Voor de liefhebbers.......

Zoals iedere 2 jaar zijn wij ook dit jaar weer bezig geweest met een verre vakantie en we hadden al veel gelezen over Nieuw Zeeland en Australie, dus werd de zomervakantie 2008 ......the USA! En alleen maar omdat in november de dollar zo snel zakte dat het wel erg interessant werd. Daarbij kwam dat zowel wij, maar ook Pim en Tom heel graag naar the States wilden.

Zo gezegd, zo gedaan....op woensdagavond zaten we achter de computer op de site van Cruise America naar campers en verhuurregios te kijken en te rekenen en zodra we wisten wat we wilden heeft Anton vervolgens donderdag de hele dag heen en weer gebeld met Jan Doets (en ons..).

Uiteindelijk lukte het om voor ons allemaal op dezelfde dag en tijd vliegtickets te krijgen. (Is natuurlijk wel handig als je als gezin op vakantie wilt...). Nu kunnen we in de kerstvakantie met kaart en Lonely Planet Guide de route uit gaan zetten. Via het internet komen we ook nog allerlei interessante bezienswaardigheden tegen. Angela gaat zich via de site van Barnes and Nobles alvast te buiten aan eventuele boeken dus de lijst met must-haves is gauw gemaakt en opgestuurd naar de winkel in San Fransisco. Kunnen de boeken zo afgehaald worden....

Aangezien we de vorige keer toch wel gemerkt hebben dat sommige campgrounds gauw vol zitten leggen we een aantal belangrijke campgrounds die we echt nodig hebben nu al vast. (Los Angeles, San Simeon, San Fransisco, Mount Lassen, Las Vegas, Bryce Canyon). De kaartjes voor Alcatraz kunnen maximal 90 dagen voor de geplande datum via internet aangeschaft worden, dus dat stellen we uit tot halverwege april. En nu de dagen maar aftellen......en veel nieuws kijken en de bosbranden bijhouden via Internet misschien moeten we de route her- en der bijstellen.

 

Naar het begin

Dinsdag 22 juli

Eindelijk! Na maanden van aftellen, lezen, veel internetten, de koersen en bosbrandenin de gaten houden en afgelopen weekend nog flink pakken en opruimen kunnen we vandaag eindelijk weg! De auto zit goed vol met alle rugzakken maar ja, dan zitten er wel slaapzakken en Antons speciale kussen bij. Op de terugweg nemen wij onze slaapzakken niet meer mee, want ze zijn aan vervanging toe.

Om 05.00uur gooiden we er een stevige bak koffie in, de dieren kregen hun voer en daarna reden we naar Schiphol, waar we vrij snel de auto kwijt konden en zo in de shuttle-bus konden stappen. Zelfs zo vroeg is het al behoorlijk druk voor het inchecken we moeten zon 35 minuten wachten.... Maar daarna gat alles snel dit keer zelfs voor Angela geen gezeur met de electronische poortjes...!!! Om 09.25 uur zaten we bij de gate na een 3e graads kruisverhoor.... Met 40 minuten vertraging vlogen we om 11.00 uur aan richting Atlanta. Wordt weer rennen straks ..! Via Manchester Leeds- Noord-Ierland over Ijsland en Groenland gevlogen. Daar hadden we prachtig zicht op de vele gletsjers en ijsblokken in het water. Via Labrador en New Foundland naar Ottawa Ontariomeer-Eriemeer naar Atlanta gevlogen. De instructievideo over doorvliegen/connecting flights was erg duidelijk. De rugzakken waren ook snel gevonden en zelfs de paspoort-en veiligheidscontrole vielen mee. Er was zelfs tijd voor een kleine fruitsmoothie nou ja, klein... we moeten duidelijk weer wennen dat klein hier een extra large in Nederland is ....Zodoende zaten we om 15.45 uur in het vliegtuig dat ons naar Phoenix zou brengen en jawel....... Orkaan Dolly trekt op dit moment Texas binnen en dat zorgt in de omgeving van Atlanta voor heftige thunderstorms en winden ..... zodoende hebben we tot 17.15 uur ! in het vliegtuig op de landingsbaan klaar gestaan.......... Daarna mochten we gelukkig weg en via een heftig bumpy tochtje waren we 20.55uur Atlanta tijd/ 17.55 uur Phoenixtijd/ 02.55 uur Nederlandse tijd 23 juli ( snap je het nog ..?) in Phoenix. Waar het om 18.00 uur savonds nog ruim 40 graden is..

De rugzakken waren gauw weer gevonden, het hotel was snel gebeld en het busje kwam vrij snel en binnen een 10 minuutjes rijden waren we in het Best Western motel. Het was vrij warm, dus de airco in de kamer deed gauw zijn werk en de zwemkleding lag bovenop in de rugzak en zo konden we om 19.00 uur in het zwembad liggen en kijken naar de vliegtuigen ( lag dus aan de andere kant van de freeway vandaar dat we zo snel in het motel waren.... de kamers zijn echter goed geïsoleerd dus we horen er weinig van). Uiteindelijk sloeg de vermoeidheid toe en lagen we om 21.00 uur in bed. Het verhuurbedrijf konden we niet meer bereiken dus we bellen morgenochtend vroeg wel.....

 

Naar het begin

 

Woensdag 23 juli

Om ver volgens rond 06.45 uur klaarwakker te zijn en na een lekkere douche genieten van een echt stevig Amerikaans ontbijt. Het verhuurbedrijf was nog niet bereikbaar dus we hebben een minivan gebeld en die heeft ons naar Cruise America gebracht. Zodoende zagen we behoorlijk wat van Phoenix bij daglicht. Het ligt erg mooi in de woestijn,tussen de bergen in. En dat merk je wel want de temperatuur is om 07.00 uur al behoorlijk hoog......Ze waren bij Cruise America niet echt happy dat we zomaar aan kwamen waaien,maar de camper was gauw gehaald en geïnspecteerd. Op een vreselijk stinkende vriezer ( rotte vis) na was het in orde- de generator en accu's waren zelfs volledig opgeladen en de watertanks waren in ons bijzijn met vers water gevuld. Nadat de vriezer met de Franse slag was schoongemaakt hebben we de rugzakken in de camper gegooid en zijn we om 10.30 uur daar weggereden. In Nederland hadden we al een boodschappenlijst met noodzakelijke artikelen gemaakt en via Internet wisten we dat er een grote WallMart in de buurt lag. Anton had zijn Palm-agenda meegenomen en er de routeplanner van Amerika op gezet. Met onze eigen zuignap op het voorraam van de camper geplakt en zo werden we snel en direct naar de WallMart geloodst.

Ook nu was het weer ff wennen aan de hoeveelheid keuzes die je hier hebt, maar we gingen vrij snel door de lijst heen. Er was zelfs een drugsstore in deze WallMart, dus ook de voorraad Drammamine voor nu en thuis was snel aangevuld! Er was ook een goede kleding afdeling, dus de jongens konden voor $3-$5 hele gave t-shirts kopen. Angela kwam er de biografie van Einstein tegen die op het boekenlijstje staat. Hij kost in Nederland 40 euro. Hier betaalde zij 15 dollar....omgerekend 9 euro 40......Hahahahaha. Dat wordt nog veel boeken kopen! Moet de vakantie nog beginnen....... Na alles in de camper te hebben opgeborgen (de vriezer stinkt nog steeds) bij de Subway overheerlijke broodjes gehaald en koffie gedronken. Na te hebben getankt reden we zonder problemen met hulp van de Tomtom de 10 Westbound op.

Via Tonopah-Quartzsite door de prachtige Sonoradessert gereden. Overal bergen cactussen en een apart fenomeen: dustdevils. Tjonge, wat draait dat zand hard en op de meest onverwachte plekken. En het is heet .... Zelfs bij een rest-area nog de pet op. En bordjes lezen met Beware of snakes and scorpions Gelukkig zien we die niet, maar wel veel hagedissen en een renkoekoek. Bij Ciabara Summit weer getankt en een blik op General Pattons museum geworpen- vreemde, verlaten plek voor zo'n museum.... Daarna via de 10 het Joshua Tree National Park ingereden. Aangezien we best wel moe waren en geen full hook-up nodig hadden besloten we de gok te wagen en naar Cottonwood Spring campground te rijden. Tot onze stomme verbazing bleek het bij aankomst geheel verlaten te zijn.... de campground is wel open, maar er is geen kip.... en zo hebben we de eerste nacht met de camper op een schitterende plek doorgebracht. Midden in de woestijn, met een prachtige volle maan, sterren,coyotegehuil op de achtergrond, cactussen, jackrabbits genoten we van de avond.

Na het eten hebben we rugzakken leeggeruimd, de voorraad goed over de kastjes verdeeld, de vriezer nog een keer flink met schoonmaakmiddel uitgebaggerd (misschien hadden we vanochtend toch wat meer moeten aandringen op een vervangende vriezer... ) en het water binnen handbereik gezet. We zullen het veel nodig hebben....

 

Naar het begin

 

Donderdag 24 juli

 .... en vanochtend om 03.30uur genoten we met de gordijnen open van de opkomende zon boven de woestijn en bergen. Het is nog wel koud, maar binnen het uur is het al weer warm. Na een relaxed ontbijt rijden we de campground af en dwars door Joshua Tree National Park. Bij Cholla Cactusgarden gingen we er uit. Zelfs om 08.30 uur kunnen we niet zonder pet en water. Via een wandeling tussen de cactussen genoten we van het uitzicht. Daarna met de airco aan richting White Tank en Cap Rock waar we de befaamde Joshua Trees zien. Het zijn prachtige cactussen maar wat het park voor ons zo mooi maakt is het geheel.Met recht een nationaal park die bij ons hoog op het favorietenlijstje komt te staan. Via de westentrance het park verlaten en met hulp van de Tomtom via allerlei binnendoor-weggetjes weer gauw op de freeway terechtgekomen. De Tomtom loodst ons zonder problemen over de vele, drukke freeways en afslagen in Los Angeles en voor we het weten rijden we direct van de snelweg zo het terrein van Riverside RV Park -campground op. Via Google Earth hadden we gezien dat het groen lag maar bij aankomst lijkt het onderdeel te zijn van een beschermd natuurgebied en dat in Los Angeles! Er staat zelfs een bordje bij de entrance dat we moeten oppassen, want er lopen poemas ........ Het plekje dat we via de map op de site hadden gereserveerd blijkt ook schitterend te liggen: aan de rivier, met uitzicht op de rest van het natuurgebied. De snelwegen erom heen hoor je amper..... Gauw zetten we de camper op z'n plek en trekken de zwemspullen aan. Het zwembad is groot genoeg en prima zwemwater zorgt ervoor dat we de rest van de middag heerlijk zwemmen. Tom had een prachtige Batman-swimshort bij de WallMart gekocht dus die werd meteen uitgeprobeerd! Angela deed de eerste administratie (leuk, die lage dollarkoers, maar je wordt er wel hebberig van....) Het bolletje van Anton moet nu al goed ingesmeerd worden want het is een beetje gevoelig.... In de loop van de avond stak er een verkoelend briesje op en genoten we van de ondergaande zon. Het wordt ietsje koeler..... We eten heerlijk laat en genieten zo van een heerlijke avond. Hoezo, grote wereldstad? Hier merk je er niks van... deze campground is zeker een aanrader! Voor we allemaal erin duiken leggen we eerst alles voor morgen klaar. De zonnebrand komt bovenop te liggen!

 

Naar het begin

 

Vrijdag 25 juli

Vanochtend was iedereen toch weer vroeg wakker -... toch dat tijdsverschil nog? Of gewoon wat we hier ook gewend zijn? Na een ontbijtje buiten - de temperatuur loopt al weer op en de eerste politiesirenes zijn al hoorbaar - afgekoppeld en m.b.v. de instructies van de campgroundhost en de Tomtom rijden we vanaf het park zo de freeway op, de ochtendspits van Los Angeles in. Met een half uurtje rijden zetten we de camper op een speciale parkeerplek en met het treintje staan we binnen 5 minuten voor de entrance van Disney. Wat een verschil met 12 jaar geleden! Maar: we kunnen zonder wachttijd kaartjes kopen en na een veiligheidscheck (ook hier ja!) kunnen we het park in. Ook al heb je het gevoel dat je in Eurodisney Parijs loopt, de sfeer is toch anders. De zonnebrand en petten gaan gauw op. Rond 10.30 uur is het al verzengend heet en hebben we behoorlijk veel water en fruit op. De attracties die iets met water hebben zijn dan ook erg druk hier en daar moet al gauw 45 minuten gewacht worden...! Maar goed ... nat worden is geen probleem...... Daarna het hele park doorkruist, petten en Goofy-mutsen kopen, allerlei pins en t-shirts. Kortom: echt een dagje Disney! Ondanks de hitte hebben we de hele dag door trek en we kunnen overal goed terecht voor het eten. Ook al is het weekend, het is gezellig druk.

Na de parade en de Starwars show via de Mainstreet langs de winkeltjes naar de uitgang. Angela kocht er nog een biografie van Walt Disney het tweede boek van de vakantie. Met de uitstekende beschrijving en de Tomtom reden we binnen het half uur de campground weer op. Na een welverdiende plons in het zwembad was het alleen nog tanden poetsen en voldaan naar bed. Anton had iemand met een kurkentrekker gevonden, dus we konden eindelijk een wijntje opentrekken... Morgen moeten we dus ff een supermarkt zien te vinden...... In de loop van de avond koelde het ook heerlijk af.... Extra lotion op het rode bolletje en Anton kan ook slapen.

 

Naar het begin

 

Zaterdag 26 juli

Vanochtend was iedereen wat later wakker maar toch nog vroeg genoeg om rond 09.00 uur voorzien van lege tanks en vers water door Los Angeles richting Hollywoord te rijden. Wat is dat verpauperd! Alleen het Chinese Theater is nog een beetje de moeite waard, maar de straten er om heen..... We reden snel door naar Beverly Hills en hebben daar bij een supermarket inkopen gedaan.

Sjiek om te zeggen dat je shopt in Beverly Hills. De Starbucks had heerlijke koffie en muffins en zodoende konden we daarna met onze loeigrote camper de sjieke wijk doorkruisen en huizen kijken. Hahahahaha! Tot onze grote verrassing kwamen we bij het politiebureau van Beverly Hills uit en dat is dus het politiebureau uit de film Beverly Hills Cop met Eddie Murphy! Vervolgens reden we via Thousands Oaks-Oxnard - Ventura en de file verder- iedereen was blijkbaar op weg naar het strand...

Ter hoogte van Gaviota gingen we omhoog over de 101. De jongens zaten heerlijk te lezen, gamen en deden zelfs een tukje. Via de Santa Monica Hills en Santa Maria Valley reden we verder door het grootste wijngebied ooit.... zelfs Frankrijk valt hier in het niet.... Maar: we moesten tanken dus in een klein gehucht zochten we een tankstation en daar kwamen net de Mexicaanse seizoensarbeiders van het veld af - met het hele gezin in een aftandse pick-up en vies..... En dat in een land als dit... enigszins beschaamd zetten we onze camper ernaast.

Via Los Alamos Santa Maria Arroyo Grande San Luis Obispo de Pacific Coastal Highway opgereden. Het blijft een fantastisch mooie weg! Op het moment dat we het welletjes vonden en moe warden kwamen we bij San Simeon State Park. Wat een geluk dat we dit via het internet hebben geboekt: de camping zit bomvol! Gelukkig is onze plek gereserveerd en het ligt mooi in de duinen dus we zetten heel content de camper neer en genieten direct van het fraaie uitzicht. Tom zijn we direct kwijt, want de grondeekhoorns schieten overal te voorschijn en rennen en springen om hem heen. Gauw pakken we de zwemspullen,slippers en camera en lopen door het prachtige duinengebied naar het strand. Na met de voeten in de ijskoude Pacific Ocean te hebben gestaan en genoten te hebben van het uitzicht lopen we terug.

Het avondeten is snel klaar en we eten temidden van de vele grondeekhoorns. Na het eten trekken we de vesten aan en lopen een heel stuk over het strand en genieten van een prachtige zonsondergang. Daarna lopen we terug en gaat het kampvuur aan. Met een wijntje in de hand en marshmellows aan een stokje brengen we een lange avond vol lachen bij het vuur door. We wordn nog uitgenodigd voor een familiedienst morgenochtend op het campterrein....

 

Naar het begin

 

Zondag 27 juli

.... we waren er niet voor te porren om 08.00 uur. Zeker niet als er geen onbijt bij zit, zei Pim. Zodoende ontbeten we maar zelf en na afscheid van de eekhoorns genomen te hebben reden we verder over de prachtige kustweg. Regelmatig werd er gestopt om het uitzicht te bewonderen, de zeehonden en vlakbij Hearst Castle lag de zeeolifantenkolonie op het strand. Wat een fantastische beesten! Ademloos gekeken en bewonderd! Tom was er niet weg te slaan.... Maar goed, onderweg zijn we meerdere malen gestopt en overal zat ie achter de eekhoorntjes aan of volgde hij de gieren in hun vlucht. Zeearenden hebben we ook genoeg gezien. Zelfs Cafe Napenthe lag er nog en ook nu was er heerlijke koffie, met gebak en een fantastisch uitzicht. Tom zag hier zijn eerste Blue Stellar Jays. Via de kustweg verder naar Monterrey en Salinas. Angela kreeg het Steinbeckgevoel helemaal toen we via de baai noordelijk reden door het tuindersgebied. De boeken herleven hier!

Via Half Moon Bay en Moss landing reden we via de vele groentevelden naar Pacifica. Het laatse stukje was mooi, maar het dorpje zelf is wat rommelig en druk. De camping ligt aan de interstate, maar we hebben de meest luxe plaats vooraf gereserveerd. Omdat we ANWB-lid zijn krijgen we ook nog korting! Het sanitair ziet er keurig uit evenals de ruimte voor wasmachines en drogers. Ook al zijn we niet lang op pad, ondergoed, handdoeken t-shirts zijn gauw vuil...... We zoeken ons plekje op en staan dus boven op de klif, met de voorkant van de camper uitkijkend over zee. En: we stappen uit, zetten de klapstoeltjes voor de afscherming neer (paar touwen) en ... we zien een walvis voorbij zwemmen ! Maar ja, waar ligt de camera zo snel..... weg walvis ...... maar wel gezien. Vervolgens zitten Tom en Angela een half uur gespannen te kijken naar meer.....

Het enige nadeel van deze camping is dat je hutje op mutje staat ook op de deluxe plaatsen....... Maar goed: we zitten zo lekker dicht bij San Francisco!

Na het eten zitten we buiten met vesten en koffie en veel lol en de pelikanen vliegen op ooghoogte voorbij. Ondertussen draaien er 3 wasmachines (!) en drogers en kijken we 's avonds op de laptop een film met z'n allen. Na de film ruimen we op en ruimen we de rugzakken in, laden de batterijen van de camera op en leggen de spullen klaar voor morgenochtend.

Om 22.00 uur vallen we in slaap met het gebulder van de golven op de achtergrond....

 

Naar het begin

 

Maandag 28 juli

Blijkbaar doet de zeelucht ons goed, want vanochtend zijn we pas om 08.00 uur wakker. In de dichte mist ff zoeken naar het toiletgebouw... Na het douchen en ontbijten bellen we een taxi die ons vrij snel iets verderop bij het BART-station afzet. Kaartjes kopen lukt gelukkig met hulp van een aardige BART-medewerkster. Met je creditcard trek je een dagkaart voor het traject dat je wilt uit het apparaat. Ben je gewend aan het metro-systeem in London dan is dit een eitje.... De metro kwam al gauw en in no-time waren we onderweg. Vreemd om te zien dat de mist bij sommige plaatsen vanaf zee wel het binnenland intrekt en 5 meter verderop de zon schijnt...... Als we midden in San Francisco uitstappen en boven komen is daar niks van mist te bespeuren. We komen bij Bloomingdales boven de grond en dat komt mooi uit want Pim wil zijn kledinggeld bij Vans uitgeven en die schijnt in dit gebouw te zitten. Eenmaal binnen staan we in een enorme hal met koepel en blijkt het een hypermoderne shoppingmall te zijn. Pim gaat zich in de grote, mooie Vanswinkel te buiten, terwijl Angela in de boekwinkel ertegenover een heleboel boeken van haar boekenlijst aanschaft en nog wel wat meer .... Niet echt handig, want we moeten nog de hele dag met de rugzak op.... maar ja, voor je leesverslaving moet je wat over hebben.... Als we na 2 uur (!) buiten staan is de rij voor de famaeuze cable-car zo lang dat we besluiten via Union Square naar Chinatown te lopen. De drukte op Union Square valt mee en er valt veel te zien. Op de hoek ligt het Neimann-Marcus - een duurdere Bijenkorf (kan dat?). Via de bekende modemerkwinkels en dure juweliers lopen we naar Chinatown waar het wel erg tacky is.......Tom komt een kunstenaar op straat tegen die uit speksteen een lakstempel met zijn sterrenbeeld snijdt. Ondertussen komt er nog een heuse ladderwagen van de brandweer voorbij met sirene dus zijn dag kan niet meer stuk. Vooral als we even later langs de open kazerne lopen waar dezelfde ladderwagen staat. Anton vindt er een prachtig horloge voor weinig geld. De Chinese eigenaar spreekt amper Engels, maar is wel erg vriendelijk..... Via allerlei straatjes lopen we richting haven. Ondertussen krijgen we aardig trek en opeens zien we in een zijstraatje een uithangbord met DimSum. Als we er zijn ziet het er niet uit: een grote, ongezellige hal met goedkope formica tafeltjes en stoelen en t.l. verlichting. Het zit er echter vol met complete schreeuwerige Chinese families en er wordt driftig gegeten. Goed we hebben trek en gaan naar binnen. Het eten is voortreffelijk, veel , vers en relatief goedkoop. We krijgen potjes thee op tafel en ze rijden constant langs met wagentjes vol lekkere hapjes. De miniloempia,s, garnalen babi-pangang en groenten gaan erin. Als we willen afrekenen blijkt er een oorkonde van Michelin te hangen ....... Nou, van ons mogen er sterren bij! Aan te raden! Y. Ben House Restaurant, 835 Pacific Ave, San Francisco, CA 94133. Met zon goede bodem verder gelopen richting de kathedraal en Lombardstreet. Leuk om het in het echt te zien, ook al is het er retedruk....! Eenmaal bovenaan gekomen hadden we een prachtig uitzicht over San Francisco en de baai met Alcatraz. Daar gaan we morgen heen! Vol goede zin lopen we naar beneden richting haven. Ondertussen valt het ons op dat we de hele dag amper iets van onrust, vuil e.d. hebben gezien en het valt ons op hoe vrij en gemoedelijk de sfeer onder de mensen hier is. Het is beslist onze stad! Eenmaal beneden hebben we een mooi zicht op de oude Ghirardelli-factory en de baai met de Goldengate. Morgen zien we het van dichtbij.

Na een uur (!) in de rij te hebben gestaan mogen we eindelijk in een van de fameuze cable-cars plaatsnemen. De mannen moeten natuurlijk buiten op de tree hangen wat bij het passeren van de trammetjes niet ongevaarlijk is! Zo gaan we hortend en stotend de vele heuvels van de stad over om uiteindelijk bij het beginpunt van vanochtend uit te komen. Moe en voldaan nemen we de BART terug en pakken vanaf het station de expressbus terug naar Pacifica en zitten dus tussen de forensen.. Ook gezellig kletsen... Eenmaal in Pacifica moet Tom z'n voeten de laatste meters van bushalte naar camping voortslepen. Met en wijntje, toastje en brie praten we na over de dag en vallen de jongens al vroeg voldaan in slaap. Wij ruimen de rugzakken leeg en natuurlijk die veertien boeken ... Morgen gaan we weer dus de plattegrond laten we erin zitten, de batterijen van de camera worden opgeladen en omdat we hier full hook-up hebben zetten we alle foto's tot nu toe voor de zekerheid op de harde schijf. We schrijven ook meteen de ansichtkaarten die we gekocht hebben kunnen ze morgen in S.F. op de bus.

 

Naar het begin

 

Dinsdag 29 juli

Iedereen was vanochtend bij het opstaan heerlijk uitgerust en na een stevig ontbijt vol goede moed in de taxi door de mist naar het BART-station gereden en als geroutineerde reizigers de dagkaarten gekocht, ingestapt en wederom naar hartje San Francisco. Bij de Starbucks een heerlijke kop koffie gekocht en gewacht tot we met de cable-car weg konden. Ondanks het vroege uur (09.15uur) stond er een flinke rij en na 35 minuten konden we eindelijk weg. Zodoende liepen we om 10.30 vlak bij Fishermans Wharf. Angela liep de Barnes and Nobles nog binnen maar ze bleken niet een boek van de boekenlijst te hebben. Het is vergelijkbaar met een witte boekenwinkel en de ECI. Gelukkig dat de meeste boeken al in andere winkels zijn gekocht... Via het zeer toeristische Fishermans Wharf richting pier 33 gelopen waar we de boot naar Alcatraz zouden nemen. Het is schitterend weer: de zon schijnt , de lucht is blauw en de temperatuur heerlijk! Eenmaal bij de pier aangekomen zijn we blij dat we 3 maanden terug via internet de kaartjes hebben besteld: alle afvaarten zijn uitverkocht! Er kunnen dus geen tickets aan het loket gekocht worden....... Als we in de rij op de boot wachten horen we van iemand voor ons die gebeld wordt door familie uit L.A. dat daar zojuist een flinke aardbeving is geweest... hebben we dus net een paar dagen gemist...... De boot komt al gauw en eenmaal aan boord gaan we gauw naar het bovendek. Er staat een straf windje in de baai en de Golden Gate is zeer goed te zien. San Francisco ziet er vanaf het water ook fraai uit. Geweldige stad !

Eenmaal bij Alcatraz kijken we onze ogen uit. Niet alleen is het imposant om het te zien, de audio-tour die voor een paar dollar te huur is geeft het geheel nog meer diepgang en werkt imponerend. We nemen er uitgebreid de tijd voor. Een Engelse toeriste zet ons met de Golden Gate brug op de foto. Nadat we het hele eiland en cellencomplex uitgebreid hadden bewonderd namen we de boot van 16.00 uur terug en via de pier liepen we naar Fishermans Wharf waar de zeeleeuwen liggen. Erg leuk en komisch om te zien. Na de vele winkeltjes in en uit te zijn gegaan hebben we fish and chips gegeten en twee ontzettend leuke schoudertassen van een rits gekocht. Pim vond het wel een leuk cadeau voor z'n vriendin en Angela vond het concept wel leuk.

Vervolgens op verzoek van de jongens met de cablecar weer naar het beginpunt en met de BART en snelbus weer terug naar Pacifica dat de hele dag in de dikke mist heeft gezeten. Ongelooflijk: wij komen met een flinke zonnebrand terug.....

Daarna hebben we nagepraat met koffie en reuze chocolate chip cookies en alle inkopen opgeruimd. Vervolgens hebben we de camper startklaar gemaakt, de laatste dingen in de wasmachine gegooid (je weet nooit waar we in de komende dagen nog zo'n ding tegenkomen) en na een wijntje, gamen en dagboek bijwerken gingen wij er ook in....

 

Naar het begin

 

Woensdag 30 juli

En waren we vanochtend toch weer vroeg wakker met de gebruikelijke fog ..... Angela en Tom waren wat eerder klaar dan de rest en gewapend met de geschreven ansichtkaarten en boodschappenlijstje liepen zij alvast richting de het shoppingcenter vlakbij de camping. Het postkantoor zelf was nog niet open maar er stond een handig apparaat om postzegels te kopen en er was een brievenbus. Daarna richting supermarkt die er aan de buitenkant niet uitziet, maar de winkel zelf was keurig schoon en zeer uitgebreid qua assortiment. Ze hadden zelfs diverse soorten Franse kaas en stokbrood... Anton en Pim hadden ondertussen afgekoppeld en waren ook gearriveerd. Na de boodschappen te hebben opgeruimd reden we zo de snelweg op en om 09.05 uur reden we over de beroemde Golden Gate brug. Helaas zagen we door de mist alleen de poten en de kettingen,maar de bovenkant niet.... Al snel waren we aan de andere kant van de baai en daar scheen volop de zon! Via Santa Rosa-Sebastopol- Guerneville reden we door de Betuwe van San Fransisco. Via de Russian River reden we tot aan Jenner . Onderweg hebben we prachtige huizen in Russische stijl ( emigranten) gezien,maar verschrikkelijk veel verwaarlozing en armoede. Bij Jenner reden we weer op de Pacific Ocean aan en daar stroomde de Russian River de zee in. Een prachtige plek ! We hebben even genoten van de prachtige omgeving en uitzichten.

De zon scheen volop terwijl we de Pacific Highway 1 verder noord vervolgden en van het ene fraaie uitzicht van het andere genoten. De kust is hier adembenemend woest en wild. Her en der staan fraaie huizen waar leven die mensen van ? Hier en daar staat een verloren visser en als we even de benen strekken en naar de kliffen lopen,zien we prachtig wilde planten en grote kolonies zeehonden.De golven beuken op de kust en sproeien hoog op...

Via een schiereilandje reden we naar de vuurtoren van Point Arena en ja hoor ! .. Gesloten! Het ding wordt gerestaureerd en is de hele zomer dicht ( stom eigenlijk sluiten in het hoogseizoen..maar ja) enigszins teleurgsteld lipen we door het prachtige natuurgebied eromheen en kwamen een grote kolonie zeehonden tegen. Na een stevige kop soep en boterham reden we verder noordelijk. Via Elk Albion-Fort Bragg met schitterende zandduinen ! Cleone- Inglenook Ocean Meadows Westport slingerdeslanger door een prachtig redwood-bos gereden. Uiteindelijk kwamen we in Leggett uit : 2 huizen, 1 grote redwood om onderdoor te rijden en een flinke kermis om deze boom heen. Maar ja, we zijn er toch dus...... Ondertussen was het behoorlijk laat op de middag en waren we het rijden even zat. De man die het kaartje voor de boom had verkocht vertelde dat er iets verderop een state-park lag. Wij erheen en wederom een prachtige camping tussen de bomen aan de rivier, maar weinig kampeerders.... Stanley Hicks State Park aan de Eel-river.Na een stevige wandeling naar de rivier genoten w edaar van de ondergaande zon,de vele libellen,visjes en mooie natuur. Eenmaal weer boven hebben we makkelijk gegeten ( macaroni ) en al gauw zaten we binnen vanwege de vele muggen ! Zelfs muggenspul helpt hier niet... We gaan er vandaag maar eens vroeg in.

 

Naar het begin

 

Donderdag 31 juli

Na een onrustig,warm nachtje was iedereen vroeg wakker en werd er koud gewasssen, want het warme water deed het niet in de enige douche op het terrein... nu ja, iedereen meteen goed wakker, behalve Tom. Huilend staat ie onder het koude water: Ik ben al zo verkouden!

De ochtendmist boven Pierce deed vrezen,maar deze trok al gauw weg en er kwam een stralend zonnetje tevoorschijn. Net na Garberville namen we de Avenue of the Giants een prachtige weg door dit mysterieuze bos. Bij Redcrest bekeken we de Eternal Tree en iets verderop stond de Immortal Tree beide prachtige gigantische redwoods maar om nou te zeggen het omrijden waard.. in Canada hebben we ze groter en mooier gezien. In Rio Dell tanken : een kleine verzameling houten huizen met een enkel winkeltje en een ontbijtshop. De koffie was er heerlijk.. maar het is er uitgestorven...

Daarna reden we de snelweg op om wat kilometers te maken en kozen voor de 36 naar Bridgeville Simonsville Forrest Glen. En schitterende weg door rural USA . Zo ziet Amerika er ind e jaren 50 uit volgens ons... Net na Trinity werd het heiig en in onze onschuld dachten we nog aan binnentrekkende mist in de diverse valleien. Er kwam ook een sterke rooklucht binnen en toen we iets verderop het basecamp van firefighters tegenkwamen werd het al gauw duidelijk. Een firefighter wist te vertellen dat er gigantische branden aan de andere kant van de heuvel/vallei waren. Maar de weg was nog vrij dus we konden doorrijden tot Redding. Dit is dus de Shasta-Trinity fire die ik vlak voor vertrek op het Internet tegenkwam. Toch wel een eng idee, maar we rijden vol goede moed verder. Via de 36 namen we de weg naar Platina en de A16 naar Ono en Igo een prachtige weg dwars door grote veeranches en de weg zelf is adembenemend niet alleen vanwege het uitzicht,maar ook omdat ie hoog en vlak langs de klifrand loopt. Het is soms moeilijk laveren met tegenliggers. Dan is de camper opeens gigantisch maar goed, ondanks de slingerende weg genieten we van alles wat we zien.Er lag genoeg roadkill op de weg en af en toe moesten we flink toeteren ilden de geiren opzij gaan.. Hoe desolaat het kan zijn blijkt wel als je na een bocht een kleine houten keet ziet staan met een weilandje waarin een helikopter staat met medic de plaatselijke arts dus...Net voor Redding kwamen we op de snelweg en zagen we in de verte Mount Lassen Volcanic liggen heel mooi! Hier hebben we uiteindelijk bij de norrdentrance onze jaarpas voor de nationale parken gekocht eerder is niet nodig geweest. Via het schitterende Manzanita Lake rijden we het park binnen nu wordt Google Earth werkelijkheid. En jawel ... ook hier wordt aan de weg gewerkt en langzaam rijden we verder om de campground Summit Lake North op te rijden .. tevens de uitvalsplek voor de roadcontruction werkers..... hahahahaha dachten wij in alle rust van de mooie natuur te genieten.... Maar goed, ons plekje ligt prachtig,met uitzicht op het meer,er lopen reeen,er springen eekhoorns rond en als de heren uiteindelijk stoppen met werken is het heerlijk stil.... De mannen bereiden het kampvuur voor en daarna is het zwembroek aan en het water van Summit Lake testen. Tom spettert er vrolijk op los.. en dat terwijl het water kouder is dan de douche van gisteren.. maar dit keer geen tranen alleen gespetter,gelach,duiken en uiteindelijk bibberen ......kinderen.... Daarna de biefstukken in de pan gegooid, aardappels gebakken ,sla erbij en zo zaten we om ons kampvuur. Anton had een gesprek met onze net gearriveerde buurman een vrijbuiter pur sang en ontzettend aardig. Hij kwam met pick-up truck van Eagle Lake vandaan en was op weg naar huis ( Leggett!) en ging aan de boterham. De koffie die wij ondertussen hadden viel in goede aarde en zo zaten we tot diep in de nacht met Joe rond het kampvuur over van alles en nog wat te babbelen. Het uitzicht op de sterrenhemel was prachtig ! Pim tetterde er met Joe flink op los en Tom had alleen aandacht voor de hond van Joe. Via Joe hoorden we dus van de huidige recessie in Amerika en dat is de reden dat er op dit moment weinig Amerikanen op vakantie gaan. Hij is zelf een zelfstandige ( lasser) en het is erg moeilijk om je bedrijf draaiende te houden.

 

Naar het begin

 

Vrijdag 1 augustus

Rond 04.30 uur werden we door de heren van de roadconstruction gewekt,maar al gauw waren ze de weg op en draaiden wij ons nog een keer om. Om 07.15 uur waren we weer klaarwakker en na alle gebruikelijke ochtendzaken en Joe uitgezwaaid te hebben reden we om 08.05 uur de campground af en het werkelijk schitterende park in: woest, ruig en eenzaam.... Upper Meadow is gewoon te lief met zn groene veld vol alpine bloemen en een meanderend stroompje en als achtergrond Lassen Peak. Dit zijn de fotos voor ansichtkaarten... We schieten er dan ook een heleboel. We vervolgen de mooie weg en rijden langs Lake Helen dat er als een groenblauwe spiegel bij ligt. Onderweg komen we ook nog een dikke laag ijs tegen in de berm en dat moeten de heren ff uitproberen...

Nabij lake Helen parkeren we de camper en besluiten de Sulphur Workstrail te hiken. Gewapend met veel water,mueslirepen zonnenbrand,petten en camera trekken we de wandelschoenen en temidden van rondspringende chipmunks beginnen we aan een stevige wandeling. We lopen over een zeer smal pad, dat overigens goed te bewandelen is en net ls we denken dat we toch de verkeerde trail hebben ruiken we een rotte eieren lucht en als we dan het pad over de bergkam blijven volgen zien we voor ons een vallei met allerlei bubbelende,sputterende en sissende poelen en stoom overal uit de bergwanden komen. We moeten flink afdalen maar eenmaal beneden is er een houten boardwalk tussen alles door en zo kun je alles goed bekijken de lucht ontkom je niet aan.... Toch gek dat dit er dus zomaar ligt en vanaf de parkweg absoluut niet te zien is. Alert op beren lopen we op het gemak rond en leren via de vele bordjes van alles over dit geisergebied. Eenmaal op de terugweg zien we dat het wat later op de dag is en komt ons zelfs een compleet schoolkamp tegemoet. Vroeg wakker zijn en dan iets gaan doen heeft ook zn voordelen... Met de camper de weg door het park vervolgd en via de south -entrance reden we de 36 /89 east op naar Susanville. Daarbij passerden we Lake Almanor met honderden witte pelikanen en de weg loopt dwars door het meer. In Susanville getankt en inkopen gedaan. Dat we in de buurt van Nevada komen merken we aan de temperatuur : het is hier ruim 33 C ! En dat, terwijl het gisteravond op de camping nog vroor.... Ook hier tot groot plezier van de heren een broodje Subway gehaald. Met 1 broodje kan je twee man van een lunch voorzien....

Daarna door de heuvels langs marshes,arroyos en zoutvlaktes richting Nevada gereden. We zagen daar nog een tornado ( klein) voorbij trekken gelukkig zat ie aan de andere kant van de berg... Bij Bordertown ( hoe origineel) reden we na een kleine inspectie op aardappelen,hout en fruit Californie uit en Nevada in. Om uiteindelijk net buiten Reno de Koa-camping op te duiken. De planning was Monolake, maar we hebben gemerkt dat plannen door de heuvels en daadwerkelijk door de heuvels rijden totaal verschillende dingen zijn. We zetten de camper op de gloednieuwe camping neer erg saai : een grote betonnen vlakte,met ruime plaatsen en wat groen. Elke plek heeft een boompje,wat nog niet voldoende is om tegen de felle zon te beschermen. De airco draait op volle toeren en we duiken heel gauw het zwembad in ! Ondertussen zet Angela de wasmachines aan. Als de zon eenmaal achter de bergkam verdwijnt begint er een koel,stevig briesje te waaien dus we kunnen nog heerlijk buiten zitten. Ze hebben hier wi-fi dus Pim haalt naar hartelust zn mail op en heeft contact met het vriendenfront. Zo gaan we gemoedelijk de avond in en kijken naar de lichtjes van het casino..

 

Naar het begin

Zaterdag 2 augustus.

Na een lekker ontbijtje en douche was het om 08.00 uur al bloedheet ! We reden om 09.00 uur bij de camping weg en via de heuvels reden we om 09.07 uur Californie in.... Via de prachtige Truckeerivier rijden we richting Lake Tahoe waar we aan de noordkant midden in Lake Tahoe City uitkomen. En dat op een prachtige zaterdag ... het is nog erger dan Scheveningen in de zomer ! We rijden dan maar gauw door langs de linkeroever en na lang speuren komen we eindelijk een parkeerplaats tegen, waar we de camper maar net geparkeerd krijgen..... We genieten van het uitzicht op het meer en de ruine van een oud theehuis. We reden verder vanaf Emerald Bay en aan de zuidkant van het meer kwamen de factory-outlet van 12 jaar geleden tegen. Weliswaar met andere winkeltjes,maar toch genoeg om wat kleding te kopen. Via de Starbucks _ wat hebben ze toch heerlijke koffie!- naar de supermarkt( Raleys) ernaast gereden. Uitstekende winkel! Daarna besloten we de heksenketel van Tahoe te verlaten en via de 50 namen we de 207 over Daggit Pass een schitterende weg. Eenmaal aan de andere kant van de berg kwamen we in Gardnerville en dat was weer Nevada , dus goedkoper tanken. Vervolgens de weg gevolgd en reden we weer Californie in. Ook hier weer controle dit keer op hout. Dit met het oog op een kever die de bomen aanvreet.

Langs het schitterende Topaz Lake gereden de kleur is inderdaad felblauw! Door Toiyabe Forrest het uitgestrekte bosgebied ingereden en je waant je hier echt in het tijdperk van de koloniale pioneerswagens. Zo ruig,uitgestrekt, golvend en verlaten.........En op de achtergrond duiken de pieken op van Yosemite State Park... Het trekt wel.... maar we besluiten toch naar Bodie te gaan en na wat speurwerk vinden we inderdaad een kleine zijweg en volgen deze heel wat mijlen de heuvels in. Wat werd er ook al weer gezegd. O God, Im going to Bodie .. we kunnen het ons voorstellen..... Het laatse stuk er naar toe is zelfs gravel met behoorlijk wat wasborden en kuilen.Pim hield letterlijk met handen en voeten de openspringende kastjes dicht, het gerammel van borden en glaswerk probeerden we te negeren , evnals het flink door de veren zakken van de camper... Toch genieten we volop. Langs de berm staan de witte rozen in bloei en de zon schijnt volop.... Plotseling draaien we de hoek om en daar ligt Bodie ... verlaten vervallen tegen de heuvels ........ we kunnen de camper zonder problemen parkeren en kopen eerst een plattegrond van het hele dorp. Hierin wordt elk gebouw benoemd en beschreven en dan gaat zon spookstadje toch opeens leven..... Als je hier en daar zon huuisje in kunt kijken staat het speelgoed, de krant,het doosje van de eieren nog op tafel. In de plaatselijke kroeg staan de flessen nog op de toog, de kruidenierswinkel ligt er bij alsof het elke moment z n deuren kan openen en overal voel je iets van hoe het is geweest... Het schooltje kan Angela bekoren : op het bord staat nog geschreven, de wereldbol zit onder het stof en is brokkelig,maar in de hoek staat nog wel een harmonium ! En dan te bedenken dat deze mensen dus werden bevoorraad! Wie hier weg wilde kon 1x per week met de stagecoach mee en anders lopend vertrekken..In de gemeenschapshal was een museum ingericht en werd het dagelijks leven in Bodie verduidelijkt. Zelfs de rode lantaarn van de lokale prostituee lag er... Het was schitterend weer en we hebben honderden fotos geschoten.Angela kocht nog een boek over pioniersvrouwen . Uiteindelijk reden we om 17.30 uur weer aan en via dezelfde weg hotsen d en klotsend de snelweg weer op. We klommen nog steeds en zaten op een gegeven moment op 8200 ft. En na de laatste bocht zagen we in de diepte en verte het prachtige Mono Lake liggen. Via allerlei haarspeldbochten afgedaald en net voor Lee Vining lag het Mono Lake RV Park : een keurig verzorgde, opgezette prive-camping van moeder en dochter. Ze hadden ons plekje keurig vrijgehouden en zo waren we snel aangekoppeld. Bij een overheerlijke barbeque praatten we na over alles wat we vandaag hadden gezien. En met z;n allen vonden we Bodie toch wel het mooist! Na de barbeque genoten we van de heerlijke zonsondergang en de kleuren van Mono Lake. Tom heeft vandaag een schetsboek gekregen en die zat al gauw driftig te kleuren.. Pim sloot de laptap aan en wij pakten ons boek... sheer bliss!

 

Naar het begin

 

Zondag 3 augustus

Na een onrustig,warm nachtje waren we vanochtend al vroeg wakker en liepen we richting het info-centrum .... en nu is het al warm.....Na de benodigde info over de omgeving te hebben verzameld gingen we terug en koppelden af. Via de 395 en de 120 east over een prachtige weg langs oude vulkaankegels naar de tufa-formaties gereden. De Gerbils sprongen tot groot plezier van Tom en Angela over de weg ! Eenmaal bij de formaties aangekomen bleek de parkspass niet te werken,maar de bijdrage is minimaal voor zon mooi natuurgebied. Via een prachtig wandelpad loop je al gauw tussen de eerste formaties door- zo hoog heeft het water dus gestaan ! Eenmaal aan de waterkant kijken we onze ogen uit : het meer is fantastisch en de formaties zijn heel apart ! Er zitten inderdaad miljoenen vliegjes aan de waterkant, waar we verder geen last van hebben,want als je in de buurt komt,verschuift het zwarte tapijt voor je uit. De formaties zijn indrukwekkend en er zitten inderdaad ospreys : het nest ligt boven op een formatie in het water. De temperatuur loopt behoorlijk op en de zon weerkaatst behoorlijk in het zoute water.... We nemen de camper en besluiten naar Navy Beach te rijden ; nniet echt handig : veel kuilen in de gravelweg en de rabbitsbrush met zn harde takken trekt langs de zijkant van de camper .Keren is geen optie,want het is een wielspoor en aan weerskanten struiken.....Als we even later stilstaan blijkt de schade mee te vallen .... we komen goed weg..... Op het strandje aangekomen staat er een ranger die wat uitleg geeft over het meer, de omgeving,het dierenleven en de kanotochten. Tot het middaguur is het te doen,maar daarna steekt iedere dag de wind op en die komt uit een dusdanige hoek dat het gevaarlijk is om in de middag en avond te kanoen.( Vandaar dat al die georganiseerde tochten s ochtends vroeg zijn...)

Aangezien we niet willen kanoen trekken we de zwemspullen aan en over de vlijmscherpe stukken tufa belanden we in het water ...... zalig ! En zo zout, dat je vanzelf blijft drijven. De ranger adviseerde om de ogen niet met het water in aanraking te laten komen... Als we na een half uurtje zwemmen hogere golfjes zien komen vinden we het genoeg en in de camper spoelen we het vele zout af. De zwembroeken staan uit zichzelf stijf van het zout en de paarse teenslippers van Angela blijven sindsdien enigszins zoutig uitgeslagen..... Met uitzicht op Mono Lake en de pieken van Yosemite hebben we heerlijk geluncht. Daarna weer dezelfde hobbelweg af en naar Panum Crater gereden. Een flinke tocht naar boven waarbij we goed moesten uitkijken voor de scherpe obsidiaan. De hagedissen schoten voor ons uit. Eenmaal boven aan de rand konden we een kijkje in de kegel nemen deze lag vol met obsidiaan en blokken. Ingestort.....Toch apart om te zien... En zo liggen er een aantal van deze oude vulkanen op rij...... Pim vond er zowaar een breadcrump : een lavaklomp, de lucht ingeslingerd en daar afgekoeld om vervolgens weer naar beneden te komen en vederlicht... Tja, die moet mee, ook al mag het niet....

 

Daarna terug naar de camping waar we heerlijk hebben gelezen, getekend,geluierd en op tijd de bbq aangestoken... wat is the american life toch easy........ Alles zit nog flink onder het out, dus toch maar ff de badkleding en handdoeken in de wasmachine gedaan.

Morgen gaan we op tijd weg naar Las Vegas !

 

Naar het begin

 

Maandag 4 augustus

Wederom met een zonnetje vanmorgen wakker en na alle gebruikelijke zaken koppelden we al vroeg af en reden om 08.13 uur van de camping af. Het eerste stukje weg vandag reden we gisteren ook al alleen gaan we nu Navy beach voorbij en duiken we de heuvels in ( 120 East). Het bosgebied hier is prachtig en we zien nog de verschrikkelijke resultaten van de bosbrandeb die hier hebben gewoed : grote ,kale.zwartgeblakerde staken enkele mijlen aan een stuk.... Via Sachechem Summit op 8139 ft door Paiute Indian Reservation gereden. De weg was hier recht,lang en hobbelig : alsof we op een boot over hoge golven gleden en met flinke dip naar benden. Na 1 mijl op deze weg heeft Angela toch maar de Drammamine gepakt meerdere malen ontbijten op een dag is geen optie.....

Nabij Benton reden we over een verschrikkelijk mooie weg en Benton zelf leek wel een plaatsje waar de tijd rond 1900 is stil blijven staan.. ( 1839 gesticht stond op een huis en zo zag het er ook uit). Met uitzicht op de prachtige White Mountains en de nevenls van de ook hier woedende bosbranden reden we verder.Via de Montgomery Pass ( 7147 ft) naar Tonopah gerden. Vermijd het verder maar..... Na koffie en tanken doorgereden en kwamen door het grootste mijngebied in Nevada : zilver. In Goldfield zagen we een echte houten keet zoals je in de vorige eeuw ook zag en alle koopwaar lag buiten in bakken etc. De eigenaar was ook een kleurrijk figuur : nog net geen vliegen zoemend om de baard en het gebit .... maar : hij babbelde er vrolijk op los en wist de jongens van alles over de fossielen en stenen te vertellen. Pim was niet meer uit zn schuurtje weg te slaan, want hij had een paar prachtige katanas hangen. Helaas, Pim, we mogen ze niet invoeren.... Na vriendelijk doch standvastig afscheid te hebben genomen bleek het mannetje in de gauwigheid nog wat stichtelijke boekjes bij onze aankopen te hebben gedaan. Vrolijk vervolgden we onze weg.. Goldfiels zullen we niet vergeten.... Ter hoogte van Beatty was de hitte niet meer te houden zelfs de airco had er moeite mee. We hadden nog stiekem hier de afslag door Death Valley willen nemen ( wat met een camper niet mag....) maar als de airco het hier al niet trekt en we het gevoel hebben in een heet blik te rijden laat staan IN Death Valley. Dus we rijden na een warme boterham en lauwe melk gauw door. En dan zie je buiten dus een zwerver lopen met dikke jas en een boodschappenkar met zn bezittingen..... onvoorstelbaar..... Hoe groot kunnen contrasten trouwens zijn,want enkele mijlen verderop rijden we een inktzwarte tegemoet en voor we het weten zitten we midden in een flink onweer en zien we de bliksem om ons heen in de heuvels slaan..... We zitten nog maar 50 mijl voor Las Vegas dus besluiten toch maar rustig door te rijden en inderdaad als we de stadsgrenzen van Vegas binnenrijden schijnt de zon, is het wel bewolkt en drukkend en heet maar geen bliksem meer.... De Tomtom leidt ons jeurig naar de ingang van Circus-Circus en zoals we al wisten staan we op een grote betonnen parkeerplaats. Gauw koppelen we aan en zetten de airco op full. We kijken recht op de toren met de achtbaan aan de buitenkant en besluiten eerst maar eens te gaan zwemmen. Dit wordt het eerste zwembad waarbij het water wordt gekoeld en niet verwarmd.... Tom kon niet wachten om de Strip op te gaan dus om 17.30 liepen we door het casino en zoals verwacht leidde dat ff af. Na het winnen van een pluchen slang - die de rest van de avond om de nek moest- liepen we door het casino naar buiten en begingen de fout om tickets voor the deuce te kopen : een buslijn over de strip waar je in en uit kan stappen wanneer je wilt. Met als gevolg dat als er ieder kwartier een bus komt deze zo goed als vol zit en je op de volgende kunt wachten.... we haden meteen spijt van de dure kaartjes.... Uiteindelijk zaten we dan in een stampvolle bus en lieten ons ter hoogte van Planet Hollywood en het Harley Davidson Cafe afzetten. De keus om ergens te eten was dus gauw gemaakt en met een glunderende snoet zat Tom tussen zijn leivelingsmotoren te eten. En het was niet alleen goed, maar ook veul. De pinten tapbier bevielen ons god met dit warme weer en we sloegen er met gemak 2 achterover....... Na een rondje Harley Davidson shop konden we weer verder en nu was het buiten gelukkig donker en kwamen alle lichtjes tot hun recht. Pim en Tom keken hun ogen uit ! En wij gnoten weer van hen. Het was alleen zo warm dat we iedere mijl wel ergens drinken zochten... en er was veel volk op de been... Bij het Bellagio schoven we aan bij de vijvereling en genoten van het water en licht- en muziekspektakel. En dat doen ze iedere 10 minuten....... Daarna gingen we het Bellagio in, omdat Pim een flinke bloedneus had de shoppingmall was bizar : winkels van Armani,Gucci,Chanel en die maffe Amerikanen lopen er in sportbroekje,hempje en gympen gewoon naar binnen. Gelukkig stond er een maintenance figuur in de toiletten die Pim helpen kon en zodoende konden Tom en Angela de show nog een keer volgen maar nu van binnen uit! Na ons vergaapt te hebben aan de chique winkels en prijzen liepen we verder over de Strip en kwamen bij the Pirates uit : nog nooit zon tacky voorstelling gezien : twee galjoenen in een slotgracht met aan de ene kant de lokkende sirenes : zingende meiden op het sloerieachtige af en de pirates aan de andere kant in een galjoen. Maar het vuur na de beschieting was echt : de hitte was op de plek waar wij stonden te voelen. En dat allemaal buiten op straat .... En aan de overkant gaan de gondels van the Venetian door de kanalen en overal grote schermen met reclames voor shows, muziek,casinogeluiden etc.... Bij de MacDonalds een heerlijke koude koffiedrank gehaald en zo strompelden we om 23.45 uur de campground van CircusCircus weer op. De airco had de boel lekker gekoeld en zo viel iedereen gauw in slaap.

 

Naar het begin

 

Dinsdag 5 augustus

Met stramme kuiten en slaperige ogen zat iedereen vanochtend aan het ontbijt en na de gebruikelijke zaken reden we om 09.30 uur van de campground weg en met een enige omweg vonden we een grote winkel om inkopen te doen. Anton gooide de tank nog vol en zo reden we om 11.10 via de I15 north de 93 north op: Great Basin Highway, begeleid door de F 15s die hier letterlijk om de oren vliegen....

We snappen al heel gauw waarom de weg zo heet : we hebben urenlang door een enorme,hete vlakte gereden omringd door bergen, cactussen , sagebrush,agaves zo groot als Tom en Joshuatrees.

Caliente bleek een leuk stadje maar ook daar waren we snel doorheen.

Tanken bij Ash Springs ( lees : 1 tankstation, 2 huizen, 3 koeien) leverde heerlijke koffie en zalige hotdogs op en dat alles voor $4,00 ... Kom daar in Nederland maar eens om !

Net na Panaca kwam het visitor center van Cathedral Gorge State Park in beeld en na wat uitleg van de ranger konden we de campground op - en bleken de enige met een camper te zijn. Verder stond er 1 auto...... Na onze plaats voorzien te hebben van een stub reden we naar het noordelijkste puntje van de Gorge en via het parkeerterrein middels flink klauterwerk tot op de bodem van de groge afgedaald en er helemaal doorheen. Prachtige rotsformaties en prachtige kleuren zorgen ervoor dat we fotos blijven schieten !Aan het eind hadden we zicht op de campground en de enorme zwarte lucht daarachter. We besloten rechtsomkeer te maken en vide bodem van de Gorge zijn we weer teruggelopen. Eenmaal weer boven bleek de hitte drukkend en verstikkend. We reden naar de campground en op enkele spetters na bleef het drukkend, heet en vooral .. rustig..... we hebben genoten van de avond en de laatste stralen op de prachtige rotsformaties en s avonds stond er een maantje en huilden de coyotes vlakbij ... diepe zucht van verrukking..... en de rest vande nacht heeft iedereen op de lakens gelegen en liggen draaien en er behoorlijk wat water doorgedraaid.

 

Naar het begin

 

Woensdag 6 augustus

In het enige toiltegebouwtje bleek een prima douche te zitten en een tekst met het verzoek de huishagedis niet te storen. Nu schrok die harder van ons dan wij van hem dus we hadden weinig last van elkaar.... Na het gebruikelijke ritueel reden we om 08.34 uur aan richting Panaca en vandaar de 319 op en precies om 09.04 uur reden we de grens met Utah over. Om dus in 1 uur rijden een uur kwijt te raken.... Plotseling stopte de motor ermee.......allerlei beelden spookten door ons hoofd, want in het afgelopen uur heeft 1 auto ons gepasseerd..... Anton zoekt in het instructieboekje maar vindt niks.... voorzichtig nog maar een keer starten en ... pfff.... de motor slaat aan en blijft lopen. Alle lampjes gaan weer uit...... heel behoedzaam rijden we verder en al gauw is de schrik weg. Via de 319 gaat de weg over in d 56 : Legacy Loop Highway.

 Vlak voor Cedar City ligt Old Irontown ; een overblijfsel van een oude nederzetting waar in de heuvels ijzererts werd gedolven en er staan hier nog 2 oude smeltovens ( killns)in de vorm van 2 enorme kegels. Met bordjes wordt het hele proces en de geschiedenis van het plaatsje uitgelegd. Het stoken van de ovens gebeurde met hout dat daarna 12 dagen bleef branden. De houtskool die hierbij ontstond werd gebruikt om de ijzererts te smelten. Het is te zien aan de heuvels rondom...Het stelt niet veel voor, maar door deze opzet wordt het reuze-interessant. De vele blauw gestreepte hagedissen maken het nog leuker.In Cedar City vinden we een grote shopping mall en een inpandige apotheek, waar gelukkig voor Anton een dienstdoende arts zit. Als hij uitlegt dat hij astmatische bronchitis heeft en Ventolin en Becotide gebruikt wordt de stevige Amerikaanse variant gepakt ( en het werk, want een paar dagen later is ie opgeknapt).Via de leuke Main Street reden we een bocht om de 14 op het roodachtige gesteente overheerst en zelfs de waterstroompjes zijn hier rood. De weg zelf is verschrikkelijk mooi en we klimmen behoorlijk. Ergens langs de kant vinden we een parkeerplek en wordt er lekker van de boterhammen gegeten. Even verderop zaten we op de Webstedpass en op 9910 ft ! Hier kwamen we ook lavarichels en enorme velden met lavablokken tegen. Nu is de camper niet zomaar aan de kant gezet maar als er dan ook opeens een noodweer losbarst en zelfs waterstroompjes over de weg gaan en de lichtflitsen overal naar beneden komen besluiten we voorzichtig door te rijden. Hier komen we nog een keer terug.

Iets verderop ging het weer bergaf en genoten we van de vele meadows en houten cabins ( wintersportgebied?). Bij Long Valley Junction gingen we linksaf de 89 op en rechhtsaf de 12 op en zo rijden we weer langs de knalrode bergwanden. Erg mooi met al dat groen en de af en toe blauwe lucht. Met recht wordt het Red Rock Canyon genoemd. Met de camper rijden we onder een uitholling door en rijden het bekende stukje naar Rubys Inn lekker struinen door de eeuwenoude familiewinkel en heerlijke koffie drinken. Daarna rijden we door naar Bryce Canyon National Park en op de campground vinden we na enig zoeken onze gereserveerde plek. We besluiten eerst helemaal naar het eindpunt te rijden en dan via de vele uitzichten terug naar de camping. Zo gezegd zo gedaan en we beginnen bij Rainbow Vista Point. De miezer zorgt ervoor dat we prachtige kleurstellingen zien en de rotsformaties komen prima tot hun recht. Via de vele uitzichtpunten reden we terug naar de camping. Onderweg kwamen we chipmunks, reeen ,raven enzelfs wild turkeys ! tegen.

Na het eten hebben de jongens afgewassen en door de regen zitten we savonds binnen. Met veel gelach en plezier worden allerlei spelletjes uit de kast gedaan en zo gaat iedereen moe en tevreden naar bed...

 

Naar het begin

 

Donderdag 7 augustus

Anton was vanochtend mede door de medicijnen weer wat opgeknapt en na en hartig ontbijt met miezer uit Bryce vertrokken. Het dumpen is hier wel ff omrijden,maar Rubys Inn heeft de koffie al weer klaar en na een stevig bakkie rijden we om 09.30 uur weg richting Escalante. Het is wederom een schitterende weg. Het voorbereidende werk op internet werpt zijn vruchten af.

Petirfied Forrest zg er erg mooi uit, maar de hike erheen was nogal lang en we besloten er van af te zien. Via een prachtige weg reden we door en wham ! We gingen e hoek om en zagen een enorme vallei diep onder ons : we konden onze weg zien lopenvia vele haarspeldbochten en het uitzicht was fabulous ! Bij Boyton Overlooks het verhaal gelezen over Mr.Phillips en Mr.Dayton . Vandaar de naam Phillips Death Hollow.....

Via Calf Creek op dezelfde weg gingen we verder en keken zo op tegen het punt waar we bovenaan begonnen... De weg ging hier weer flink omhoog en plotseling reden we over de bergkam .Maar dan wel met alleen de asfaltweg over de kam en aan beide kanten diep naar beneden kijkend. Hier rijd je echt in de wolken en op de lucht.... best eng.... gelukkig duurde het geen mijl en daarna werd het breder. Zelfs op deze hoogte ( 9600ft) sprongen de reeen voor de auto en verdwenen tussen de vele aspen die hier staan.

Om 12.30 uur tanken we in Torrey en eten een broodje bij de ...Subway. We hebben hier ook contact met Nederland en alles gaat daar goed. We spreken een Amerikaanse die vertelt over de recessie en over de regering Bush. Zij is een van de vele republikeinen die zo baalt van Bush dat ze democraat gaat stemmen. En zo schijnen er veel Amerikanen te zijn. Ook zij wijt het geringe aantal Amerikaanse vakantiegangers aan de recessie en is blij dat er nu zoveel Europeanen hun kant op komen. We reden de 24 East op en belanden zo in Capitol Reef en kijken onze ogen uit en blijven fotos maken. We hebben spijt dat we hier geen overnachting hebben gepland. Hier komen we terug! Het is en prachtig schouwspel van leuren,patronen,rotsformaties en rotstekeningen. Via en onwaarschijnlijk maanlandschap reden we naar Hanksville en met een beetje weemoed laten we het prachtige Capitol reef achter. Hier rijden we de 95East op,oftewel de Bicentennial Highway.

Ook hier weer een prachtige weg dwars tussen de San Rafael Dessert ( links van de weg ) en de Henry Mountains ( rechts van de weg ) door. Boven de San Rafael Dessert zindert de warme lucht en boven de Henry Mountains hangt een zwarte lucht en zien we de bliksemflitsen naar beneden komen. Bizar!!!! Door de prachtige Glen Canyon reden we verder .De temperatuur is hier enorm. Ook hier weer rode rotspartijen,rotsblokken en rode modderstroompjes. De rotsen zijn hier apart uitgeslepen. Plotseling reden we op de Coloradoriver aan,met uitzicht op Hite in de verte en de diepte. We zien vanaf hier weinig beweging in het plaatsje en vrezen voor de overnachting..... En het is heet......! Na de prachtige brug te zijn gepasseerd rijden we over een prachtige weg onder de bergwand door en al gauw worden onze vermoedens bevestigd; Hite bestaat uit een tiental trailers tegen de bergwand en de campsite is een vierkant grasveld aan het water. Thats it ! Teleurgesteld draaien we om na genoten te hebben van het mooie uitzicht. Via een prachtig landschap vol canyons,jeneverstruiken,sagebrush en dennenbomen komen we uiteindelijk bij Natural Bridges Monument. De camprgound is zo goed als verlaten, maar .. volgens het bordje mag onze camper er niet op vanwege de lengte.... Moeten we nu nog verder.... Angela besluit naar het Visitor Center te gaan en na een vriendelijk praatje met de ranger is het helemaal geen probleem ! We mogen zelf de plek uitkiezen mits if your camper fits in the place.... nu hadden we dat plekje al uitgezocht, dus we rijden gauw terug en het is nog vrij. Zo staan we om 17.00 uur op een schittrende plek tussen de dennenbomen,met eigen vuurplek en rondom ons is het doodstil. We steken de bbq weer aan en genieten van een practige zonsondergang en maanopkomst. Langzaam komen ook de vleermuizen tevoorschijn en we zien rond 22.00 uur iets verderop een schitterend onweer voorbij trekken. Het flitst en weerlicht wel een uur lang ! De jongens zijn druk in de weer met marshmellows en voor het eerst hebben we weinig last van ongedierte. Zo kunnen we lang buiten zitten....

 

Naar het begin

 

Vrijdag 8 augustus

Om vanochtend heerlijk uitgerust met een stralend zonnetje wakker te worden. Na ontbijt en opruimen gaan we via de parks loop de diverse bridges af en natuurlijk moeten we naar Owachomo. lopen met de jongens. Ze vinden het geweldig. We lopen ook de trail naar Horse Collar Ruin en werpen zo een blik op de eerste Aanasazi-nederzettingen in de rotswand. Heel apart ! Als we via de enige parkweg richting de hoofdweg rijden zien we nog een lynx oversteken. Onze dag begint goed.Via de Bicentennial 95 East rijden we de hoofdweg naar Blanding op. Via Monticello ( vooral doorheen rijden !) over de 191 north .Aan deze weg nemen we afslag st191 : naar de overlook van the Needles. Hier gaan we echt backcountry in maar de weg is mooi en de uitzichten adembenemend. Het eindpunt is zonder meer de moeite waard ! Ongelooflijk dat in dit doolhof van rotsformaties en deze hitte een veebaron ooit 10.000 stuks vee had rondlopen... Het is desolaat en heet en dor.... Het is prachtig om te zien hoe een enkele wolk schaduwen trekt over de formaties en zo het landcshap kort doet veranderen..Af en toe zie je de Colorado glinsteren en overal schieten hagedissen weg.

Op de terugweg komen we bij de splitsing naar Anticline Overlook : een 17 mile gravel weg ..enkel.. en we mogen met een rv niet deze weg op... maar ja , bij Bodie hebben we het gedaan en overleefd...gaan we niet , dan willen we aan de overkant naar Dead Horse Point State Park en dat is weer om.... dus we gaan de weg toch op en na 1 mijl hebben we zoiets van : we moeten omdraaien want al die potholes kunnen niet goed zijn. Nu is de weg vrij smal en waar de gravel ophoudt liggen greppeltjes, dus keren met een camper van 30 ft zit er voorlopig niet in... dus met angst en beven rijden we de volgende heuvel over en Anton komt tot de conclusie dat je met een behoorlijke snelheid over het midden van d weg moet rijden, dan valt het allemaal mee en dat is inderdaad het geval. Gelukkig is het niet druk we komen geen kip tegen en kunnen wanneer we willen de camper gewoon stil zetten om her en der fotos van de fraaie uitzichten te maken. Aan het eind van de 17 mile lange weg zetten we hem zonder beschadigingen als enige op het parkeerplaatsje en ..... als we omhoog klimmen en het uitzicht zien zijn we stil. Het is de tocht meer dan waard .Wat een uitzicht, wat een kleuren ! Het rood van de rotsn, het groen van de Colorado, het baluw van de lucht en het azuurblauw van de reservoirs voor potash een bestanddeel voor zeep. Daarnaast halen ze hier uranium,gas,zout en olie uit de grond. Na heel veel fotos te hebben gemaakt en gigantische hommels te hebben gezien en een hagedis die op een luipaard lijkt volgens Tom gaan we dezelfde weg weer terug en Anton zet er flink de sokken in. Uiteindelijk hebben we op de splitsing enkele schroefjes verzameld en zitten de bankzittingen los, maar verder valt het mee.... Nog onder de indruk van wat we hebben gezien rijden we over de 191 north naar Moab waar we dezelfde camping als 12 jaar terug hebben geboekt. Het is verbeterd,met een prachtig zwembad. Als we echter de camper neerzetten staan we ingeklemd tussen een slide-out aan de ene kant en een asociale familie aan de andere kant ( schreeuwende kinderen, honden die voor onze camperdeur liggen , iedereen sjokt over onze plek heen en overal liggen hun spullen.) Bij de receptie zijn ze in de eerste instantie niet zo bereidwillig maar ik zet door en gooi het op de hondenallergie van Anton en Tom ( wat ook echt zo is) en zo krijgen we een grotere, iets duurdere,maar vooral rustige plaats. De premiumsite is zeker een aanrader. En zo spartelen we even later in het heerlijke zwembad,met uitzicht op de bergen. Ook hier wordt weer flink gewassen ( vooral de grote handdoeken,want die hebben we niet veel biij ons) en gedroogd en s avonds genieten we van het koele briesje en zakken we voor de laptop onderuit. We bekijken de mail,doen wat geldzaken en kijken naar Bert Visser. Lachen,gieren,brullen. Een flinke onweersbui en regen zorgen voor een beetje verkoeling. We slapen vannacht met de raampjes open wel de horren ervoor.....

 

Naar het begin

 

Zaterdag 9 augustus

En zo wordt iedereen s morgens met een zonnetje en een flinke temperatuur wakker. Na een gzond ontbijtje koppelen we af en rijden naar Arches. 

Ook dit keer is de verrassing groot als we bovenaan de hoek omdraaien en het park zo voor ons zien liggen. Via de prachtige weg en de Petrified Dunes rijden we eerst naar Delicate Arch. We denken dat het zo heet wordt dat we beter in alle vroegte de klim kunnen maken. En dat denken meer mensen ; de parkeerplaats is zo vroeg al aardig vol... vol goede moed, met zonnebrand en pet,muesli,fruit en water beklimmen we de berg.... het is op het eind zelfs file-lopen maar dat mag de pret niet drukken. Eenmaal boven zien we dat ie er nog staat en dat foros maken ook in file moet. Dit is de eerste keer dat het echt druk is... we vinden het iets minder leuk,maar alla... Na boven genoten te hebben van het uitzicht,de eekhoorns en de gezellige drukte dalen we weer en eenmaal beneden bekijken we de rotstekeningen en lopen we terug naar de camper waar de airco en koele limonade er gretig in gaan. We besluiten door te rijden naar Sand Dune Arch en hier lopen we al gauw tussen de koele bergwanden door het fijne zand... De jongens vinden het geweldig.... We rijden door naar Devils Garden waar we uiteindelijk met veel moeite de camper kunnen parkeren. Wat is het hier druk ! We lopen de route naar Tunnel Arch en Pine Tree Arch en vinden het dan welletjes. De hitte is enorm ! Eenmaal terug in de camper eten we een stevige lunch en met de airco aan rijden we naar de Windows. Daar kunnen we met moeite een bus vol schreeuwerige Fransen te overleven. Uiteindelijk keert de rust terug en genieten we van de enorme stenen bogen. Tom ziet meteen olifanten in de rotspartijen. Via The Gossips en Park Avenue rijden we het park weer uit om vervolgens behoorlijk oververhit om 16.00 uur in het zwemad te liggen. Rond 18.00 uur zijn we afgekoeld en gewapend met boodschappenlijst rijden we naar Moab center. Onze voorraad ( water !) moet flink worden aangevuld want de komende dagen gaan we indianengebied in en daar ligt de bevoorrading niet voor het oprapen. Vervolgens gooien we de tank nog vol en parkeren de camper op een groot,verlicht parkeerterrein en gaan op zoek naar Zax DE pizzatent van Moab. En het is een echte aanrader ! De sfeer is heel gemoedelijk, de bediening allervriendelijkst, het bier van de tap super en de pizzas ... Hemels ! Je kunt ze zelf samenstellen en ze worden vers, zelfs het deeg !, gemaakt en op een echt houtvuur gebakken. We kregen het Kaffee-gevoel dat we in Thailand hadden...De optionele saladbar is een aanrader genoeg groenvoer voor $1,50 p.p. zoveel je wilt.... Plek voor een toetje hadden we na afloop niet. We liepen niet naar buiten, we rolden naar buiten. En het huis t-shirt moest gekocht worden. Langs wat originele winkeltjes en aankopen liepen we naar de camper terug en we sloten deze heerlijke avond af met een wijntje en wat cabaret ( op de laptop uiteraard).

 

Naar het begin

 

Zondag 10 augustus

Om 06.00 uur vanochtend besloten de buurtjes al te vertrekken en zodoende was Angela al om 06.00 uur wakker. Tijd voor at achterstallig onderhoud, opruimen,bonnetjes verzamelen,dagboek bijwerken, en een stevig ontbijtje voor de heren te maken zodat zij rustig wakker konden worden, eten en douchen. Zodoende waren we al om 08.32 uur op weg. Weer terug over de 191 naar Monticello om daar de 666/ 491 East op te gaan.

Vervolgens reden we tot Cortez door prachtig uitgestrekt landbouwgebied velden vol graan,cichorei,zonnebloemen en pinto-beans.

Bij Cortez namen we de 160 East naar Durango en iets verder gaan we eraf naar Mesa Verde. Het is ongelooflijk, maar de parkentrance ligt op 7000ft en de weg naar Morefield campgorund gaat alleen maar omhoog ! We hebben ondertussen zin in koffie gekregen en besluiten eerst in te checken, koffie te nemen en dan naar het visitir center te rijden. Tot groot plezier van de jongens is er een pancake-ontbijt de volgende ochtend, dus inschrijven maar.... Na de koffie en choco-doughnuts rijden we nog steeds stijgend naar het Far View visitor center waar het behoorlijk druk is. Uit de tentoonstelling halen we veel info over het gebied en via diverse schermen kun je zien welke excursies er zijn, hoe laat, hoeveel beschikbare plaatsen en we besluiten ter plekke niet met de rondrit mee te gaan ,maar een walk met een ranger te boeken naar Cliff Palace. Achteraf zijn we daar blij om, want de bustoer duurt 4 uur ,stopt alleen bij de diverse uitkijkpunten en je gaat er niet in.Angela kan sowieso niet tegen de bus, dus dat is geen optie...... We rommelen nog wat in de beschikbare boeken en andere artikelen . Tom koopt een hoed a la ranger en heeft ook meteen wat speldjes ( hier pins genoemd) voor op de hoed. Pim vindt een boek over de navajo codetalkers en mama vindt literatuur over indianen.

Daarna rijden we door naar Spruce Tree House en staan versteld over het feit dat mensen zo geleefd hebben maar dat het nog zo mooi bewaard is gebleven. Via de one-way parkway rijden we naar de parkeerplaats bij Cliff palace en in de bloedhete zon wachten we op de ranger. Via een flinke afdaling naar de bodem van de canyon komen we bij het werkelijk schitterende Cliff Palace. Je meot het zien want woorden kunnen het niet beschrijven. We staan wel in de gleoiend hete zon we snappen nu waarom de tour s morgens populair is..... maar goed, de petten doen hun werk en we drinken heel wat water en ranger Mark vertelt boeiend, dus voor we het weten is de tour weer om en via steile houten ladders tegen de bergwand klimmen we de canyon uit. Vervolgens hebben we de Mesa Top Loop gereden met diverse opgravingen en kleinere dwellings in de bergwanden. Na de Suntemple vonden we het welletjes en moesten we de berg weer af. Morefield campground viel flink tegen : we vonden het er verwaarloosd uitzien : het gras staat hoog, plekken onverzorgd, roestige waterplekken maar alla... we staan mooi en het is voor 1 nacht. Bovendien is het heir heerlijk koel. Als we even later buiten zitten te eten komen er reeen uit het bos tevoorschijn,Doodstil blijven we zitten en dan komen er ook kleintjes bij. Tom geniet ! Langzaamaan wordt het donker en we steken gauw een houtvuur aan. De marshmellows komen ook weer tevoorschijn. Dan komt ook een volle maan boven de berg uit en zo genieten e nog heel lang van deze mooie dag en avond....

 

Naar het begin

 

Maandag 11 augustus

Aangezien er vanochtend niet uitgebreid ontbeten hoefde te worden was het gauw wassen,aankleden en om 07.30 uur aanschuiven voor het ontbijt. Een beetje genant: de beste man stond er in zn eentje en vrij snel na ons moest ie nee verkopen. Dat betekende voor een aantal kampeerders ( op de fiets!) een behoorlijk eind rijden voor een ontijt.. Na de overheerlijke koffie en de pancakes reden we om 08.45 uur aan richting de Safeway in Cortez. Na inkopen en tanken via de Old 666/ New 491 South gereden. Uitgestrekte prairievelden,met vele prairiehondjes. En geen kip tegenkomen..... Via de bruine bordjes volgden we de route naar Four State Corners, waar uiteraard eerst de borden van de Staten op de foto moesten : voorkant bord : Welcome To New Mexico ! Achterkant van HETZELFDE bord : Youre leaving New Mexico....... Via een hobbelweg en een houten keetje ( betalen , jawel $ 3,00 p.p.!) reden we het parkeerterrein op en keken onze ogen uit. Het is nog erger dan Vaals op een weekenddag. Overal stonden houten kraampjes waar de Navajos hun kunst verkochten ( er zaten wel echte kunstwerken tussen,maar die moest je zoeken) en in het midden lag dan HET Four Corners State Seal. En natuurlijk moet je dan op handen en voeten - in elk vakje een op de foto. Pim stond vol interesse te kijken bij een man die samen met zijn vrouw zzandschilderijen maakt : voor de verschillende kleuren worden rotsstukjes fijngemalen. Dit poeder wordt dan met lijm op een vlak stuk rots aangebracht volgens eeuwenoude patronen. Hij vond het zo mooi dat we besloten er een voor hem te kopen. Het is niet goedkoop maar qua artistikiteit en originaliteit en vakmanschap stak hij er met kop en schouders boven uit. Glunderend moest hij nog op de foto speciaal voor ons.... Pim was zo trots als een pauw.... Tom kocht hier zijn dreamcatcher en natuurlijk een special pin voor zn hoed- die trouw opgaat en opblijft. Dat wordt nog wat deze vakantie..... En zo ging het reizende circus verder via de 160 West richting Mexican Water. De temperatuur loopt al weer aardig op. Via de 191North reden we naar Bluff om vandaaruit de 163 South naar Monument Valley te nemen. We hebben het de jongens beloofd.... Uiteraard vonden ze het spectaculair... Tom wilde ter plekke cowboy worden. Wij vonden de afdaling toendertijd via de Moki Dukway spectaculairder.... Daarna bij Kayenta de 160 East weer op en terug naar mexican Water..... maar : Angela zag in de Rand McNally een grijze weg over Chilchinbito ( ....!) Rough Rock en Many Farms lopen en wat bleek toen we bij deze wegafsnijding kwamen? Hij was keurig geasfalteerd ! Het liep dwars door indianengebied maar was veel korter dan de geplande weg, dus planken !

Vlak voor Chinle kwamen we op de 191 South en sloegen we nog water e.d. in. De supermarkt wordt hier beheersd door de Indianencooperatie en wij bleken de enige blanken te zijn.. hahahaha.. Ook zien we hier weer voor het eerst de armoede en de rommel waarin ze kunnen leven... trailers die veravllen tussen het vuil staan, kinderen die blootsvoets ertussen rennen achter schurftige honden of met paarden er tussendoor rijden.... Op weg naar Canyon de Shelley kwamen we langs de highschool die al 2 weken bezig was.Opletten voor de schoolbussen dus. Later hoorden we van een Navajo dat ze hier 2 maanden school hebben, 2 weken vrij, 2 maanden school,2 weken vrij. Dit i.v.m. de overstromingen en het feit dat kinderen hier nog echte helpen bij het binnenhalen van de oogst.

Bij het Visitor Center haalden we een plattegrond van de canyon. Spiderrock campground ligt inderdaad aan het eind van de parkway. Dus vol goede moed draaien we de parkweg op. We genieten van de vele fraaie vergezichten en de vele uitkijkjes de diepe kloof in morgen rijden we hier op de bodem.... Maar:de moed zakt ons in de schoenen als we het kampeerterrein van Howard opdraaien : schrurftige honden komen ons tegemoet, zijn huisje ligt er verzakt,rommelig en smerig bij en het terrein is een grote rommel. In dezelfde vaart draaien we rond en rijden zo het terrein weer af. Bye ,bye Howard, maar hier willen we geen nacht staan..... Bij Thunderbird lodge zit Cottonwood Campground... wil je ook liever niet staan,maar een andere optie is er niet. Nu is deze campground wel gratis en er staan een paar flinke hoge bomen, dus vooruit..... Na een paar rondjes rijden en wat plaatsen uitproberen staan we dan toch. Net als we besluiten buiten te eten komen de eerste aanhoudende muggen aanzetten en ze prikken fel. De rest van de avond blijven we binnen met alle horren open want ook hier is het bloedverziekend heet! Als het eenmaal donker is rijden er allerlei autos de camping op en mensen kleden zich in het donker uit en slapen op de achterbank: later horen we dat het indianen zijn die na het werk hier overnachten....

 

Naar het begin

 

Dinsdag 12 augustus

Vol goede moed stonden we vanochtend al vroeg op en na een flinke insmeerbeurt en flesjes water en muggenspul later stonden we om 08.30 uur bij de Thunderbird Lodge op onze truck te wachten. Onze Navajo-gids Ron is keurig op tijd en zo kunnen we in de shake-and bake wagen stappen. (Later op de dag wordt duidelij waarom die dingen zo heten). Via een kleine,onopvallende entrance ( strenge toegangscontrole) rijden we over de canyonbodem door de modderstroom de kloof in de wanden zijn enorm hoog ! Ron legt hier uit hoe de canyon aan zijn naam komt. In het Navajo betekent Chinle wateroutlet en inderdaad, hier stroomt het water de canyon uit. Wij vinden het echter verwarrend en vreemd dat hij over zijn eigen volk als Navajo spreekt het is immers net als eskimo een scheldwoord. Overal wordt gesproken van Dineh... vreemd... misschien wel omdat we domme toeristenzijn.. Al gauw stoppen we bij de eerste rotstekeningen en Ron legt de betekenis en oorsprong uit. Hier staan ook enkele verlaten simpele stenen huizen met kleine akkertjes en een paar boompjes. Blijkt de grond nog in bezit te zijn van diverse families die hier in het voorjaar tot najaar wonen... Daarna gaan we shakend and bakend in de gloeiend hete zon door de kloof en kijken onze ogen uit..het is hier prachtig ! Tot aan Mummy Cave Ruin is het zon 40 mijl. Eenmaal daar trekt Ron de koelbox tevoorschijn en eten we een overheerlijke lunch van een stevige rosbief sandwich,fruit,chocolate chip cookies en vruchtensap. Het hapt in ieder geval heerlijk weg. Daarna gaan we een klein stuk terug en slaan bij Grand Junction het zuidelijke deel van de kloof in. Ook hier weer prachtige rotstekeningen. Zo is goed te zien dat de Spanjaarden hier binnentrokken. Dan r staan we plotseling bij White House ruin. Erg mooi om van dichtbij te zien. Helaas staan hier wel wat lokale souvenierverkopers.... jammer.. haalt het unieke voor ons er een beetje af. Wie wel aandacht trekt is de enige muzikant. Bij het aanrijden hadden we al mysterieuze muziek gehoord... bleek het een bekende fluitspeler te zijn die ook voor de BBBC bij reportages de muziek verzorgt...toch apart.. de muziek paste helemaal bij de sfeer die in de canyon hing...Van hieruit zouden we naar Spiderrock gaan maar door de heftige regenval in het voorjaar was het grote deel van de kloof verderop versperd door aardverschuivingen en debris.We vonden het wel jammer,maar het was ondertussen al aardig laat op de middag en we waren behoorlijk warm en onder de indruk van alles wat we al hadden gezien. Shaking and baking rijden we terug en staan om 16.15 uur weer bij Thunderbird Lodge. We rijden terug naar Cottonwood Campground en aangezien het redelijk vroeg op de namidag is vinden we zonder problemen een plek in de schaduw-onder de bomen en de generator draait even lekker de boel koud.... Zo loopt de middag in de avond over en na het eten en een fanatiek potje Uno ligt iedereen er op tijd in. Nou ja, in .. het is zo warm dat we op de slaapzakken liggen. Als het donker is komen de eerste autos het terrein op maar het valt ons amper op zo moe zijn we....

 

Naar het begin

 

Woensdag 13 augustus

 

 

 

.... maar we zijn vroeg wakker vanwege de heerlijk koele temperatuur om 06.00 uur. Lekker koffie en thee zetten,op het gemak ontbijten,wassen,afkoppelen en via Chinle rijden we om 08.09 uur over de 191 South en kwamen zo via een prachtige weg bij Hubbels Trading Post HET landmark in deze regio. Het kleine,spotgoedkope boekje leidt je over het terrein en de geschiedenis van Hubbel is zo goed verteld dat je denkt dat ie ieder moment zn tradingpost uit kna komen lopen. De tradingpost zelf is van binnen nog authentiek en je ruikt de vele jaren... de geweven kleden die hier liggen zijn adembenemend,maar we vinden ze iets te prijzig... Via een kort stukje 40 West over de Old Historic Route 66 en via de northentrance Petrified Forrest National Park gereden. Het bezoekerscentrum is de moeite waard ook hier staan al enkele versteende bomen van mooie kwaliteit. De bijbehorende diner is de moeite van het bezoeken en eten waard ( achterin de shopstore). Tom kijkt zn ogen uit bij de vele fotos van weleer... Na een t-shirt en een mooie pin rijden we het park in en schieten tientallen fotos van de woestijn; met recht een Painted Dessert Het kleurenspel is fantastisch ! Wat zal het hier s morgens vroeg mooi zijn.... De parkweg loopt over de Interstate heen en zo rijd je direct naar de prachtige rotstekeningen. Zo mooi en apart zijn we ze nog niet eerder tegengekomen. Vooral Newspaper Rock is de moeite van het omrijden waard ( neem een goede verrekijker mee!).

Vanaf Newspaper Rock loopt de weg naar Blue Mesa. Niet alleen de kleuren zijn mooi, maar de ontzettend mooie,grote,kleine en divers gekleurde versteende bomen liggen in het landschap alsof het kleine houtblokjes zijn. Het nieuwe wandelpad erdoorheen is zeker een verbetering sommige bomen hebben zelfs kleine inhammetjes met prachtige kristallen erin... we durven er niet eens aan te zitten .. bovendien is de straf enorm hoog als je ook maar een splintertje meeneemt !!!( In de vele winkeltjes net buiten het park worden er trouwens genoeg te koop aangeboden..) Geen wonder dat ze dit stuk het Crystal Forrest noemen. Het is hier trouwens behoorlijk heet, dus we slurpen weer aardig wat litertjes water. Het Rainbow Forrest Museum was leuk het vertelt wat meer over de geologische geschiedenis, maar de buitenexpositie was leuker. Na een groot ijsje dat zeer snel gegeten moest worden vanwege de hitte reden we over de snelweg naar Hollbrook en tegen onze zin in namen we daar de Koa-camping. De eigenaar was alleraardigst, het zwembad perfect om te zwemmen en we konden er weer wassen en drogen.... Ze hebben zelfs een grote centrale keuken onder en houten dak met bijbehorende bbq. Helaas mag er niet bij de eigen plek gebbqd worden. Maar dat mag de pret niet drukken.... Het blijft deze avond lang warm, maar in de loop van de nacht koelt het wel wat af...

 

Naar het begin

 

Donderdag 14 augustus

... en zo schoven we vanochtend voor een heerlijk pancake ontbijt aan en konden we verzadigd op pad om 08.36 uur. Via de I-40 West reden we verder en kwamen onderweg een bord tegen met Meteor Crater . Absoluut geen idee wat het inhield. Nu weten we wel wat een meteoor is maar we hebben hier wel meer gigantische borden gezien voor vrij onbenullige dingen..... maar we zijn toch wel nieuwsgierig. Nu is het landschap hier vrij vlak en zodoende zien we op een gegeven moment toch een enorme berg in dit vlakke landschap en besluiten toch de afslag te nemen... Middels een uitgestrekte dorre vlakte waar een gloednieuw geasfalteerde weg ligt ( zelfs nog geen middenstrepen) rijden we recht op de parkeerplaats van Meteor Crater aan. Zo vroeg staan er toch al wat autos en we besluiten naar boven te lopen. Bij de kassa krijgen we te horen dat we niet op onze Tevasandalen naar binnen mogen alleen met stevige ( wandel) bergschoenen. Dit vanwege het lopen over de rim van de krater. Dus we lopen weer terug, trekken sokken en bergschoenen aan en zijn zo slim om extra flesjes water mee te nemen en zonnebrand. ( nodig !). Weer terug naar de kassa en door het draaihekje lopen we naar boven, waar we op het binnenplaatsje een fantastisch uitzicht hebben op de omgeving en de lucht is strak blauw... Op diezelfde binnenplaats staat een oude capsule van de Apollo en the Wall of Fame : alle namen van alle satronauten ooit. Dus ook onze Wubbo Ockels en de bemanning van de neergestortte Challenger.... De tentoonstelling binnen is erg interessant en de vele interactieve schermen maken het voor Tom ook begrijpelijk. We komen net op tijd voor de volgende wandeling over de rim en onze wederom Navajo sorry, Dineh guide Mike neemt ons mee naar buiten. Al gauw blijken de bergschoenen geen overbodige luxe.... Mike leidt ons met veel humor langs de krater en we staan versneld van de enorme wijdte en diepte van de krater. En dan was dit nog maar een klein rotsblok dat insloeg.... vol stilte zitten we enige tijd op de rand te kijken en luisteren we naar het interessante verhaal van Mike over de eerste persoon die deze krater tegenkwam en dacht hier olie uit te halen...Vervolgens komt het familieverhaal naar boven en blijkt dat de laatste overlevende een vrouw was die eind jaren 50 in een huis boven op de kraterrand woonde. De restanten staan er nog .... Blijkt dat de route 66 hier toen langsliep.... de grond om de krater is echter van een veehouder ( rancher) en die heeft het grootste deel van de grond hier in beheer en heeft noodgedwongen over zijn land een weg naar Meteor Crater moeten aanleggen die prachtige nieuwe geasfalteerde weg waar we overheen kwamen ..... Verder wijst en vertelt Mike over de 4 heilige bergen van de Dineh ( hadden we in Hollbrook op de camping al gehoord ) en zo weten we na een half uur erg veel over dit gebied. De petten, zonnenbrand en water zijn geen overbodige luxe... Eenmaal terug in het hoofdgebouwtje lopen we door de heerlijk koele tentoonstellingsruimte en er is zelfs een klein cafetaria waar goed eten te krijgen is. Eenmaal voorzien van nieuwe energie verlaten we Meteor Crater een absolute aanrader en de moeite van de kleine omweg waard ! Via de snelweg rijden we door naar Flagstaff waar we met enig speurwerk de camper vlak bij het oude station kunnen neerzetten en zo lopen we al gauw dit oude plaatsje in je voelt de sfeer van het oude westen door de vele houten fronten en saloon-achtige gebouwtjes, maar we vinden de beschrijving in de gids enigszins overdreven.... Het oude centrum weer uitrijdend richting Sunset Crater National Monument komen we langs een grote Safeway een prachtige supermarkt met veel heerlijke levensmiddelen ! Na getankt te hebben en de boodschappen te hebben ingeruimd gaan we weer verder en als tijgend rijden we prachtige bossen in en al gauw zien we ook hier weer enige rookpluimen van bosbranden.... De afslag naar Bonito campground is snel gevonden en via een schitterende meadow rijden we zo het terrein op om tot de conclusie te komen dat we wederom de enigen zijn op de campgroundhost na. We zoeken een werkelijk schitterende plek uit en besluiten eerst koffie en thee met het lekkere gebak van de Safeway te gebruiken voor we het park ingaan. Ondertussen komt de campgroundhost aanrijden in een golfkarretje en ze is alleraardigst. We mogen zelfs bbq kolen van haar lenen als blijkt dat we niet genoeg hebben..... ze legt ook uit dat de enorme,prachtige eekhoorns die hier rondspringen Abereekhoorns zijn Ze komen alleen hier voor.... En voor we het weten is ons gebak het doelwit van de vele blue stellar jays.... en de wind ruist door de bomen en we horen niks....... Na heerlijk gezeten te hebben rijden we het terrein weer af en brengen een bezoekje aan het visitor center. Ook hier weer prima info en alleraardigste rangers en zo rijden we even later langs enorme lavavelden,lavablokken en obsidiaanvelden. Eeven verderop nemen we een wandelpad er dwars door heen. Tjonge, wat zijn die stenen nog scherp ! We vervolgen de weg en komen vanzelf bij Wupatki National Monument aan de noordkant van het park. Een schitterende opgraving van zon 800 jaar geleden. Er was zelfs nog een vreemd natuurverschijnsel dat blowhole heette : een gat in de grond waar koude lucht uit geblazen wordt.... Ondanks het late middaguur was het bloedverziekend heet en helemaal verlaten.... Grenzend aan deze opgraving lag wederom een painted dessert maar die van petrified vonden we mooier.... Ondertussen trokken achter ons de donkere onweerslucht en donderwolken voorbij en besloten we om te draaien en terug te rijden naar de campground. Eenmaal daar aabgekomen bleken er nog 3 campers te staan. Het terrein is echter zo groot en de plaatsen zo ruim opgezet dat we geen last van elkaar hebben... Als de heren wederom de bbq aan hebben en het eten eigenlijk bijna op is komt er een ouder echtpaar aanlopen. Wat blijkt ? Het zijn Nederlanders die inde jaren 50 hier naartoe zijn geeemigreerd en ze komen uit... Weert ! Anton heeft geen moeite met het Limburgs en het is koddig om te horen ! Ze zijn werkelijk alleraardigst en voor we het weten praten we 2 uurtjes weg en is het donker.... de jongens gooien na hun vetrek nog wat hout op het vuur en komen de laatste marshmellows tevoorschijn. We zien zelfs nog een coyote en een vos over de camping schuifelen en voor we het weten staat de hemel vol sterren en koelt het gauw af. Heerlijk! Voor het eerst in weken zitten we met een vest om het kampvuur met een wijntje in de hand en zo wordt het al gauw gezellig laat....

 

Naar het begin

 

Vrijdag 15 augustus

En zo werden we vanmorgen wakker met een zonnetje,blauwe lucht en rondspringende eekhoorns. Tijdens het ontbijten buiten vielen ons opeens de keine,razendsnelle kolibris op! Daarna werd er opgeruimd en reden we op tijd de campground weer af richting Flagstaff om daar de binnendoorweg naar Sedona te nemen. Werkelijk een schitterende weg : zo sta je torenhoog bovenaan de canyon en zo ga je via enorme haardspeldbochten vrij kort en recht naar beneden om op de bodem van de canyon uit te komen en langs de rivier verder te rijden. Schitterend. Al gauw komen we langs Sliderock State Park een poulaire plek gezen de vele gezinnen die hier lopen en de vele autos die hier staan. We betaln onze entree en pakken gauw zwemspullen,handdoeken,zonnenbrand en eten en lopen de rest achterna om op een schitterende zwemplek uit te komen : het water komt hier vanuit de canyon langs diverse rotspartijen naar beneden stromen. Sommige plekken zijn vrij diep en kun je vanaf de rotsen het water in springen/duiken, om vervolgens mee op de stroom tussen de vele visjes verder te zwemmen en over rotsen te glijden.... Heerlijk ! En de sfeer is hier zo ontspannen en gemoedelijk dat we er de hele middag zouden kunnen blijven.... maar goed, we moeten door want morgen moet de camper ingeleverd worden in Phoenix.... Verfrist rijdn we verder en genieten van de ook hier aanwezige rode rotspartijen en de meest prachtige huizen..... Iets verderop komen we een enorme outlet tegen met allerlei merken en zo kopen Anton en Pim nog flink in bij Tommie Hillfigger en Tom bij de Gap. Daarna rijden we verder en komen al gauw in de buurt van Phoenix en kijken naar de enorme grote en veel aanwezig zijnde cactussen langs de weg... de camping is gauw gevonden, maar blijkt ook een residence te zijn - en dat is te merken aan het rokende,drinkende,vloekende volk dat in het kleine zwembadje ligt. Daarnaast ligt het duidelijk in een verlopen achterbuurt en is de toegang direct aan de weg. Met enige moeite krijgen we de laptop aan de praat en vinden we een Koa campground aan de andere kant van de stad, maar wel dicht in de buurt van het verhuurbedrijf en ..ASML. Ook al zijn we moe en moeten we nog eten, we gooien alle spullen in de brievenbus van het kantoortje en rijden aan... Met een half uurtje rijden zitten we aan de noordoostkant van Phoenix en zien de zon boven een bloedhete woestijn ondergaan. Deze campground ligt schitterend en de plekken zijn ruim en voorzien van prachtige cactussen.... aangezien het nog heel warm is trekken we de zwemspullen aan en blijven tot 21.30 uur in het zwembad. Daarna pakken we het stokbrood, de brie ,wijn en cola en kijken hoe het onweer boven de woestijn oplicht en hoe de schitterende maan boven bergen en woestijn tevoorschijn komt. Oke, het was ff omrijden en een opgave na zon lange dag maar deze camping houden we erin !

 

Naar het begin

 

Zaterdag 16 augustus

Vervolgens zijn we om 05.30 uur wakker en lopen de patrijsjes en hagedisjes over de camping en is het al bloedheet..... Maar ja, we moeten vandaag de spullen inruimen en de camper opruimen... dus : na een vroeg ontbijt gaan de jongens het zwembad in ( met liters water en zonnenbrand) en ruimen wij de camper uit, de rugzakken vol ( wat een boeken, t-shirts en folders !) en maken de camper van binnen schoon. Een moeilijke taak,want het is buiten ziedend heet en de airco trekt het amper..... De campingeigenaar is alleraardigst en komt met een karretje onze spullen ( lees : afval en rotzooi) ophalen. Zlefs de slaapzakken zijn geen probleem ! De ballen e.d. van de jongens gaan bij het speelgoed van het zwembad. Zo zie je maar weer : een ander is er blij mee! Daarna rijden we met de camper richting het centrum en maken een side-step naar ASML een prachtig gebouw in Tempeh. Ook al is het dicht en is er niemand, we nemen toch ff een kijkje... daarna komen langs een winkelcentrum met een Mexicaans restaurant en besluiten nu warm te eten...... We hoeven pas om 15.00 uur uiterlijk de camper in te leveren en dat is nog 5 minuten. We maken kennis met een andere Mexicaanse keuken dan we tot nu toe gewend zijn en zitten nokvol als we buitenkomen.

Voldaan rijden we naar Cruise America, waar de sleutel zonder problemen in ontvangst wordt genomen en de auto nauwelijks wordt gecontroleerd. We geven nog wel ff aan dat we niet echt blij met de vriezer zijn geweest..... We kunnen relatief snel weg en het busje brengt ons keurig naar de Best Western waar we na een half uurtje wachten onze kamer op kunnen : op de begane grond,bij het zwembad, dus : met een kleine aanloop kunnen we zo van het bed af het zwembad inspringen ( hahahahaha) maar goed, zwemmen doen we wel, want het is heet..... s Avonds krijgen we toch trek en we bellen een pizzakoerier die een uurtje later fantastische grote pizzas met 4 liter cola brengt en dat alles voor $36,00 ....Kom daar in Nederland maar eens om. Lui liggend op het bed met de t.v. aan eten we de pizzas op en daarna pakken we de rugzakken en flightbags in, pakken we de reispapieren en gaan op tijd naar bed...

 

Naar het begin

 

Zondag 17 augustus

... en we ontbijten voor de laatste keer waar we de eerste keer hebben ontbeten en om 09.30 uur brengt het busje ons naar het vliegveld, waar inchecken een lachertje is en we al gauw kunnen boarden.Het vliegtuig vertrekt op tijd en als we in Cincinnatti aankomen hoeven we alleen maar de gate uit, rechtsaf de hal in en we kunnen zo langs alle winkeltjes doorlopen naar de andere gate. Niks opnieuw inchecken, security.... heerlijk rustig. We hebben zelfs tijd om rustig te eten,nog wat inkopen te doen ( Angela vindt zelfs de biografie van Schulz die ze de hele vakantie heeft gezocht ) en krijgt deze nog maar net in de rugzak. Maar ook dan is het boarden en beginnen we aan het laatste en langste deel van de reis om via dag door de nacht de ochtend weer in te vliegen en zo staan we keurig om 11.30 uur op Schiphol. Daar moeten we ff op de tassen wachten en blijkt dat ze geinspecteerd zijn ! Verder niks bijzonders en zo kunnen we al snel de auto inladen .Alles gaat er maar net in ! Het is maar goed dat Tom zijn hoed op heeft, want die past echt niet meer...... en zo rijden we om 13.15 uur de oprit op en zijn we thuis. Het konijn wordt enthousiast begroet. De wasmachine wat minder..... boodschappen doen is weer even flink omschakelen .. we zijn weer thuis!

 

Naar het begin