen. In Clearwater was de campground gauw gevonden - weliswaar dicht aan de weg, maar wel ruime plaatsen, zwembadje en .. aan de enige weg naar Wells Gray National Park. Na de lunch besloten we vanwege het mooie weer toch het park in te rijden en via smalle weggetjes door prachtig natuurgebied gereden. De weg zelf liep grotendeels langs een diep, smalle canyon. Hier en daar waren plekken om de auto neer te zetten en een wandelpad langs de rand van het ravijn te volgen - en de vele, vele, watervallen te bewonderen. Vlak voor Helmckens Fall moeten we een zeer smalle, houten brug over. Het water eronder stroomt wild en woest en zijn die planken nu wel of niet betrouwbaar? Uitstappen is geen optie, want de horzels die met tientallen tegelijk op het raam van de camper landen zijn net zo groot als wespen... Maar we komen veilig aan de overkant en niet lang daarna komen we op een parkeerplaats waar wij de enige camper zijn en vervolgens rennend richting dennenbomen schieten want daar komen de horzels om een of andere reden niet.... Via een wandelpad komen we bij een wijde, diepe kloof en staren vol verbijstering op de Helmcken Falls : we dachten dat we al heel wat watervallen hadden gezien,maar deze is toch erg mooi....... Ook al lokt de terugweg niet, we zullen toch naar de camper moeten als we voor het donker nog het park uit willen. We trotseren de zwermen horzels en zitten al gauw - zonder steken - weer in de camper. De weg terug is net zo leuk als heen omdat je nu vanaf de andere kant komt en dingen dus anders ziet. Maar die beer, die iets verderop zijn kop uit het hoge gras steekt, hebben we op de heenweg niet gezien. Enne .. steekt ie nou wel of niet over voor de camper...ja..nee.... ja ... nee, toch maar omdraaien en tussen de bomen verdwijnen en zo hebben de jongens bij het zoveelste kampvuur op de camping weer heel wat te vertellen. De camping heeft zowaar internet en Anton haalt ff de mail op, de laptop kan er aan en zo kunnen we van de eerste week al heel veel foto's overzetten... dat wordt nog wat als we straks terug zijn ......Naar het begin

Maandag 17 juli

Vanochtend was iedereen toch weer vroeg wakker en dit keer namen we een echt Canadees ontbijt: pancakes met syrup enz. Dat was toch wel een goed begin van de dag. Om 09.30 uur was de camper rijklaar en konden we weer op pad: via Highway 5 Blackpool bij Little Fort weg nr.24 op: dwars door de heuvels met veel farms en grasland. Het valt ons onderweg op dat de huizen hier behoorlijk verwaarloosd worden en vroegen ons af hoe sommigen in het desolate in hun levensonderhoud voorzien .. winkels zien we ook niet veel ...Lac de Roche was erg mooi, maar dat was het enige hoogtepuntje... Bij 93 Mile House reden we Highway 97 op en reden zo 100 Mile House binnen : met een gigantische supermarkt waar we verse inkopen deden en een krant kochten. Hadden we beter niet kunnen doen want de hele wereld schijnt weer overhoop te liggen. Dan kun je maar beter door saaie heuvels rijden.... We hadden hier voor het eerst goede gsm ontvangst dus hebben we contact met het thuisfront gehad. Blijkt er op dit moment een hittegolf in Nederland te zijn. Vinden wij 25 C hier al warm. Daarna via alle ...Mile House's verder gereden en bij 108 Mile House bij een schooltje uit eind 19e eeuw gegeten. Daarna doorgereden naar Williams Lake - dat was groot, druk en rommelig dus ondanks het feit dat het al eind van de middag was vertrouwden we op de kaart en de paar campgrounds die er op stonden - er zou er vast wel een voor ons komen ... dus vol goede moed langs de enorme timberyard weg nummer 20 op - een prachtige, kronkelende, smalle weg die met regelmaat door big lumbertrucks bereden werd. Tjonge,wat zijn die dingen groot en wat lijkt de camper dan klein... Als er dan ook nog een coyote voor de camper oversteekt is het wel even oppassen geblazen. Hij was echter snel in het struikgewas verdwenen. De omgeving is prachtig maar erg desolaat en de eerste campground schijnt tussen twee nogal verwaarloosde huizen en zooi te liggen - we hebben het niet gezien en wilden het niet zien. Dan dus toch maar door... Dan merk je dat een camper prettig is,want we hebben alles bij ons : volle tank, lege waste-tanks, volle vriezer en een opgeladen accu. Dus dan rijd je een stukje door. De volgende campground lag bij een groot houten huis op een heuvel en was volledig open. Dus: doorrijden maar - maar we knijpen hem nu wel een beetje, want het wordt later.... Maar: even verderop zien we plotseling een klein houten bordje met "Bulls Canyon - forrest service " en als we de kleine lastige bocht hebben genomen rijden we een klein terreintje met jeneverbesstruiken, dennenboompjes, gras en een rustig kabbelende rivier op . Er zijn een paar plaatsen ( 10), een waterpomp en een w.c. huisje ( met gat in de grond) en verder niks - behalve een prachtig uitzicht. Aangezien er 1 camper staat schuiven we een stukje door: een plek dicht bij de rivier en genieten van de rust. Met een krant, boek en biertje genieten we van de rust en de voorbij schietende eekhoorntjes die wel heel dichtbij komen. Als we buiten aan tafel zitten te eten zien we de lucht langzaam van kleur veranderen en komt er één van de mooiste zonsondergangen ooit. En als dan ook de coyotes in de verte beginnen te huilen is onze avond compleet - hier doen we het toch voor? Net voor het echt donker wordt komt er een zeer oud baasje met z'n auto het terrein opgereden: hij komt de "fee" innen: een schamele 10 dollar voor de hele nacht. En of we nog hout bij hem willen kopen... nou nee, het opbergvak achterin de camper ligt nog vol met het hout uit Clearwater.... Kort daarna komt een auto het terrein oprijden die door iemand uit de buurt daarheen is geloodst - maar dan valt de motor van deze persoon uit - en het vee moet nog gevoerd. Dat wordt dus contact opnemen met het thuisfront en een towtruck voor morgen regelen. De beste man slaapt de rest van de nacht in zijn auto .... Dan realiseren we ons: stel dat wij panne krijgen ... tussen Williams Lake en Bella Coola zit dus helemaal niks ...... duimen maar! Toch gaan we met een gerust hart naar bed...Naar het begin

Dinsdag 18 juli

Vanmorgen was iedereen na een heerlijke nachtrust later dan normaal wakker. We hebben primitief gewassen en daarna buiten heerlijk ontbeten. Daarna gingen we weer gauw op pad en na 5 minuten hadden we tranende ogen en vergingen van de stank: iets is er niet goed met de afsluiting van de w.c. Dus : echt in the middle of nowhere bij wildvreemden aangebeld: die hadden geen mogelijkheid tot afvoer,maar die wisten wel iets verder op iemand met een campground. Dus dan die maar opzoeken want op deze manier 390 km rijden is geen optie..... Gelukkig troffen we op deze campground een aardige vrouw die tegen een geringe betaling onze tanks wilde legen en flink doorspoelde . Zij buiten en wij in de camper zij onder de gigantische muggen en wij van binnen toekijkend .....Daarna was het euvel verholpen: bleek dat we iets rustiger met het w.c. papier moeten doen, want dat gaat in de tank aan de wanden kleven en de str... en chemicaliën hechten zich er aan vast en dat geeft die verschrikkelijke stank. Weten we dus ook weer. Vol goede moed reden we door en al gauw kwamen we op de gravelweg en werkelijk alles in de camper rammelde. Het is niet alleen de gravel, maar ook de vorst en de grote lumbertrucks die groeven in het gravel trekken. We hebben de rekjes van het fornuis op bed gelegd,bekers en borden verspreid,ketel weggezet in handdoeken en toen werd het gerammel minder. Maar de tocht zelf maakt zoveel goed : het is zoals de vrouw van de veermaatschappij vertelde: de weg naar Bella Coola alleen is al mooi en al gauw kwamen we bij Tweeds Muir National Park. De enorme ruigheid en bergpieken sprak ons erg aan. En overal ligt sneeuw! Bij een klein meertje vol watervogels gestopt en aan de koffie met stroopwafels. En tot onze grote verbazing op deze hoogte en in deze extreme omstandigheden groeiden er cactussen aan de oever van het meer. We dachten dat we het ergste hadden gehad maar na de Heckman pas op 1524 m begon het pas: het uitzicht was hier adembenemend - ook hier weer vele foto's , maar dat bleek de weg daarna ook te zijn: 

9 km lang downhill met hellingen van 15% en 19%, gravel en zand,wasborden. En .... 1 baans met hier en daar een kleine uitwijkplaats. We hebben de camper toch maar eerst aan de kant gezet. Tja, we zullen er over moeten, want het is meer dan 500 km terug naar Williams Lake en aan het eind van deze 9 km ligt Bella Coola met een veerboot die is geboekt ... en op dat moment komt er een grote lumberjack naar boven. We zijn blij dat we aan de kant staan, want aan de kant waar hij omhoog komt gaat de berghelling steil naar beneden . En ver beneden ons gaat de zandweg als een smal streepje door de canyon. Dus: diep ademhalen en Hagensborg , here we come Anton zet de motor weer aan, Angela klemt nagels in de stoelzitting en nu maar hopen dat er niks naar boven komt. En voor we het weten schieten we asfalt op en wham! Rijden we op de bodem van de canyon. De weg die achter ons ligt is niet meer te zien.. We rijden langs de Bella Coola rivier en ook hier weer fraaie uitzichten op bergpieken,sneeuw en prachtige bossen. Om 16.30 uur rijden we Hagensborg binnen - zeer pittoresk en je hebt ook echt het gevoel dat je Noorwegen binnenrijdt. Via de hoofdstraat - de enige straat - rijden we door en zien aan onze linkerkant het uithangbord van de camping en kijken elkaar vol verbazing en afgrijzen aan : " welcome. The gnomes are home " met een schildering van de kabouters van .. Rien Poortvliet! 
Voor we goed en wel bekomen zijn komt er een klein, dun mannetje tevoorschijn die zijn hoofd door het camperraam steekt en opgewekt roept : "Are we having fun ?" en dat is dus de eigenaar van de campground. Nou ja, campground .... en stuk grond tegen de berghelling met een smal rivierstroompje vol kleine zalm. Tja, volgens hem zijn we iets te vroeg want over 2 weken trekken de grote zalmen door dat zelfde stroompje en komen de beren de heuvels uit en struikel je er over op dit terrein. En hij heeft nu geen hond meer, want die was ziek en die heeft ie zelf af moeten schieten, want de veearts zit in Williams Lake - hebben we dat stuk niet net in 2 dagen gereden ? En zo weten we in 5 minuten bijna alles van hem en het leven in Bella Coola. Great . Maar goed, via internet geboekt is geboekt en uiteindelijk is ie de vriendelijkheid zelve. Als zijn vrouw headmistress blijkt te zijn van de plaatselijke school heeft Angela weer een beetje meer vertrouwen. Tom krijgt veel aandacht van hem en het verhaal over de heilige witte beer doet hem verrukt luisteren - zeker als daar nog een poster bij komt. Uiteindelijk drukt ie ons een plattegrond van de omgeving in de handen waar we heerlijk zalm kunnen eten, goed kunnen wandelen en waar de petroglyphs zich bevinden. Enigszins beduusd door deze spraakwaterval gaan we naar de camper en laten we deze indrukwekkende, lange en inspannende dag even inwerken. Maar goed, al gauw brand er een heerlijk houten kampvuur en zijn we wel alert op eventueel rondstruinende beren. Genietend van de pikdonkere nacht met fraaie heldere sterrenhemel praten we na bij het kampvuur - met wijn, met alcohol erin.Naar het begin

Woensdag 19 juli

Gisteravond werd het toch nog later dan we dachten, want de mensen van de camper naast ons kwamen thuis: een echtpaar uit Calgary dat bij het kampvuur aansloot en zo raakten we aan de praat. Zij vertelden ons dat het mooie weer van de laatste tijd uitzonderlijk is voor deze tijd van het jaar in Canada. Ook hier hebben ze al enkele weken droogte. Ook zij gaan met de boot mee - want zijn ouders wonen nog op Vancouver Island en ze gaan samen 2 weken vissen. Toch apart. Daarna weer de motor gestart en naar Bella Coola gereden - een zeer klein dorpje met als grootste blikvanger de haven en het uitzicht : het is prachtig gelegen aan het fjord en omgeven door zeer veel hoge bergpieken. In het estuarium liggen her en der wat boomstammen en tot onze vreugde zitten daar enkele bald eagles : de witte kop is karakteristiek Dus ook hier heel wat foto's gemaakt. Daarna op het gemak door Bella Coola gelopen en inkopen gedaan in de enige supermarkt - die aan de buitenkant prachtig beschilderd is met Indiaanse kunst: een grote orka. 

Daarna bij het plaatselijke postkantoor alle ansichtkaarten laten voorzien van postzegel en aan de postbeambte gegeven. Waarschijnlijk gaan ze met dezelfde boot mee als wij naar Vancouver Island gaan. Er was zelfs een lokale slijter waar Anton nog wat wijn kocht en in het dorpshuis was een expositie van lokale kunstenaars en daar was net iemand bezig met prachtige sculpturen en keramiek. We konden het niet laten om een eagle te kopen - zal thuis mooi staan aan de muur. Daarna hebben we de wandelschoenen aangetrokken en zijn we naar Thorsen Creek gereden. Via een wandelpad en wat logisch nadenken kwamen we m.b.v. enig klim-en klauterwerk in het regenwoud ( ja: je leest het goed) en vonden we met enig speurwerk de oude petroglyphs. Enigszins spooky was de omgeving wel - toch oude geesten ? Rond 16.00 uur waren we weer bij de kabouters terug. Tom zocht de hond op en Angela de wasmachines - hoe is het mogelijk dat je zo snel al weer 2 volle trommels draait ? Tom had ondertussen een speelkameraadje gevonden in de vorm van een Hollands meisje uit Den Haag en Pim had de laptop aangesloten op de elektriciteit en was weer zoet.... wij hadden nog wel wat lectuur liggen. Na het late avondeten - het is tenslotte vakantie - ruimden we de camper alvast op en zetten e.e.a. alvast vast. Morgen gaan we met de boot. Het buisje drammamine ligt al klaar ( is hier overigens niet te koop.) Naar het begin

Donderdag 20 juli

Vanmorgen werd iedereen om 05.45 uur wakker gemaakt - en dat op je vakantie. Het was een kwestie van snel wassen ( brr, koud) kleren aan, papieren pakken, motor starten en naar de supermarkt rijden - tevens vertrekpunt voor de boot. Bij aankomst bleken we niet de eerste te zijn! We konden snel inchecken; lees: er liepen mensen van de ferrycompany over de parkeerplaats, checkten nummerplaten, namen en papieren en na enkele instructies konden we de boot op. Angela was in staat ter plekke om te draaien en de weg terug te nemen: het bootJE wat hier lag voldeed totaal niet aan het beeld van een grote ferry. Het pontje over de Waal is net een slag kleiner... en daar gaat iedereen op? Nog maar een drammamine naar binnen en verstand op nul. Nadat de camper het ruim is ingereden en alles vaststaat pakken we onze dagrugzak - zonnebrand en pet niet vergeten - en lopen naar boven waar de geuren van het ontbijtbuffet ons tegemoet waaien. We zoeken een leuke plek bij het raam en houden ons bezig met het ontbijt en kijken naar de voorbereidingen voor vertrek. Precies om 08.00 uur werden de trossen losgegooid en daar gingen we dan. Rustig gleden we de haven uit en keerde de boot richting fjord en het uitzicht dat we toen kregen was fantastisch ! Op slag waren we de moeilijke weg hierheen vergeten en genoten van het uitzicht : alsof je in de Noorse fjorden vaart - en dan tien keer hoger. Overal gletsjers en de uitgestrektheid en het water is zowaar zo glad als een spiegel zodat na een half uur varen de dolfijnen onmiddellijk opvallen. Vol nieuwsgierigheid komt de school langszij en tuimelt en zwemt met de boot mee. 

We kijken onze ogen uit en met veel geduld en veel foto's weet Anton ze prachtig op de plaat te zetten. En dan komt ook het zonnetje door en is het smeren geblazen want het is opeens heet! We varen ook langzaam richting open zee want na het middaguur trekt de wind aan en in de wind voelt het fris, maar in de windvrije plekken aan dek is het bloedheet. Plotseling ontstaat er grote commotie en zien we de staart van een walvis - schijnbaar zwemmen die behoorlijk ver de inham in. Rond 15.00 uur neemt de deining toe en gaan we open zee op en zet de boot koers naar Port Hardy. Het blijft stralend weer . Vervolgens vindt er weer een hoop geren en geklik van camera's plaats: even denken we: tjonge, moet die vuilnisboot zo uitgebreid op de kiek. Groot is ie wel en bevat veel huisvuil maar dan verschijnt er een orka achter die deels uit het water komt. Ook hier weer veel foto's en geduld. Langzaam werd het tijd voor avondeten en nieuwe drammamine want de deining wordt heftiger. En we zitten net lekker in het zonnetje als de boot plotseling de mist invaart. Overal om ons heen hoor je de misthoorns - ook van onze boot. Wat een lawaai - en het vreemde is dat wij dus in de zon varen en rondom de boot alleen mist. Uniek natuurverschijnsel? Vervolgens komt de kapitein met de mededeling dat ze de route verleggen want de mist is toch wel erg heftig. Dus: ze gaan nu via de andere kant tussen eilandjes door. En zo varen we na een uurtje mist weer in de stralende avondzon en komen er langzaam weer eilandjes en een kustlijn in zicht : Port Hardy, Vancouver Island. De boot kan niet meteen aanleggen want een walvis foerageert net tussen aanlegsteiger en de boot : wat een klapper als eindstuk! En zo was het 19.30 uur voor we aanlegden. Wat een heerlijke dag! De camper was gauw weer gevonden en zonder veel problemen reden we snel de boot af. Met een beetje logistiek denkwerk vonden we de camping. Alleen was de bocht van de weg naar de ingang nogal scherp, dus met de grote camper kwam het nauw en zodoende klapten de keukenkastjes open en in de bocht zeilde al ons aardewerk tegen de vloer..... Nu ja, scherven brengen geluk - maar : ga hier maar weer nieuwe borden,koppen en mokken zoeken.. Iets voor morgen. De campground is erg leuk en we hebben een prachtige plek aan de rivier vol zalm - met ook hier waarschuwingsborden voor beren. Onze buren zijn erg aardig en al gauw zijn we met hen aan de praat. Ook hier branden de kampvuren goed en na het verplicht marshmallows roosteren en een warme snack duiken de jongens er in en praten wij nog na over de fantastische tocht. Diep in ons hart zijn we blij dat de boot vanuit Prince Rupert is gezonken ; dit hadden we niet willen missen. Na een korte douche en een hele fles bodylotion voor Angela - die toen pas zag hoe verbrand ze is vandaag op de boot , ondanks alle zonnebrand - lagen wij er ook in.Naar het begin

Vrijdag 21 juli

Iedereen sliep vanochtend lekker uit en daarna op het gemak ontbijten, douchen, inruimen en om 10.00 uur waren we op weg naar port Hardy om al onze gesneuvelde borden, bekers enz. te vervangen. Veel keus was er niet, dus dat was ook snel gebeurd. Bij terugkomst in de camper was Tom zoek - die stond nog raaf in de winkel bij het speelgoed te kijken... Raken we Winnie -the - pooh niet kwijt, dan raken we ons kind wel kwijt ... Na de schrik reden we richting Bear Cove waar alle facetten van de houthandel te zien waren. Via een mooi weggetje reden we door naar Telegraph Cove - leuk om een keer te zien, maar het wordt wel erg overdreven in de reisgidsen... 

Het plaatselijke museum over de walvissen en orka's is wel de moeite waard - Tom haalde er heerlijk z'n hart op en wij genoten ook. Qua verleden hebben ze wel veel aandacht besteed aan foto's, oude documenten enz. Er hing zelfs een verslag van een inspecteur van onderwijs uit de jaren 20! Via Nimpkich-Woss om Schoenlake Park heen - er staan echter veel loofbomen langs de weg dus van uitzichten is bijna geen sprake...... Verder via Sayward naar Campbell River - Elk Falls Park gereden. De camping bleek in de bossen te liggen vlak bij de rivier - heerlijk met dit warme weer! Het is ondertussen 32 C en in Vancouver gaat het zelfs richting de 38 C. Bij het inchecken vlogen er allemaal kleine "hummingbirds " ( kolibrie) heen en weer en met veel geduld en afstand konden we ze heel goed observeren. Je hoort het zoemen van de vleugels. Onze plek tussen de bomen was snel gevonden en met de airco aan was het goed uit te houden. Het is goed dat we morgen richting kust en zee gaan.

Zaterdag 22 juli

Vanmorgen vroeg wakker na een zwoele nacht. Om 07.00 uur was de lucht strak blauw en liep de temperatuur al weer op. Na poedelen, aankleden en afkoppelen reden we om 08.00 uur aan. Eerst nog ff tanken en toen Highway 19 south op. Vrij snel daarna kwamen we een bordje tegen met Miracle Beach - de naam sprak ons erg aan en het bleek de juiste keuze te zijn: via een kort wandelpad liepen we een enorm strand op. Het uitzicht over de Georgia Strait is geweldig. Dus even terug, ontbijtspullen halen en zo zaten we op het strand aan het ontbijt. Geweldig. Daarna struinen over het strand en vreemde schelpen tegenkomen: het waren geen schelpen, geen zeesterren en geen zee-egels - ze hadden van alles wat. 

Nu liep er nog een vader met z'n kinderen dus we vroegen aan hem wat het waren. Nu bleken de zwarte, donkere exemplaren levend te zijn en de lichtgrijze bleken leeggegeten te zijn door slakken. En omdat ze zoveel voorkomen en plat zijn worden ze "sanddollars" genoemd: familie van de zeester en zeekomkommers. We hebben een paar mooie exemplaren uitgezocht en voorzichtig in een bak met water gelegd om de ergste lucht er af te halen. Daarna reden we verder via de ocean-side route en het uitzicht was fantastisch. Toch zijn er weinig plekken met goede stranden en zwemgelegenheid. Bij Courtenay verlieten we de kust en reden richting binnenland. Na een half uurtje reden we het prachtige Cathedral Grove binnen: grote cedarbomen in een mystieke omgeving. De wandelschoenen waren gauw aangetrokken en we liepen een behoorlijk wandelpad. De bordjes werden goed gelezen en daardoor ontdekten we al gauw de Indian Pipe-plantjes die hier een unicum zijn. Goed gezocht, Tom! De koelte van het bos werd verruild voor de koelte van de airco: het is vandaag behoorlijk heet..... In Port Alberni reden we tegen een gigantische supermarkt aan met een enorm assortiment; ze hadden zelfs stokbrood, diverse soorten Franse kaas dus de boodschappen waren gauw gedaan. Wat geniet je dan van dat soort dingen - hier vinden we het vanzelfsprekend. De weg hierna ging slingerend door prachtig natuurgebied, mooie weggetjes, vele kreken, watervallen en het prachtige Kennedy Lake. Uiteindelijk kwamen bij het pacific Rim National Park Visitor Centre waar we veel informatie van de omgeving vandaan haalden. Het is trouwens maar goed dat we deze campground in maart al via het internet hebben geboekt, want tot 2 september zijn alle plaatsen bezet. Ongelooflijk. Eén of meerdere nachtjes erbij gaat vast niet lukken, maar we staan in ieder geval op de wish-list en moeten rond 10.00/10.30 uur even terugkomen. Onze prachtige plek tussen de bomen - met uitzicht op zee- was snel gevonden en gauw zwemkleding aan, zonnebrand mee en daar gingen we dan: via een steil pad tussen bomen ( watch the bears ) het prachtige strand van Tofino op. De stroming is wel gigantisch maar de jongens kunnen tot de knie het water in en amuseren zich de hele middag kostelijk. Achter ons zaten de zeearenden in de bomen en het uitzicht is magnifiek. Na het eten een warme trui opgezocht, camera mee, strandjutten en genieten van een prachtige zonsondergang.... dit houden we nog wel ff vol. Anton probeerde het kampvuur aan te krijgen maar het is hier nogal vochtig en het hout dus ook. Dus: vandaag maar een keer op tijd naar bed. Nu is dat voor Tom wel goed, want hij knikkebolde zo zijn bord tortilla's in. Wij genieten van het ruisen van de wind en de branding die je hier nog hoort. Naar het begin

Zondag 23 juli

Ja, we hebben mazzel: om 10.00 uur stonden we bij de kleine office en zowaar: er waren 6 lege plekken - ietsje verder dan ons huidige plekje. Mazzel dus. We hebben het voor een half uurtje vast kunnen houden, omdat we eerst de boot en de camping in Vancouver moeten verschuiven en dat was geen probleem. Opgewekt reden we dan ook even later naar het Wickininnish Center . En waren getuige van een bijzondere ceremonie: een plaatselijk Indiaans koppel trouwde daar boven op de klip. Heel bijzonder. Daarna bekeken we de expositie en kochten nog prachtige T-shirts en namen vervolgens een hike-trail: Nuu-chah-nulth. Onderweg kwamen we prachtige native carvings tegen en uiteindelijk kwamen we op een prachtig stuk strand waar de golven machtig mooi tegen de rotsen in het water kapot slaan. 

South Beach. Uren kunnen we er naar kijken. Maar er is nog zoveel moois te zien. Dus eenmaal terug in het visitor centre aan de ijskoffie - met dit weer geen overbodige luxe. Terug op de camping heerlijk geluierd, gezwommen en op het open vuur het avondeten bereid.Naar het begin

Maandag 24 juli

Helaas moesten we vanochtend toch afscheid nemen van deze mooie plek. Na opruimen, tanks legen en vullen gingen we op pad en reden naar Shorepine Bog Trail waar we de camper eigenlijk niet mochten parkeren, maar het was nog erg vroeg, dus we namen de gok. Nadat we de bordjes over een eventuele cougar-spotting/attack hadden gelezen namen we het uitgezette pad. Tom vond de bomen lijken op stronken broccoli en dus werd dit bos omgedoopt tot broccoli-bos. Tijdens het wandelen waren we toch wel alert op cougars en beren, want een deel was afgezet i.v.m. een agressieve beer. Dat goed rond kijken levert ook wel weer andere leuke plaatjes op,want zo kwamen we bij een groot stuk waar veel zonnedauwplantjes stonden. Dus: op de knieën, camera in close-up stand en maar klikken. Toen we eenmaal genoeg hadden gelopen en gezien reden we naar Ucluelet - leuk om even te bekijken maar de omgeving is mooier. Dus via weg 4 weer terug langs Kennedy Lake. In Port Alberni weer inkopen gedaan en dan merk je dat je niet aan de kust zit want het bleef hier heet: 33C. Tijdens het rijden hoorden we via de lokale radiozender dat er op diverse plekken bosbranden waren. De grootste was op Galiano : 16 ha was daar al weg. Ook Mount Benson bij Nainamo staat in brand - en daar moeten we net heen. We zien wel. Voor Qualicum beach gingen we naar Coombs met veel antiekwinkels (nou ja, een uitdragerij lijkt er meer op) en daar stak zomaar een zwarte beer voor de camper de weg over! Dus ook hier in de bwoonde wereld zitten ze nog. Eenmaal bij Nainamo reden we door naar de terminal van BC Ferries en daar zagen we inderdaad dat Mount Benson in rookwolken was gehuld en dat de blusvliegtuigen af en aan vlogen. Bij de terminal van BC Ferries bleek dat we een mazzeltje hadden: de boot van 15.30 was weliswaar vol, maar die van 16.30 uur had nog een plekje. Dus: bij wat stalletjes iced latte en een krantje gekocht en zo gewacht op de overtocht. De camper was gauw aan boord gereden en met wat losse spullen ( zonnebrand!) het dek opgegaan waar we genoten van de zon,uitzicht en het heerlijke briesje. In de verte zagen we de rookwolken van het eiland Galiano. Na ruim 3 kwartier varen kwam het vasteland weer in zicht en hadden we prachtig uitzicht op de stad Vancouver met in de verte Amerika. Het ligt hier wel heel dicht bij elkaar. Vlak voor de aanlegplaats kwamen we nog een klein sleepbootje tegen met een enorme verzameling boomstammen. Vlak na het afrijden van de boot reden we Highway 1 weer op en in het geharrewar van de rush-hour misten we de afslag naar de campground en moesten de brug over. Net over de brug dan maar een afslag gepakt en dan rijd je opeens met je camper door Stanley Park... Gelukkig is het een loop dus met de kaart uit de Lonely Planet Guide reden we de brug weer op in de juiste richting. Bij toeval zagen we een klein bordje met de naam van de camping en konden nog net de draai maken. Via een achterafweggetje reden we door zwaar verwaarloosd gebied ( bleek later het indianenreservaat te zijn) en net onder de brug door lag de entrance van de camping. Dit is nu een echt trailer court: betonnen baantjes en iedereen hutje op mutje bij elkaar.... Nu ja, we zitten dicht bij Stanley Park en downtown. Het zwembad voldoet aan de eisen van de jongens dus dat is snel bekeken. We gebruikten de middag om de komende dagen in Vancouver zinvol door te brengen. Na het avondeten liepen we een rondje in de buurt en kwamen er zo achter dat vlak achter de camping een mall ligt en de bus naar Stanley Park /downtown vertrekt. Goed om te weten.Naar het begin

Dinsdag 25 juli

Ondanks de drukke ligging van de camping en de drukte van de camping hebben we toch goed geslapen. Na het ontbijt, wassen, aankleden en rugzakken vullen liepen we al vroeg de camping af richting bushalte. Kaartjes koop je bij de drugstore, dus we moesten eerst de mall in,maar ook dat was snel geregeld en daar gingen we dan. Nu reden we met de bus over de brug en stonden in 10 minuten aan de zuidkant van Stanley Park. 

Via de voetgangerstunnel liepen we bij de marina het park in en daar kwam het gratis treintje voorbij klingelen. Via Brockton Point reden we richting de totempalen en daar stonden ze dan . 

Het was nog niet druk,maar al wel erg warm dus we keken op het gemakje en namen er maar een iced latte bij. Daarna liepen we langs de zeepromenade richting de zoo en kwamen onderweg the girl in bathing suit tegen. Helaas was het laag water dus ze zat net niet in het water. Ze lijkt een beetje op de zeemeermin in Kopenhagen,maar dan met badpak. Iets verderop hoorden we veel water en geschreeuw en het bleek een kiddie-water-playground te zijn. De jongens hadden hun Teva's aan en een korte broek, dus dat was gauw bekeken. En met deze hitte is het niet alleen lekker koel, maar ze blijven straks wat langer koel en drogen doet het toch wel. Enigszins jaloers keken wij toe; nee, wij in onze korte broek en verder bloot tussen die kinderen is geen optie... Onder de bomen genoten we daarna van de lunch en liepen vervolgens op het gemak door de dierentuin. De Beluga's en het onbekende van deze dierentuin maken veel goed. Wat zijn wij verwend met Blijdorp, Artis, Amersfoort enz. Rond 15.30 vonden we het welletjes en liepen naar de bushalte waar we de bus richting downtown namen en via het goed aangegeven schema stapten we op Howestreet over op bus 17 en reden nog zo'n 30 minuten door Vancouver naar de westkant van de stad - het Museum of Antropology lag bij de universiteiten boven op een klif. 

Het is dinsdag en dan is de toegang gratis - ook al was het 17.00 uur, het was er toch nog druk. We doneerden toch maar een bijdrage, want alleen de buitenkant is qua architectuur de moeite meer dan waard. En toen we de prachtige met snijwerk versierde houten deuren door liepen keken we onze ogen uit: wat is er hier veel van - diverse - indiaanse kunst verzameld. Het werk van Bill Reid springt er uit, maar ook de diverse kledingstukken, gebruiksvoorwerpen en de afdeling met maskers en muziekinstrumenten is het meer dan waard. Het mooiste stuk vonden we toch allemaal wel de sculptuur van Bill Reid van the Raven and the first people. 

De banken erom heen nodigen uit om te gaan zitten en het uitgebreid te bekijken. Via de prachtige hal liepen we naar het buitenterrein waar enkele palen en huizen stonden. Ook hier was de architectuur van het gebouw prachtig : het loopt over in het landschap en schept ruimte. Prachtig. Daarna sloeg de honger toe en aangezien het hier de studentenbuurt is lag er vlak bij de bushalte een MacDonalds. Hoeven we vanavond niet meer te koken. Met de bus dezelfde weg weer terug en rond 20.30 uur waren we weer terug bij de camper. De jongens sliepen meteen en wij bereiden de dag van morgen voor ( dit keer 3 trommels wasgoed, maar met dit aanhoudende warme weer vliegen de shirts er door heen) Naar het begin

Woensdag 26 juli

.. en zowaar : allemaal uitgeslapen en de wasmachines waren vrij, dus Angela ging turbo-wassen en drogen. De boys hadden ontwenningsverschijnselen en gingen ff internetten. Om 10.30 uur waren we klaar en wederom met rugzak, zonnebrand en goede moed de bus naar downtown genomen. We zaten op de brug in de nog steeds voortdurende morning-rush maar waren met 20 minuten in Burrard street. Overal stonden grote beelden van beren die door diverse kuntenaars waren bewerkt en in het komende najaar worden geveild t.b.v. het childrenfund. Via de Marinebuilding en de poepsjieke winkelstraat naar Waterstreet gelopen -het deed erg Engels aan en we kregen dan ook het Londengevoel. Bij een grote kruising liepen we tegen een Starbucks aan met een terrasje in de schaduw en vrij zicht op de Steamclock dus we wachten tot het hele uur. En dat deden al die andere toeristen ook, want vanaf het terrasje zagen we het kruispunt langzaam vollopen met mensen - en camera's. 

Het was zo komisch om op klokslag 13.00 uur al die camera's te horen klikken en iedereen frantic over de stoep zien te lopen om het juiste plaatje te schieten dat we zelf bijna vergaten ook foto's te maken. Maar na 5 minuten was het spektakel voorbij en het kruispunt weer leeg. De klok is dan trouwens ook veel beter te bekijken. Daarna verder gelopen en Angela en Tom besloten naar de dino-tentoonstelling in het Storeyum te gaan. Het was de moeite waard en het was erg leuk opgezet, maar dat die T-rex opeens met veel lawaai tot leven moet komen kon Tom niet echt bekoren en toen was de lol er wel van af. Er werd nog een dinotand bij de kassa gekocht en wat bleek? Het meisje achter de kassa had meegedaan aan Dominoday in Friesland ! Ondertussen hadden we van al dat lopen en de hitte toch wel trek gekregen en kwamen toevallig langs The Old Spaghetti Factory - ook hier weer overdreven aangeprezen maar wel een leuke ervaring om gezellig te eten. Wat valt er nu te verknallen aan pasta,nietwaar? Met een volle buik liepen we verder richting Gassy Jack en om weer in de drukke winkelstraten te komen namen we een zijstraat - maar dat was toch wel de verkeerde keus, want de drug-addicts sliepen hier op matrassen op de grond . Dit is een stukje onderkant van de maatschappij die dus ook bestaat en dat i.v.m. de Gucci, Chanel en Dior winkels een blok verderop....We waren het vele lopen en de hitte wel zat en namen de bus weer terug om de rest van de middag af te koelen in het zwembad en tot de ontdekking te komen dat Angela haar kostbare ring is kwijtgeraakt... balen .. maar we gaan het niet meer zoeken, want we hebben heel Vancouver doorkruist. We hopen maar dat iemand hem vindt en er net zo veel plezier aan beleeft. Na het avondeten besloten we de Lion Bridge op te lopen en vanaf het hoogste punt van de brug konden we nog net het vuurwerk zien dat in English Bay werd afgestoken. Prachtig gezicht. In de donkerte weer naar de camping en de spullen inruimen. Morgen gaan we weer verder.Naar het begin

Donderdag 27 juli

Iedereen was vanochtend normale tijd wakker - ondanks het geblaf de hele nacht van de keffertjes van de buren. Na een klein kwartiertje waren we op weg richting Capilano Suspension Bridge en hadden een onverwacht leuke ochtend. 

De brug is een echte must, maar de omgeving is ook mooi en interessant. Het bomenpad werd door ons allemaal met veel plezier gelopen. Dikke pret natuurlijk als Angela de brug over moet.. maar .. het lukt iedereen en om 12.00 reden we uit Vancouver weg. Via de Sea-to -Skye Highway reden we naar het noorden. De weg is zeker mooi en de uitzichten zijn spectaculair, maar het is jammer dat ze nu al met wegwerkzaamheden bezig zijn met het oog op de winterspelen - er verdwijnt veel natuur... Vlak bij Squamish stopten we bij de Shannon Falls. Pas toen we 2 mannen zagen abseilen naast de waterval viel het op hoe hoog het ding was. Vervolgens via Brackendale ( geen eagles) naar Whistler gereden waar in 2010 de Olympische Winterspelen gehouden zullen worden. Het is een typisch wintersportdorp: veel chalets maar saai en uitgestorven in de zomer. Via een prachtige weg naar Pemberton gereden, inkopen gedaan en gauw de airco aangezet. Het is wederom een hete dag. Het contrast is echter erg mooi: strakblauwe lucht, zon, hoge bergtoppen en sneeuw. Via Mount Currie naar Kwakiu 7 gereden ( indianenreservaat) en een prachtige binnendoorweg naar Lillooet Lake. De weg bestond 9km lang uit ‘steep grades' en de auto moest hard werken maar het was de moeite waard. Zo reden we lange tijd langs de Cayoosh River en het werd later en later. Dan zie je dus in zo'n vallei de zon verdwijnen maar nog wel op de bergwanden schijnen. De valleibodem is dan vroeg donker. Plotseling zagen we een bordje Cottonwood - serviced bij BC Forrests en daar staan we op een schitterende plek tussen de bomen aan de stromende rivier. Geen enkele voorziening en de enige andere camper staat een paar 100 m verderop. We moesten wel een houtvuur aandoen en ons goed tegen de muggen insmeren maar op je sandalen door de Cayoosh River lopen heeft ook wel wat. Dan blijkt dat de canyon nog andere voordelen heeft: de zon is hier weg en de temperatuur wordt aangenaam. Bij een kop koffie pluizen we de krant uit die vol staat met artikelen over het warme,droge weer. Er staat zelfs een kaart in met rivieren en plekken waar de waterstand in 20 -30 jaar niet zo laag is geweest. Ook hier, bij de Cayoosh River: de laagste stand in 20 jaar. Het gevaar voor bosbranden wordt ook breed uitgemeten. De borden langs de weg van Smokeybear krijgen nu opeens betekenis. Toch maar even een emmer met rivierwater vullen en naast ons kampvuur zette. Je weet maar nooit...Naar het begin

Vrijdag 28 juli

Na een goede nachtrust - het was hier al vroeg hartstikke donker - was iedereen wel vroeg wakker vanochtend. Na wat primitief geklooi met wassen, ontbijten en opruimen reden we om 09.00 uur aan. De route was wederom fantastisch mooi - de weg slingerde door de heuvels en dan ging je opeens de hoek om en dan strekte de zoveelste vallei zich voor je uit. Adembenemend mooi. Het laatste stukje voor Lillooet was minder mooi. De Thompsonriver is zelfs breder dan Lillooet zelf. Dan blijkt dus dat het centrum van de goudkoorts is geweest en dat de rivier zo breed is geworden door de vele afgravingen van de golddiggers. Via weg 99 reden we dwars door indianengebied naar Cache Creek. Wederom een mooie weg tot aan Kamloops. Daar was het tijd om te lunchen. Langs het Sushwap Lake verder gereden en uiteindelijk in Sicamous de Koa-camping met zwembad opgezocht. Ook hier was het heet en het zwembad geduldig. ‘s Avonds toch maar voorzichtig een kampvuur aan en nagepraat over de afgelopen dagen. Onvoorstelbaar, maar volgende week vliegen we al weer terug...Naar het begin

Zaterdag 29 juli

Vanochtend verliep alles vlot en na versgebakken pancakes reden we om 08.30 uur al weer aan. Bij Three Valley Gap draaide de weg naar het meer en iets verderop kwam een vrachtwagen ons met knipperende lichten tegemoet. Anton reed wat langzamer met de camper om hem aan de kant te zetten - wij horen niks. En dat klopte want plotseling na de bocht reden we bijna op een Suzuki - jeep die aan een kant behoorlijk in elkaar zat en 2 vrouwen op de weg, behoorlijk onder het bloed. We stapten uit en zagen het probleem: een deer was tussen de bomen uit de weg opgesprongen en tegen de zijkant van de auto opgebotst. Het beest lag zwaargewond op de weg. We boden onze hulp aan, maar ze hadden een telefoon en hadden net hulp gereeld. Ze waren dankbaar voor ons aanbod want ieder ander voor ons was gewoon doorgereden ... hè .. juist hier, waar alles zo uitgestrekt is? Na verzekering van beide dat we echt niets hoefden te doen reden we door en iets verderop kwam de sheriff ons al tegemoet dus met een gerust hart reden we door. Tom moest wel even slikken want hij vond het zo zielig voor het hert. We hadden net de vaart er weer in toen we ondanks het mooie weer bewolking zagen. Maar dichterbij gekomen zagen we dat het rookwolken waren en eenmaal langszij zagen we de vlammen uit de bomen slaan. Het lukte Angela zowaar om met haar mobiel het telefoonnummer te bellen dat we op de borden van Smokeybear hadden zien staan. Na allerlei gegevens aan de telefoniste door te hebben gegeven en wat foto's te hebben gemaakt reden we verder. Niet veel verder reden Revelstoke National Park in waar een vriendelijke ranger ons te woord stond. We hadden mazzel want de alpine bloemen stonden net in bloei en dat duurt maar 2 weken per jaar. Vol goede moed begonnen we aan de lange kronkelende weg naar boven en plotseling hadden we een prachtig uitzicht over het gebied waar we net vandaan kwamen. We dachten dat het geronk van de houtzagerij kwam die diep beneden ons lag, maar plotseling kwam er een groot blusvliegtuig voorbij en dat ging richting de brand. Werkt zo'n telefoontje dus toch en heb je toch ff het gevoel dat je iets zinvols hebt gedaan. Eenmaal boven bleek dat we 26 km bergop hadden gereden en nu op 1938 m zaten - en het was het meer dan waard. Overal stonden bloemen prachtig in bloei,vlinders vlogen rond, er liepen hagedissen, de bergpieken lagen vol sneeuw en het wandelpad liep naar The Icebox - een soort natuurlijke diepvriezer die nog vol lag met ijs! En het was wederom prachtig en warm weer. We hebben aardig wat km gelopen en na een afdaling van 26 km kwamen we weer aan de voet van de berg. Bij de Skunk Cabbage Trail hebben we het wandelpad over de houten boarding gelopen en ons verbaasd over de bladeren van de Skunk Cabbage : sommige zijn zelfs groter dan Tom. Daarnaast sprongen er kleine, zeldzame kikkertjes rond en toen we ergens op de boarding knielden om goed in het water te kijken zagen we aan de onderkant een uitkomende libel zitten - nog half in het laatste omhulsel en half eruit. Prachtig. Van al dat wandelen hadden we flinke trek dus na een stevige boterham op de parkeerplaats richting Golden gereden waar we in Blaeberry Vally het wolvencentrum hebben bezocht. Lovenswaardig initiatief van 2 enthousiaste wolvenliefhebbers, maar tevens triest om te zien hoe er met wolven wordt omgesprongen. Ook de wolven die zij daar in kooien hadden.. Maar goed, ze proberen actief iets aan het probleem en de mentaliteit van de farmers te doen dus we doneerden graag. In Golden zelf ons verbaasd over het feit dat er zulke kleine leefgemeenschappen zijn, maar dan wel 2 pizzeria's hebben .. lekker waren ze wel.. Langs de wetlanden van de Columbia verder gereden en uiteindelijk middels een piepklein bordje een campground gevonden aan de rivier: Quinn Creek. Met mooi uitzicht en jawel ... een spoorbaan, want 's avonds dendert de trein met licht en lawaai vlak langs de camper af.....Het werd al vroeg donker en Anton entertainde ons met een overstroming in de camper: om de w.c. een keer flink door te spoelen moet je een hendeltje met de hand omdraaien en dan loopt de pot vol tot jij vindt dat het genoeg is en als je het hendeltje dan loslaat schiet het water met een flinke werveling de tank in. maar ja, dat duurt lang, dus had hij de snijplank tegen het hendeltje gezet. Maar was vervolgens de krant gaan lezen. Tot Tom die aan tafel zat te tekenen riep: "Mijn voeten worden nat " en toen kwam het water het trapje al aflopen..... Tja, de rest van de avond mocht ie zelf de boel drogen .. tot hilariteit van de rest .. Naar het begin

Zondag 30 juli

Ondanks de vele treinen heeft iedereen heerlijk geslapen en gingen we al snel weer op pad. Radium Hot Springs viel ons tegen ; pompstations, motel, pompstation, vervallen motel en ga zo door. Gelukkig konden we daar via de mooie Sinclair Canyon het Kootenay National Park in. De weg is heel mooi om te rijden, zeker als de Big Horn Sheep op hun gemak over de weg slenteren en hier en daar wat aan de bomen en struiken knabbelen. 

De ram hield zijn kudde goed in de gaten... Bij McLeod Meadows de campground opgereden: echt ruig gebied aan de rivier met rondom de bergen. We claimden een plek volgens het principe : kies een plek, noteer het nummer op een papieren zakje, voorzie het van naam en vul het met het aantal dollars voor de overnachting. Vervolgens scheur je het strookje met nummer eraf en dit hang je op het paaltje van je plek. Iedereen ziet nu dat deze plek bezet is. Toen we dat eenmaal hadden geregeld reden we terug naar de Radium Hot Springs - zalige zwembaden tegen de bergwand met prachtig uitzicht en eindelijk een flink zwembad met duikplank. Om 15.00 uur vonden we het welletjes en reden naar Radium Hot Springs voor inkopen. We zagen in de verte de donkere lucht de canyon indrijven en waren blij al gezwommen te hebben. Voordat we de camping hadden bereikt zaten we in het noodweer compleet met onweer, bliksem en ..sneeuw! Gelukkig trok het snel weg, maar toen we aan het koken waren vonden we die helikopter wel erg vervelend en wat bleek? De bliksem was aan de overkant in de bomen geslagen en die stonden nu in brand, dus er moest de rest van de avond geblust worden. 's Avonds een wandelpad langs de rivier genomen, kampvuurtje aan en nagenieten. Maar het werd al gauw kouder, dus vuurtje uit, lange broek en sokken aan en op tijd in de warme slaapzak.Naar het begin

Maandag 31 juli

Na een diepe nachtrust en een rustig ontbijt de rugzakken ingepakt, dikke trui mee en een briefje met onze bestemming op het raam achtergelaten en begonnen aan onze wandeltocht naar Dog Lake - de trail is erg makkelijk te volgen en gaat door prachtig afwisselend natuurgebied. Ook hier horen we het geluid van de blushelikopter nog .... De klim is lang en steil maar wel leuk. Uiteindelijk kwamen bij Dog Lake en liepen een deel langs de oever. Wat is het hier mooi en stil ! Wat ons ook verbaasde waren de schelpen en slakkenhoorntjes die hier liggen - zou dit betekenen dat dit ooit op zeeniveau heeft gelegen? Terwijl water en fruit goed naar binnen gaan horen we aan de overkant coyotes huilen. Toch wel bijzonder... En voor de zekerheid de berenbel goed aan het riempje van de camera gehangen. Daarna weer de terugtocht ondernomen en na de wiebelbrug over de rivier te zijn gepasseerd komen we met een voldaan gevoel bij de camper om nog net wat deer in het struikgewas te zien verdwijnen. Bij het verlaten van het terrein de sceptic tanks geleegd en gevuld en daarna via Highway 93 verder door Kootenay National Park. Bij Park Lodge hadden ze heerlijke koffie en daarna doorgereden naar de Paint Pots. Ook hier was de wandeling apart, bijzonder mooi en pittig. Leuk dat ze langs de trail borden met verklaringen hebben neergezet want zo is het voor de jongens ook leuk om te doen. De rode klei moest ook op de handen gesmeerd worden en in de dagboeken afgedrukt worden ( die de rest van de middag nodig hadden om te drogen). Marble Canyon bleek helaas afgesloten te zijn - er heeft hier in 2003 een enorme brand gewoed en om de natuur te laten herstellen mag er de komende 5 jaar niemand in .... Hoe triest en ingrijpend die brand is geweest zagen we daarna toen we richting Marble Canyon campground reden: alleen verkoolde staken op de hellingen ..... We besloten door te rijden naar castle Junction - een indrukwekkende rotsformatie en vandaar de Bow Valley Parkway te nemen - waar we 4 weken geleden begonnen......Bij Johnston Canyon waar we toen zo heerlijk hebben gewandeld blijkt een prachtige campground te liggen en wederom een mooie plek. Ook hier weer met een firepit - dus de rest van de middag waren de heren bezig hout te verzamelen en achter de groundsquirrels aan te rennen. We ruimen de camper alvast een beetje op en na het avondeten lopen we een pad langs de rivier en jawel .. ook daar loopt een spoorbaan.... maar die vergeten we als de zonsondergang inzet en de laatste stralen op de Castle Junction vallen: de berg lijkt wel in vlam te staan ! Als de zon onder is koelt het al gauw af en als de eerste sterren komen gaan we vanwege de kou naar binnen. Wat een verschil met gisteren toen het nog 32 C in Radium was.Naar het begin

Dinsdag 1 augustus

Na een koude nacht met sokken in de slaapzak reden we vanmorgen al vroeg de camping af en via de Bow Valley Parkway richting Banff gereden. Onderweg werden we verrast door woodland carribou die rustig in de berm eten zochten. Na dit vrolijke oponthoud reden we naar Banff om nog wat laatste T-shirts en boeken te kopen en de laatste Starbucks voordat we naar Calgary gaan. Via de Trans Canada Highway reden we al gauw de bergen weer uit en zetten koers naar de campground bij het Olympisch Stadion. Ook hier een gewillig zwembad en enorme wasmachines, want de as stapelt zich op en we moeten nog een paar dagen in Calgary - in het hotel. Dus: wasmachines aan, zwempak aan, boek erbij en genieten van de laatste open lucht. Anton poetste de r.v. in een speciale r.v. washsite aan de overkant van de camping en daarna deed Angela verwoede pogingen om alles in de koffers en rugzakken te krijgen tot groot plezier van mede-campers. Wat een zooi verzamel je in 4 weken en alles moet weer mee naar huis. Maar goed, met de walkman van je zoon en goede muziek lukt het allemaal redelijk. Anton maakt 's avonds de binnenkant schoon op zijn befaamde manier. Dit keer stroomt het water zelfs via de voorportieren naar buiten als Angela iets uit het dashboardkastje wil pakken. Hoe zit dat ook al weer? Een ezel stoot zich in het algemeen ........ Wij komen in het donker niet bij van het lachen !Naar het begin

Woensdag 2 augustus

Ook vanochtend vroeg wakker en ons in de ochtendspits van Calgary gestort. Canadreams was gauw gevonden, de camper werd geïnspecteerd en alles werd goed bevonden - ook het nieuwe serviesgoed. Tot grote hilariteit van de medewerkers...We trokken alle spullen er uit, de taxi werd gebeld en om 10.30 uur lagen we op onze hotelkamer in hartje Calgary (Sandmanhotel) . De jongens kwamen met de t.v. weer ff aan hun trekken, wij pakten alleen de noodzakelijke dingen uit en rond het middaguur namen we de C-train ( die in downtown voor een groot deel gratis is !) en richting Olympic Plaza gereden. 

Daar was iedereen net buiten voor de lunch, er werd opgetreden door een band Kortom, de sfeer was heel vrolijk en relaxed. Via Stephenson Avenue naar het Glenbowmuseum gelopen. Ook dit is de moeite waard. De kristallen verzameling is werkelijk uniek, evenals de exhibit van de Blackfoot indianen. Om 14.30 uur vonden we het welletjes en liepen via Stephenson Avenue verder. Een keer winkelstraat lopen is ook wel weer leuk na 4 weken buitenleven. Ergens zijn we de "plus 15" ingelopen: Hoog Catharijne op z'n Calgary's . Toen waren de voeten toch wel aan het protesteren en op het gemakje terug naar het hotel. Daar trokken we weer wat bij en rond 19.00 uur trokken we er op uit om ergens iets te eten en dat werd Earls. Erg lekker en apart - zelfs met de jongens erbij. Alleen moeten we wel buiten eten omdat binnen alcohol wordt geschonken en daar mogen minors niet bij. Onthoud dit dus als je ergens uit eten wilt met kinderen! Uitgeput vielen we in slaap..Naar het begin

Donderdag 3 augustus

... om vandaag vol goede moed aan het volgende dagje Calgary te beginnen. Eigenlijk wilden we naar heritage Village maar de Calgary Zoo trok de jongens meer en het is ook hun vakantie dus: C-train ingestapt en uitgestapt op halte Calgary Zoo. Nu is dit niet te missen want het station op deze halte is voorzien van grote,uitgezaagde dino's : het kenmerk van de zoo. Zelfs benden in de hal stonden nog grote beesten. En zo stonden we recht voor de ingang van de dierentuin. Moeten ze in Nederland ook zo doen: openbaar vervoer met halte bij de kassa.... En daar gingen we weer. Maar: het is inderdaad een mooie dierentuin en als je het dino-deel inloopt zie je dus levensgrote exemplaren met op de achtergrond de sky-line van Calgary. Toch een leuk plaatje....... Tom kreeg nog een prachtige dino-sweater en daarna trokken we weer richting de stad en toen de honger inviel bleek ook hier The Old Spaghetti Factory uitkomst te bieden. Net op tijd trouwens, want er brak een noodweer los...Gelukkig was het na de maaltijd weer droog en togen we richting hotel. Naar het begin

Vrijdag 4 augustus

Vanochtend was iedereen weer vroeg wakker en het breakfast zaakje iets verderop in de straat was goed bevallen dus ook hier eerst ontbeten voor we op zoek gingen naar een hockeyhelm voor Pim. Maar ze bleken toch iets te duur te zijn... We hebben de hotelkamer kunnen verlengen tot 18.00 vanavond dus dat geeft extra ruimte om rustig in te pakken, te douchen om te kleden nog wat Mc Chicken aan de overkant te halen en vervolgens om 18.00 kant en klaar in de lobby te staan waar we worden opgepikt door een grote taxi die ons in no-time naar het vliegveld brengt. Ook hier werken de e-tickets perfect: zelfs de boardingpassen van het stukje London-Amsterdam komen er uit rollen. Nog wat laatste inkopen in the bookshop en wat tijdverdrijven in de Space-games hoek en dan komt het vliegtuig al en precies op tijd verlaten we een prachtig verlicht Calgary en vliegen de donkerte in. Naar het begin

Zaterdag 5 augustus

Echt slapen doen we niet en na een vrij rustige vlucht duiken we weer in de hectiek van London Heathrow. Het blijft een kl......vliegveld. Ergens in een hoekje staat een piepklein vliegtuigje met plek voor 55 man. De stewardess zit zelfs op een houten opklapstoeltje helemaal achterin en that's it! Maar goed, 45 minuten vliegen in zo'n ding is te doen en al gauw zijn we op Schiphol waar de lieve familie al klaar staat om ons en onze zooi mee te nemen. En niet te vergeten onze herinneringen en zo'n 3000 foto's........

 

Naar het begin